Het leven gaat door (flikken maastricht story)

64.

Een week later was het weer prijs. Eén dag was ze naar de opvang geweest en weer buikpijn.
'Zou ze iets anders te eten krijgen' mijmerde Wolfs terwijl we dus maar samen zaten ontbijten. Maddy lag immers in bed, en ik was nu toch al wakker.
'Dat lijkt me stug' schudde ik mijn hoofd. Daar geloofde ik niet zo in. Al die tijd ging het goed en nu ineens klaagde ze over buikpijn. 'Weet je nog dat ze zaterdag vroeg of ze naar school moest' zat ik er even over na te denken.
'Ja' grinnikte hij. 'Ze wilde zeker haar dagen inhalen' was hij van mening.
'Nee' schudde ik mijn hoofd. 'Toen ik zei dat het zaterdag was en ze niet hoefde was ze ineens een stuk opgewekter. Er is iets anders' was ik van mening.
'Dan moeten we haar dat vragen' was hij al opgestaan.
'Misschien durft ze het niet te vertellen' hield ik hem tegen. 'Misschien is ze ergens bang voor' dacht ik hardop na.
'Dan moeten we het toch juist weten. Niemand komt aan mijn meisjes' wilde hij alsnog naar haar toe gaan.
'Maar je moet het niet zo aanpakken' schudde ik mijn hoofd. 'Ik kijk wel of ik er vanmiddag iets uit krijg' beloofde ik hem.
'Anders doe ik het vanavond. Ze is zo zielig zo' had hij met haar te doen.
'Alles komt altijd goed weet je nog' probeerde ik hem gerust te stellen.
'Ja nou. Ik wil gewoon niet dat er iets met jullie is of gebeurd' had hij het er moeilijk mee. Er was iets met zijn kleine meisje en hij wist niet wat. En nog erger, daardoor kon hij er niks aandoen.
'Dat weet ik lief, ik probeer het uit haar te krijgen vanmiddag, echt' bezwoer ik hem. 'Ga jij nou maar naar het bureau' deed ik de kraag van zijn overhemd goed.
'Ik hou van jou' drukte hij zijn lippen op de mijne.
'Ik ook van jou' streelde ik hem door zijn haar heen. 'Tot vanmiddag' zwaaide ik hem vervolgens uit.

'Mama danse' was ze anderhalf uur later uit bed gekomen en om haar op te vrolijken had ik wat muziek voor haar opgezet.
'Eerst even eten' zette ik de borden op tafel.
'Danna danse' hield ze haar hoofd schuin zodat ze er zielig uit zag.
'Daarna gaan we dansen' beloofde ik haar. 'Kom zitten' wenkte ik haar naar de tafel.
'Leuke musieke' zat ze heen en weer te wiebelen.
'Doe je op school ook weleens dansen' deed ik een poging.
'Ja danse school' knikte ze. 'Niet school buik au' legde ze vervolgens haar hand op haar buik.
'Ja Maddy buikpijn he' streelde ik door haar lokken.
'Is het leuk op school' vroeg ik maar recht op de man af.
'Niet school' schudde ze weer haar hoofd.
'Je hoeft niet naar school liefje' stelde ik haar gerust. 'Vind je het niet meer leuk op school' probeerde ik het opnieuw.
'Niet leuk' betrok haar hele gezicht. Mijn arme schaapje.
'Wil Maddy niet meer naar school' vroeg ik nogmaals voor de zekerheid.
'Nee' schudde ze bevestigend.
'En waarom niet dan. Is de juf niet lief' wilde ik nu uiteraard meer antwoorden.
'Niet leuk' bleef ze bij haar antwoord.
'Doet iemand jou pesten' probeerde ik het nog eens.
'Medie bleh' zat ze met haar armen te gebaren.
'Doet Maddy stink' deed ik een gok.
'Nee' schudde ze tot mijn opluchting haar hoofd. 'Medie niet spele' wees ze met haar vingertje.
'Willen de kindjes niet met Maddy spelen' vroeg ik haar verbaasd.
'Ja' knikte ze terwijl haar gezicht opnieuw helemaal betrok.
'Ahw meisje toch' sloeg ik mijn armen om haar heen. Moest dat echt nu al. Ik was zelf jarenlang gepest op school en het laatste wat ik wilde is dat mijn dochter hetzelfde zou overkomen.
'Medie stom' voegde ze er nog aan toe.
'Maddy is niet stom' schudde ik meteen mijn hoofd. Mijn meisje mocht nooit denken dat zij niet goed genoeg was.
'Niet school mama' schudde ze opnieuw haar hoofd.
'Je hoeft niet naar school liefje' stelde ik haar gerust. Ik moest eerst maar eens uitzoeken wat er nou precies allemaal aan de hand was. Anders zou ze elke week opnieuw gaan klagen over buikpijn gewoon omdat ze niet meer naar school toe wilde. Ik had zo met haar te doen, ze is nog zo jong en zo klein en dan nu al niet geaccepteerd worden. Dat kon gewoon niet en ik zou er alles aan doen om het voor jaar op te lossen. Dat ben ik aan haar verplicht.

Bezorgd als Wolfs was had ik hem toch laten wachten tot Maddy op bed lag. Ik wilde niet dat ze iets mee zou krijgen en zich nog rotter ging voelen en dus had Wolfs maar even wat geduld moeten opbrengen.
'Je weet iets he' brandde hij dan ook meteen los nadat hij zijn prinsesje in bed had gestopt.
'De andere kinderen willen volgens mij niet met haar spelen, vinden haar stom' sprongen gelijk al de tranen in mijn ogen. Voor Maddy moest ik me groot houden, maar nu ze er niet bij was kon ik gevoelens gewoon uiten.
'Stom Maddy' kon Wolfs het niet geloven.
'Ja ik weet het ook niet. Ze is gewoon een doorsnee kind toch' haalde ik mijn schouders op. Ze was niet verlegen, maakte juist snel vriendjes, wilde altijd met iedereen samen spelen. Ik kon echt niks bedenken waar het aan zou kunnen liggen. Ze doucht elke dag, heeft elke dag schone kleren aan. Ik begreep het gewoon niet.
'Ja ik denk het wel' haalde ook Wolfs zijn schouders op.
'Ik ga morgen met haar juf praten' had ik resoluut besloten. Ik moest weten wat er aan de hand was. 'Als ze alleen al het woord school hoort raakt ze helemaal in paniek, het is echt zo zielig' dacht ik met pijn in mijn hart terug aan die middag.
'En anders gaat ze gewoon naar een andere opvang' had Wolfs ook al besloten. 'Niemand komt aan mijn meisjes' sloeg hij zijn armen om me heen om me dicht tegen zich aan te trekken. 'Sla ik al die peuters in elkaar' grapte hij.
'Doe maar niet' schudde ik glimlachend mijn hoofd. 'Ik ga eerst wel gewoon even praten' drukte ik mijn lippen op de zijne. Een beetje afleiding had ik nu wel nodig. Even alle zorgen om mijn meisje vergeten.