Het leven gaat door (flikken maastricht story)

33.

Verveeld hing ik op de bank waarna ik maar weer naar de keuken slofte. Die tweeënhalf uur slaap hadden me toch wel goed gedaan. Ik voelde me alweer een stuk beter. Daarom dat ik me nu ook zo verveelde.
'Kan ik niet iets doen, ik verveel me zo' leunde ik verveeld tegen de deurpost. Wolfs en Maddy waren hier met z'n tweeën en ik zat maar alleen in de woonkamer.
'Misschien wil Marion wel even komen' stelde Wolfs voor.
'Ze moet zelf maar komen' schudde ik mijn hoofd. Ik wilde dat ze uit zichzelf kwam en niet omdat ik haar vroeg te komen omdat ik behoefte had aan gezelschap. Ik was hier toch de gene die zogezegd ziek was. Dan kon ze ook uit zichzelf even langs komen.
'Dan zegt ze als ik iets kan doen moet je bellen maar ik ga niet om hulp vragen. Dan moet ze zelf maar met iets komen' maakte ik hem duidelijk hoe ik er over dacht. Als vriendinnen hoorde je zoiets uit jezelf te doen.
'Je vroeg mij toch ook om hulp' zag Wolfs het probleem niet.
'Jij bent mijn vriendin toch niet' schudde ik mijn hoofd.
'Maar je vroeg me wel om hulp' bleef Wolfs erbij.
'Maar dat is anders, jij bent haar vader, jij moet voor haar zorgen' legde ik hem het verschil uit.
'Oké als jij het zegt' legde hij zich er maar bij neer.
'Ik wil gewoon nog even naar buiten of zo. Klein stukje lopen' droomde ik er ik erbij weg. Het was eigenlijk al best lang geleden dat ik een rondje was wezen doen. Ik was nu dan wel niet in staat om hard te lopen maar een stukje wandelen zou al prima zijn.
'Je gaat niet alleen hoor' schudde Wolfs afkeurend zijn hoofd. Ik was vanmorgen ook al bijna ingestort toen we van de speeltuin terug kwamen dus ik snapte hem ook wel ook al wilde ik dat niet toegeven. Ik leek net een kleinkind, alles wat ik deed moest onder streng toezicht. Ik weet wel dat Wolfs het goed bedoeld, maar toch begint het vervelend te worden.
'Dan ga ik maar weer op de bank hangen' gaf ik het op waarna ik terug sjokte naar de woonkamer. Er zat niks anders op.

Na nog een halfuur op de bank gehangen te hebben en ik mezelf nu echt heel erg in de weg zat klonk de deurbel.
'Doe jij even open Eef' riep Wolfs vanuit de keuken. Met enige tegenzin begaf ik me maar richting de deur. Wat als het weer Frank was? Wat als hij toch nog even door kwam zeuren? Dat zou ik echt niet trekken.
'Marion' was ik verrast dat zij degene was die voor de deur stond.
'He Eef. Hoe is het met je' omhelsde ze me meteen.
'Wolfs heeft je laten komen he' wist ik gewoon dat hij zich er mee bemoeid had.
'Nee' probeerde ze ontkennend haar hoofd te schudde maar ik kende haar langer dan vandaag. 'Wolfs bedoeld het goed' nam ze het dan ook voor hem op. 'En ik weet dat ik uit mezelf had moeten komen. Sorry daarvoor. Echte vriendinnen hoef je niet om hulp te vragen, die komen zelf om te helpen en daar heb je gelijk in' gaf ze haar fout toe.
'Ik vind het wel fijn dat je er bent' moest ik toch ook wel toegeven waarna ik haar omhelsde.
'Wie is daar' deed Wolfs alsof hij blond was toen Marion me naar binnen volgde.
'Alsof jij dat niet weet' keek ik hem bestraffend aan.
'Te Marion' spartelde Maddy enthousiast met haar benen toen ze haar tante zag.
'He vrolijkerd' kreeg ze een aai over haar bol en een kus op haar wang.
'Kijk papa hellupe' doelde ze op haar aanwezigheid op het aanrecht.
'Zo goed zeg van jou' prees Marion haar.
'Sorry' gaf Wolfs toe dat hij Marion inderdaad had laten komen.
'Ik kan wel voor mezelf zorgen' vond ik het niet leuk dat hij zich ermee bemoeid had.
'Dat weet ik. Ik wilde je gewoon een beetje op vrolijke' bekende hij. 'Zo kan je toch even naar buiten terwijl ik met Maddy het eten maak' was zijn excuus.
'Je kunt het leuk vertellen' schudde ik lachend mijn hoofd.
'Wil je met me mee naar buiten' vroeg ik Marion desondanks toch.
'Natuurlijk' knikte die meteen waarna ik me klaar maakte om naar buiten te gaan.
'Tot zo' zwaaide ik nog even naar de twee in de keuken, maar die hadden alleen maar oog voor het eten.

'Wolfs zei dat je, je zo verveelde en dat je mij niet wilde bellen. Ik ben blij dat hij het wel gedaan heeft. Ik was de vorige keer eigenlijk best wel geschrokken maar daar heb jij niks aan als ik dan niet meer kom. Dus echt sorry' begon Marion het gesprek terwijl we naast elkaar over de stoep heen liepen.
'Het is al goed' was ik eigenlijk allang niet meer boos op haar.
'Gaat het weer wat beter met je' vroeg ze vervolgens.
'Jawel. Ben wel nog steeds snel moe en zo maar het gaat wel beter' vertelde ik haar hoe het er voor stond.
'Gelukkig maar' was ze opgelucht dat te horen.
'Frank stond vanmiddag voor de deur' moest ik het aan iemand kwijt.
'Wat kwam die doen' was de verbazing in haar stem te horen.
'Hij wilde met me praten' haalde ik mijn schouders op.
'En heb je dat gedaan' wilde Marion weten.
'Nee natuurlijk niet' schudde ik meteen mijn hoofd. 'Hij had spijt en wilde graag met me verder. Alsof er niks gebeurt is' kon ik er zelf vooral nog altijd niet over uit.
'Wat zei je toen' wilde Marion er het fijne wel van weten.
'Dat die dat wel kon vergeten. Dat hij me in de steek had gelaten terwijl ik hem juist zo hard nodig had' vertelde ik haar.
'En toen' wilde ze echt alles weten.
'Hij was in paniek en bang zei die. Alsof ik dat niet was' verbaasde die uitspraak me nog het meest. 'Alsof hij de enige is die het er moeilijk mee had' snapte ik er nog altijd helemaal niks van dat je iemand zo achter kon laten.
'Die vent is gestoord' riep Marion uit.
'Best wel een beetje ja' moest ik haar daar toch gelijk in geven. 'Volgens mij heeft ie ook nooit van Maddy gehouden. Hij zag haar altijd als een last, dat ik dat nooit eerder zag' nam ik mezelf dat kwalijk.
'Hij wist het mooi te spelen. Maar daar moet je je eigen nu niet meer druk om maken. Ze heeft nu Wolfs en die is hartstikke gek op haar. Een betere vader kan ze niet hebben hoor. Wolfs praat op het bureau de hele dag over zijn kleine prinsesje' wist ze me te vertellen.
'Echt' vroeg ik haar verbaasd.
'Echt hoor' verzekerde ze me ervan dat ze het niet verzonnen had. Wolfs, de schat.