Πεπρωμένο| ✔

Κεφάλαιο 15

"Σαμ! Σταμάτα! Πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά!" Τον μάλωσα. Είναι τόσο ωραίο να τον βλέπω χαρούμενο, του αξίζει.

"Ρε Εμ! Μπορούμε να μιλήσουμε αργότερα, ούτως ή άλλως ο πατέρας σου θα αργήσει. Μετά μπορούμε να πάμε στη βιβλιοθήκη και να τα πούμε εκεί." Είπε και με κράτησε πιο σφιχτά στην αγκαλιά του.

"Τι έχεις πάθει, μου λες; Δεν θες να μάθεις;" Τον ρώτησα χαμογελώντας. Εδειχνε πολύ χαλαρός, με ένα πλατύ χαμόγελο στολισμένο στα χείλη του.

"Δεν έχω πάθει κάτι, απλώς για μία φορά δεν θέλω να ασχοληθώ με το παρελθόν. Θέλω να είμαι χαρούμενος και μόνο εσύ μπορείς να με κάνεις να νιώσω έτσι."

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Για ακόμη μια φορά με έχει αφήσει άφωνη.

"Κι εσύ. Εσύ μόνο μπορείς να με κάνεις να ξεχάσω. Να σταματήσω να νοιάζομαι, έστω και για ελάχιστο χρονικό διάστημα." Αποκρίθηκα.

"Αρα; Εχουμε λίγο χρόνο;" Με παρακάλεσε λες και ήταν κάποιο σκυλάκι πεινασμένο.

"Οχι αυτή τη φάτσα σε μένα, δεν πιάνει. Οχι! Σαμ, πρέπει να σου δείξω." Είπα και τον έσπρωξα, να ελευθερωθώ από την αγκαλιά του. Εκείνος ξεφύσηξε. Ηθελα τόσο πολύ να γελάσω, φερόταν σαν πεντάχρονο.

Εψαξα στη βιβλιοθήκη μου, μήπως βρισκόταν εκεί. Τότε δεν το θεωρούσα και τόσο σημαντικό και το παράτησα ανάμεσα σε ένα βιβλίο. Μόνο που δε θυμάμαι ποιο.

"Θες βοήθεια;" Ψιθύρισε στο αυτί μου. Ο Σαμ βρισκόταν πίσω μου, μου χάιδευε τα χέρια.

"Σαμ, θα σταματήσεις; ή προτιμάς το Σάμμυ;" Γέλασα.