Het leven gaat door (flikken maastricht story)

28.

Twee kopjes thee zette ze op tafel waarna ze zich aan de andere kant van de bank bij me voegde.
'Wil je me vertellen wat er aan de hand is' begon ze zelf te vragen aangezien ik niks vertelde. Ik was nou eenmaal geen prater, nooit geweest ook.
'Wolfs zei dat hij het hele weekend hier was geweest. Waar is Frank?' Vervolgde ze haar vraag aangezien ik geen antwoord gaf.
'Hij heeft me laten barsten' kwamen de tranen meteen al opnieuw. Wolfs had wel gezegd dat hij het niet verdiende om over te treuren maar ik kon er niks aandoen. Elke keer als iemand zijn naam noemde, of als ik alleen maar aan hem dacht begon ik al te huilen.
'He wat is er nou toch allemaal gebeurt' kwam ze mijn kant opgeschoven.
'Frank is weg' gaf ik snikkend antwoord.
'Maar waarom. Heb je het uit gemaakt' keek ze me met grote ogen aan alsof ze het niet geloven kon.
'Nee, dat heeft hij gedaan' schudde ik mijn hoofd. 'Ik...' wist ik gewoon niet hoe ik het allemaal vertellen moest. 'Frank en ik kregen een kindje' besloot ik daar maar mee te beginnen. Marion wist nog helemaal nergens van, niemand wist het nog behalve wij zelf en Wolfs.
'Oh wat leuk' was ze meteen verrast al was haar enthousiasme meteen alweer weg toen ze mijn gezicht zag.
'Ik had vorige week wat bloed verloren maar dat had ik bij Maddy ook en de verloskundige zei dat het geen kwaad kon. Maar het werd echt heel erg en toen kreeg ik ook zo'n buikpijn' snikte ik wederom hevig.
'Och meisje' kon Marion natuurlijk allang raden wat er gebeurt was.
'Ik riep hem en toen werd hij zo kwaad' deed het nog steeds zoveel met me. 'Hij zei dat ik het niet wilde en zo en toen is die weggegaan' huilde ik nu met lange uithalen.
'Wat een rotstreek. Dat had ik nooit van Frank verwacht' kon Marion het niet geloven.
'Ik ook niet. Maar hij heeft het gewoon uitgemaakt en me alleen gelaten' maakte ik haar duidelijk dat hij het dus wel gedaan had.
'Ik heb Wolfs om hulp gevraagd ik wist niet wat ik moest doen met Maddy enzo' verklaarde ik waarom Wolfs hier het hele weekend was geweest.
'Oh wat erg voor je' sloeg ze haar armen om me heen. 'Nu snap ik ook wel waarom Wolfs er niet zoveel over wilde zeggen. Hij zei alleen, ga naar haar toe, ze kan je steun wel gebruiken' vertelde ze wat Wolfs die ochtend gezegd had op het bureau.
'Hij was er wel voor me en voor Maddy en hij zegt ook dat ik niet moet treuren om Frank omdat hij dat niet verdiend maar ik hield zoveel van hem' brak ik opnieuw.
'Ik snap het. Ik snap Wolfs maar ik snap jou ook. Maar hij heeft wel gelijk, als je zoiets doet' schudde ze afkeurend haar hoofd.
'Ik weet het. Maar ik kan dat nu nog niet' gaf ik toe dat ik het wel wist.
'Gelukkig is Wolfs er wel voor je, en als ik iets voor je moet doen of even op Maddy passen dan moet je me gewoon bellen he' drukte ze me op het hart.
'Dank je wel' was ik blij met haar aangeboden hulp.
'Hoe gaat het verder met je nu' was ze er nog niet klaar mee.
'Het gaat wel' haalde ik mijn schouders op. 'Ik ben alleen zo moe en futloos' gaf ik uiteindelijk toch maar toe.
'Dat komt omdat je lichaam er een klap van heeft gekregen' leek Marion me te begrijpen.
'Dat zei Wolfs ook al' knikte ik. 'Maar ik wil niet ziek zijn. Ik zit hier de hele dag op de bank of lig in bed' zuchtte ik omdat ik het zelf irritant vond.
'Kom eerst een beetje tot rust, gun je lichaam de rust. Als je je dan wat beter voelt dan gaan we er even uit, goed' beloofde Marion me.
'Ik weet niet wat ik zonder jullie moet' omhelsde ik haar. Ik was zo blij met mensen zoals zij en Wolfs om me heen. Ze waren er altijd voor me als ik ze nodig had en ze wisten altijd het goede te zeggen.
'Hoeft ook niet' grinnikte Marion. 'Maar nu vooral eerst aan jezelf denken en aan Maddy' drukte ze me op het hart. 'Dat is het allerbelangrijkste' voegde ze er nog aan toe.
'Ik vind het fijn dat je gekomen bent' vond ik het oprecht fijn. Gewoon om even met haar te praten, om even mijn hart te luchten en de lieve en zorgzame woorden die ze tegen me zei. Dat vond ik fijn.
'Ik vind het fijn dat je het me verteld heb en ik ben blij dat ik gekomen ben. Wees maar zuinig op Wolfs, hij geeft echt heel veel om je' verzekerde ze me.
'Dat weet ik. In eerste instantie ging die mee omdat hij bezorgd was om Maddy, maar hij was ook zo lief voor mij. Hij doet alles voor me' wist ik wel hoeveel geluk ik had.
'Als je maar niet te hard van stapel loopt' waarschuwde Marion me toch.
'Ik moet er even niet aan denken' schudde ik mijn hoofd. 'Wolfs is gewoon een vriend en de vader van Maddy. En hij wil een goede vader voor haar zijn' verzekerde ik haar ervan dat ze zich geen zorgen hoefde te maken.
'En, is hij een goeie vader' vroeg ze eigenlijk overbodig.
'Een hele goede' verzekerde ik haar. 'Een betere kan ze zich niet wensen, echt niet' was ik ervan overtuigd.
'Gelukkig maar. Maar ik moet weer terug naar het bureau' dronk ze snel haar kop thee leeg.
'Doe rustig aan. Kom lekker tot rust en ik spreek je snel weer ja' droeg ze me op terwijl ze me nog even omhelsde.
'Bedankt Mar' bedankte ik haar oprecht.
'Bedank Wolfs maar. Hij heeft me gestuurd en daar ben ik blij om' schudde ze haar hoofd.
'Blijf maar lekker zitten hoor' duwde ze me terug de bank op. 'Ik kom er zelf wel uit. Doei Lieverd' liep ze zwaaiend de kamer uit waar ik wederom alleen achter bleef. Wederom vermoeid, ook al was Marion maar heel even geweest. Mijn lichaam had echt nog heel veel tijd nodig om te herstellen.