Het leven gaat door (flikken maastricht story)

02.

Zijn allerlaatste dag was aangebroken, of eigenlijk de één na laatste, maar de laatste dag van onze samenwerking aangezien ik de volgende dag vrij zou zijn. Ik had de hele dag al een knoop in mijn maag, alles wat we zouden doen die dag, was voor de laatste keer.
'Wil je koffie Eef' vroeg hij terwijl ik doelloos naar mijn computer scherm staarde. We moesten een moordzaak oplossen, maar over twee dagen zou hij er niet meer zijn en moest ik het weer in mijn eentje zien te doen. En ook al gaf ik het niet graag toe, hij was best handig om te helpen bij het oplossen van een zaak. Twee zien meer dan één zeggen ze altijd, en toch is het waar. Al zal ik dat altijd ontkennen, ik kon ook prima in mijn eentje werken.
'Je laatste bakje koffie voor mij' merkte ik dan ook treurig op. Ik kon er niks aan doen maar het was één en al een treurige dag vandaag.
'Ik zal zaterdag de hele tijd drinken voor je halen' beloofde hij doelend op de afscheidsborrel die voor hem georganiseerd was. Zo konden alle collega's afscheid van hem nemen voordat hij voor die twee jaar naar Mexico zou vertrekken.

'Ik ga naar huis' had ik mijn spullen bij elkaar geraapt. Het was nu echt het einde van onze samenwerking. De allerlaatste dag was ten einde gekomen en vanaf nu zouden we geen partners meer zijn, niet eens collega's. Behalve collega uit een ander land dan maar dat had geen enkele functie. Het was over, het was voorbij. Wolfs en Eva bestond vanaf nu niet meer. Het was nu gewoon weer alleen rechercheur Eva van Dongen.
'Wolfs kan je even komen' had ik al mijn moed bij elkaar verzameld toen ook hij zover was om richting zijn huis te vertrekken, wat nu nog zijn huis was.
'Ik kom eraan' knikte hij terwijl hij de andere collega's begroette, de collega's die hij morgen toch weer zou zien maar bij ons zou het vanaf nu over zijn.
'Ik vond het fijn om met je samen te werken' zuchtte ik diep. Ik durfde niet goed, maar ik moest het doen, hij moest weten hoeveel hij voor mij betekent had en daarbij kon ik nog steeds wel een blauwtje lopen, maar hij was toch weg en dus zou ik er niet onder hoeven lijden.
'Ik vond het ook heel fijn om met jou te werken Eef' glimlachte hij zo lief zoals alleen hij dat kon. Zoals hij keer op keer mijn hart liet smelten als hij dat deed, al had hij er geen idee van wat hij met me deed. Zonder er verder nog te veel over na te denken drukte ik dan ook mijn lippen op de zijne. Anders zou ik het helemaal niet meer durven en had ik er achteraf spijt van dat ik het niet had gedaan.
'Dat wilde ik al zolang doen' haalde ik beschaamd mijn lippen van de zijne af na een korte kus.
'Ik ook' fluisterde hij zacht terwijl hij mijn hoofd in zijn handen nam en me opnieuw kuste. Deze keer langer, intenser, en het was dan ook al snel een kus die een zoen werd. Even lieten we ons helemaal gaan terwijl hij me tegen de muur naast de kluisjes aandrukte met zijn lichaam. Ik ging helemaal in hem op en woelde dan ook wild door zijn haar heen. Ik had zolang naar dit moment uitgekeken, er over gedroomd en nu leek het dan toch werkelijkheid te worden, eindelijk. Al was hij over twee maanden vertrokken. Maar die gedachte werd al gauw verstoord door zijn tong die mijn mond binnendrong en mijn mond verkende. Het was nog beter dan dat het in mijn fantasie geweest was. Het was geweldig en hij was gewoon perfect.
'Wolfs' werden we gestoord doordat Mechels overduidelijk naar hem op zoek was. Razend snel lieten we elkaar dan ook los alsof er niks gebeurt was.
'Oh hier ben je, kun je nog even naar m'n kantoor komen' stonden we tegenover elkaar alsof dat al die tijd al was toen Mechels ons bereikt had.
'Ja tuurlijk, ik kom eraan' knikte hij dat hij het begrepen had.
'Ik bel je van de week goed' beloofde Wolfs me nadat hij nog snel een kus op mijn lippen gedrukt had en ik alleen achter bleef. Ik kon het gewoon niet geloven dat dit echt gebeurt was, dat ik het gedurfd had en dat mijn liefde voor hem wederzijds bleek te zijn en hij mij ook leuk vond. Voor heel even kon ik dan ook mijn geluk niet op tot ik weer terug in de realiteit belandde en me realiseerde dat het geen nut had. Wolfs ging weg en we hadden totaal geen toekomst samen. Met die gedachte en een gebroken hart verliet ik het bureau, eenzaam en alleen richting huis.

Naast me hoorde ik een harde zucht.
'Wat lig je nou toch de hele tijd te draaien' merkte Frank, mijn vriend op.
'Sorry' mompelde ik terug. Ik kon er niks aandoen, ik kon gewoon niet de rust vinden om in slaap te vallen.
'Je kunt toch wel een beetje stil liggen ook al kan je niet slapen' was hij duidelijk geïrriteerd door het feit dat ik zo onrustig was.
'Dan ga je lekker thuis slapen' merkte ik chagrijnig op. Ik wilde ook liever slapen dan dat er zo veel gedachte door mijn hoofd spookte die me wakker hielden, maar dat lukte me nou eenmaal niet en dus moest hij me daar niet op aan gaan vallen en zeker niet op dit tijdstip. 03:44 gaf de wekker immers aan en ik had nog altijd geen oog dicht gedaan en over iets meer dan twee uur zou de wekker alweer afgaan voor een nieuwe werkdag. En dat betekende weer een dag dichter bij het feit dat hij weer terug zou keren, alsof hij nooit weggeweest was. Alsof het altijd zo was geweest. Hij kon hier toch niet zomaar terug keren alsof er nooit iets tussen ons gebeurd was. Alsof het nooit bestaan had, ik kon het niet, hij mocht niet terug keren in mijn leven nu ik juist alles op de rit had en een gelukkig leven leidde. Of toch wel, want hij was zo geweldig, zo eerlijk, zo heerlijk tot aan dat onvermijdelijke afscheid aan toe.