Het leven gaat door (flikken maastricht story)

01.

Daar is ie dan...
Draaiend lag ik in bed omdat ik de slaap niet kon vatten. De woorden van mevrouw Mechels spookte door mijn hoofd heen. Ze zei het echt, het was geen droom.
'Wolfs is vanaf volgende week terug in Maastricht en hij komt ons team weer versterken' had ze ons medegedeeld nadat ze het hele team bij elkaar had geroepen.
'Met wie gaat hij werken' had Romeo de informatie als eerste in zich op genomen.
'Dat weet ik nog niet' had mevrouw Mechels haar hoofd geschud. 'Eva vormt een prima team met Dennis' leek ze hardop na te denken. Maar een verder antwoord kwam er niet. Er werd vervolgens alleen druk gespeculeerd hoe het nu met Wolfs zou zijn terwijl ik me maar om één ding druk maakte. Het feit dat hij terug zou komen. Ik herinner het me nog goed toen ik iets meer dan twee jaar geleden te horen kreeg dat hij zou vertrekken, en wat was ik woest dat hij het me niet persoonlijk verteld had.
Het was een zonnige dag maar er was iets met hem. Hij was zichzelf niet, maakte geen grapjes, probeerde geen indruk te maken. Ik kon mijn vinger er niet opleggen maar hij leek gespannen, maar aangezien hij ontkende dat er iets was liet ik het maar rusten.
'Eef, stoer he dat van Wolfs' was Marion die middag naar me toegekomen terwijl Wolfs nergens te bekennen was. Hij moest 'iets' doen had hij gezegd.
'Wat dan' keek ik haar verbaasd aan. Schijnbaar wist zij meer dan ik.
'Dat hij naar Mexico gaat' praatte ze door alsof ze ervan uit ging dat ik het al wist.
'Wat' schoot ik dan ook overeind bij het horen van die woorden.
'Oh. Wist je dat nog niet' sloeg ze haar hand voor haar mond.
'Hoe weet jij dat dan' begreep ik er niks van. Hoe kon Marion dit weten als ik het nog niet eens wist, ik was notabene zijn partner, ik moest hem kunnen vertrouwen op straat.
'Ik hoorde het net. Hij heeft daar een baan aangeboden gekregen' vertelde ze wat ze wist. Verslagen liet ik me terug zakken in mijn bureaustoel. Mijn partner had een baan aangeboden gekregen aan de andere kant van de wereld, en ik wist van niks. Helemaal van niks.
Met een ruk sprong ik overeind en trok de deur van het kantoor van onze leidinggevende open.
'Eva, kun je niet kloppen' bromde mevrouw Mechels nors. Ze hield er niet van als je on aangekondigd haar kantoor binnen kwam.
'Is het waar' stond ik recht tegenover haar bureau met mijn handen steunend op het bureaublad.'
'Is wat waar Eva' keek ze op van de papieren waarin ze zat te lezen.
'Dat Wolfs naar Mexico gaat. Waarom weet iedereen dat behalve ik' viel ik tegen haar uit. 'Ik ben zijn partner en ik weet helemaal nergens van' was ik echt furieus dat ik het zo had moeten horen.
'Wolfs wilde het je zelf vertellen' haalde ze haar schouders op. 'Ik weet niet van wie je het gehoord hebt maar ik heb niemand iets verteld' schudde ze haar hoofd.
'Marion had het gehoord' maakte ik duidelijk dat er wel degelijk mensen waren die het al wisten.
'Dat weet ik ook niet Eva. Wolfs heeft deze kans gekregen die hij met beide handen aangrijpt, wat ik overigens heel goed begrijp zo'n kans krijg je immers maar één keer. En Wolfs heeft mij verzocht het nog even stil te houden zodat hij het jou zelf kon vertellen voordat iedereen het al zou weten' bleef ze erbij dat zij niet wist hoe het uitgelekt was.
'Fijn' draaide ik me gepikeerd om, omdat ik het niet kon verkroppen dat ik het nieuws zo had moeten horen.

Uiterst chagrijnig was ik die middag dan ook naar huis vertrokken. Het werk kon me gestolen worden, mijn beste vriend, mijn maatje ging weg en hij had mij niks verteld. Hij was de enige die ik tot dusver vertrouwd had, als man zijnde dan, niemand was zo dichtbij gekomen en niemand wist zoveel van mij als hij dat deed. Maar nu, nu had hij me zo diep gekwetst en op mijn ziel getrapt dat hij me niet snel genoeg weg kon gaan, hoe eerder hoe beter, ik kon hem niet meer vertrouwen.

Volgens mij was dat de enige keer in onze samenwerking dat ik zo kwaad op hem was geworden, ook al werkte we pas een jaar samen. Het voelde veel langer, we waren zo vertrouwd met elkaar ondanks dat het allemaal wat stroef begon. Ik had hem in mijn hart gesloten en hij was echt mijn allerbeste vriend zoals Marion mijn allerbeste vriendin was. Al hoewel zij dat nog steeds is. Ik weet dan ook nog goed dat Wolfs later die avond voor mijn deur stond.
'Wat kom je doen' viel ik tegen hem uit nadat ik de deur had geopend en hem daar zag staan.
'Ik ehm.. Sorry Eva, ik wilde het jezelf vertellen' begon hij hakkelend.
'Nadat je het de rest had verteld zeker' was ik echt furieus.
'Nee helemaal niet. Ik weet niet wie het gehoord heeft en het toen rond verteld heeft, ik wilde het juist eerst aan jou vertellen. Jij bent mijn partner' stond hij er verslagen bij.
'Waarom zei je dan dat er niks was toen ik het je vroeg' herinnerde ik hem aan eerder die dag.
'Ik wist niet hoe' haalde hij zijn schouders op. 'Ik wilde niet dat je het persoonlijk op zou nemen, ik wilde je niet kwetsen en zocht naar de juiste manier maar voordat ik die gevonden had was iemand me blijkbaar al voor. Het spijt me Eva' bleef hij erbij dat hij het zo niet gewild had.
'Wanneer ga je weg' voelde ik me zo verschrikkelijk verraden. Hij zou gewoon weggaan en mij hier achterlaten. Eindelijk had ik fijne partner waar ik goed mee kon werken en dan ging hij zomaar weg.
'Ik heb hier nog een maand opzegtermijn, en dan nog iets van zes of zeven weken voordat ik vertrek' beantwoordde hij mijn vraag.
'Ga alsjeblieft weg' wilde ik deur sluiten voor zijn neus.
'Eva' probeerde hij me tegen te houden.
'Laat me met rust Wolfs, ga naar huis' stuurde ik hem weg.
'Laat het me uitleggen, het heeft niks met jou te maken. Als jij zo'n kans zou krijgen dan zou je hem toch ook aannemen' probeerde hij op me in te praten.
'Ik hoef het niet te weten, ga weg en laat deze maand maar snel voorbij zijn' had ik definitief de deur voor zijn neus dicht gedaan. Ik kon het niet, ik voelde me zo enorm gekwetst op dat moment.
Uiteraard was ik later wel bijgedraaid en had hij trots de foto's laten zien waar hij heen zou gaan, terwijl ik de dagen aftelde naar het moment dat ik voor mijn gevoel alleen achter zou blijven.

Wat was dat pijnlijk. Ik wilde het niet toegeven, maar ik wilde helemaal niet dat hij weg zou gaan. Ik probeerde enthousiast voor hem te zijn omdat ik het hem natuurlijk wel gunde, maar ik wilde hem niet kwijt, mijn partner, mijn maatje en nu zou hij twee jaar later ineens terug komen terwijl er nog zoveel gebeurd was voordat hij uit eindelijk echt vertrokken was.

Voor degene die het nog niet door hadden, de schuingedrukte stukken, zijn flashbacks van twee jaar daarvoor ;)