Het leven gaat door (flikken maastricht story)

07.

Niet lang nadat Frank de deur achter zich dicht had getrokken klonk wederom de deurbel. Ik was er dan ook van overtuigd dat hij tot de conclusie was gekomen dat hij wat vergeten was en dat hij dat nu alsnog kwam halen, maar niet binnen durfde te komen omdat hij vreesde voor een nieuwe uitval van mijn kant.
'Wat ben je' trok ik de deur open al stond niet Frank daar maar wederom Wolfs.
'Ben ik niet duidelijk geweest' kreeg hij nu de volle laag.
'Eef. Ik zag je vriend weggaan. Ik wil geen ruzie tussen jullie veroorzaken maar ik wil gewoon antwoorden' had hij een nieuwe reden gevonden om voor de deur te staan.
'Ik kan het niet Wolfs' schudde ik te neergeslagen mijn hoofd. Hij zou eens moeten weten, hoe het echt allemaal zat.
'Alsjeblieft Eef. Ik hield van jou, ik hou nog steeds van jou, maar ik begrijp het niet' pakte hij mijn handen vast. En ik snap het ook wel, van de één op de andere dag had ik het contact tussen ons verbroken.
'Maddy' zuchtte ik dan ook. Ik moest maar gewoon eerlijk tegen hem zijn. Hij verdiende dit ook niet en ik zag dat het hem echt pijn deed dat ik hem zo behandelde. Maar het was een soort zelfbescherming om hem op afstand te houden.
'Jij bent haar vader' gaf ik schoorvoetend toe terwijl ik mijn hoofd liet hangen. Toen was ik ervan overtuigd geweest dat het, het beste was om het alleen te gaan doen en het contact te verbreken maar nu sloeg ineens de twijfel toe. Had ik wel het goede gedaan of had ik alleen aan mezelf gedacht.
'Maar hoe' begreep hij er dan ook helemaal niks van.
'Toen je weg was, kwam ik er pas achter' verdedigde ik mezelf. 'Ik wilde niet dat jij je schuldig zou voelen omdat je aan de andere kant van de wereld zat, of dat je terug zou komen of zo. Het spijt me zo Wolfs. Ik dacht dat ik het beste deed, ik wilde alleen het beste voor haar en voor jou. Jij wilde zo graag daarheen' vervolgde ik mijn pleidooi.
'Heb je daarom het contact verbroken' bleef hij er rustiger onder dan ik van te voren had kunnen bedenken.
'Ik kon het niet. Ik miste je zo erg en dacht straks merk je iets en dat wilde ik niet. Ik zou het alleen gaan doen' werd het me nu toch allemaal wel een beetje teveel.
'Ze is een mooie meid' hoopte hij een glimp van haar op te vangen terwijl hij de gang in gluurde.
'Maddy kom eens bij mama' riep ik haar zodat Wolfs haar nog even kon zien. Misschien dat hij nu gelijkenissen zou zien met zichzelf.
'Mama' kwam ze de gang in gehobbeld. 'Die' wees ze meteen naar Wolfs die ze herkende omdat hij daarnet ook al aan de deur had gestaan.
'Zeg maar hallo Wolfs' ving ik haar op waarna ik haar op mijn arm naar Wolfs toe draaide.
'Allow' zwaaide ze enthousiast met haar handje.
'Dag mooie meid' ontstond er een enorme glimlach bij hem. 'Ze lijkt op jou' merkte hij op terwijl hij haar goed in zich opnam.
'Sorry Wolfs' bood ik nogmaals mijn excuses aan. Ik had niet het beste gedaan voor mijn dochter. Ik had gedaan wat het beste voor mij was. Wolfs was nu al dol op haar, ik zag het aan zijn glimmende ogen.
'Ik...' Kwam hij niet meer uit zijn woorden terwijl hij zijn blik geen moment van Maddy afhaalde. Hij moest naar haar kijken dat was wel te zien.
'Kom anders maar even binnen' hield ik de deur nu toch voor hem open. Ik had geen zin dat de hele buurt me voor de deur zag staan met een 'vreemde' man. En nu ik het hem verteld had en hem Maddy had laten zien kon ik net zo goed ook maar gewoon verder met hem praten.
'Wil je wat drinken' bood ik hem aan terwijl ik hem voorging naar de woonkamer.
'Koffie' fronste hij vragend zijn voorhoofd waarna ik bevestigend knikte.
'Ga maar even staan schatje, mama even koffie zetten' zette ik mijn dochter terug op de grond.
'Mneer' wees ze naar Wolfs die op de bank was gaan zitten.
'Die meneer is een collega van mama liefje' aaide ik haar geruststellend over haar hoofdje heen dat het goed was.
'Mama werke' keek ze me vragend aan of ze het goed begrepen had.
'Ja liefje. Mama gaat even drinken pakken' stelde ik haar gerust waarna ik me alsnog omdraaide om naar de keuken te lopen.

'Ik weet dat ik het al heb gezegd maar ik weet niet wat ik anders nog moet zeggen. Dus sorry' herhaalde ik mijn woorden. Omdat ik me echt gewoon heel erg schuldig voelde.
'Ik vind het jammer' haalde hij zijn schouders op. 'Maar ik begrijp het wel' knikte hij vervolgens wat me toch ook wel een beetje opluchtte. Ik wilde niet dat hij boos op me zou zijn. 'Ze is zo mooi' schudde hij ongelovig zijn hoofd terwijl hij niet kon stoppen met naar haar te kijken.
'Mooi mooi' klapte ze in haar handjes omdat ze dat woord ook kende. Ik zei het vaak tegen haar dat ze mooi was.
'Die' wees ze vervolgens naar haar speelgoedhoek waar al haar speelgoed lag.
'Ga maar spelen liefje' stemde ik ermee in dat het goed was. En terwijl ze nog even naar Wolfs keek, de voor haar onbekende man, draaide ze zich om en stortte zich vol boven op haar speelgoed.
'Ik heb je gemist Eef' bleef hij me aankijken terwijl ik me ongemakkelijk voelde door die bekentenis.
'Je zei dat ik door moest met mijn leven, en dat ik niet op je moest blijven wachten' koos ik ervoor zijn woorden te gebruiken, ook al was het zo niet gegaan. Ik had gewoon het contact verbroken, en niet omdat ik verliefd was geworden op iemand anders.
'Als je me gezegd had dat je een ander had, had ik er vrede mee kunnen hebben. Maar je liet gewoon niks meer horen. Ik was zo ongerust over je, maakte me zoveel zorgen en ik kon niet zo maar even bij je langsgaan' verduidelijkte hij hoeveel pijn ik hem had gedaan.
'Sorry' liet ik mijn hoofd hangen omdat ik wist dat hij gelijk had. 'Ik wist gewoon niet wat ik moest doen en dacht dat dit de beste manier was. Alle contact verbreken' gaf ik toe waarom ik het gedaan had.
'Miste je me' wilde hij weten.
'Tuurlijk. Ik hield van je. Ik kreeg jou kind en jij was er niet. Elke stap vooruit miste ik je' gaf ik toe dat ik hem ook gemist had.
'Hou je nog van me' was hij nog niet tevreden.
'Alles is nu anders Wolfs' draaide ik om het antwoord heen.
'Ik hou wel van jou' streelde zijn duim over mijn wang heen terwijl zijn liefdevolle ogen zich in de mijne boorde. Die mooie, lieve ogen die hoorde bij die lieve, mooie man waar ik zo verliefd op was geworden.
'Ik hou ook van jou Wolfs, maar' wist ik geen maar ook al wilde ik die zo graag nog hebben.
'Ik ben nu met Frank' voegde ik er maar aan toe.
'Wij kunnen het toch gewoon weer proberen Eef. Ik hou van jou' drukte hij zijn lippen op de mijne. Het waren die lippen waar ik twee jaar geleden afscheid van had genomen. Zonder er over na te denken zoende ik hem dan ook onmiddellijk terug.
'Dit kan niet Wolfs' nam ik afstand nadat ik weer bij zinnen was gekomen. Zijn lippen waren nog altijd hemels. En hij zoende ook echt nog steeds net zo geweldig als toen. Maar het kon niet.
'Hij komt er echt wel overheen hoor' doelde hij op Frank die ik dan voor hem zou moeten verlaten.
'Ik ga niet weg bij Frank' schudde ik mijn hoofd. 'Ik ben zwanger, we krijgen een kindje' vertelde ik hem trots, hoe sneu het ook was voor hen. Hij moest inzien dat ik door gegaan was met mijn leven.
'Oh' slikte hij dan ook moeizaam. 'Dan kan ik maar beter weer gaan' stond hij meteen op.
'Uit Maastricht' vroeg ik geschrokken om zijn woorden. 'En Maddy dan' schoof ik het daar op af. Ik wilde hem nou ook weer niet perse weg hebben.
'Mag ik haar nog zien dan' zag ik een sprankje hoop in zijn ogen.
'Tuurlijk. Al zal ze er niet veel van begrijpen. Maar jij hebt ook recht op haar' knikte ik dat, dat goed was.
'Wanneer mag ik haar weer zien' klaarde hij gelijk op.
'Woensdag middag' stelde ik vragend voor. Dan was ik vrij en die middag was altijd voor mijn kleine meisje.
'Oké' stemde hij er tevreden mee in. 'Tot woensdag dan' knikte hij goedkeurend.
'Dag Maddy' zwaaide hij naar het meisje dat ons goed in de gaten hield zodra Wolfs op was gestaan.
'Doei doei' zwaaide ze uitbundig terug zoals ze altijd naar iedereen deed.
'Eten' kwam ze meteen weer op me afgestormd nadat Wolfs de kamer uit liep.
'Nou kom op kleine Koekiemonster van me' kietelde ik haar waarna ik een koekje tevoorschijn voor haar haalde. 'Eentje, we gaan zo eten' schudde ik mijn hoofd om haar beteuterde gezicht omdat ze er geen twee kreeg. Een kleine snoepkont was ze, en dat had ze niet van mij.