Beast Love

Chapter 10

Who

"Anong...what should we talk about?"

"About what happened...two years ago."

Inirapan ko sya."I didn't know that something happened years ago? There's no need to talk about."

"You know there is! I leave you without saying a word cause..."

"Please stop it.I don't want to talk about it.I was fine after that and still fine til now.Let's just forget that and pretend that we don't know each other.Huh?"

His jaw become hardened and his look is grim and i know that i make him mad pero paki ko?

Why acted like we have an unfinish business in front of his father? Kung feeling nya meron sana gumawa sya ng paraan para makita nya ako.Kung hindi naaksidente ang ama nito sa Pilipinas,malamang hindi kami magkikita lalo pag hindi dito nadala ang ama nya sa ospital kung saan ako nagtatrabaho.

"Is that what you like?"

Tumango ako."Yes."
Ayoko ng magulo at komplikadong buhay.Hindi ko alam kung anong klaseng buhay meron sya pero alam kung na magulo yun at ayoko ng makialam pa.Hangga't maari ay iiwas ako.

Umupo ako silyang naroon at tumahimik.Muli kong pinagkaabalahan ang phone ko at hindi na ito tinapunan ng tingin ulit.I don't want to meet his eyes.Magulo yun.Nalilito ako pag nagkasalubong ang mga mata namin at hindi ko alam kung bakit.

Lumabas ito ng walang sinasabi at hindi ko na pinagkaabalahang isipin ang pinagpuputok ng butse nya.

Kinabukasan ay bulung-bulungan ang pag discharge ng ama ni Viktor.Hindi ko na yun pinansin at ginawa ko ang trabaho ko.There's nothing to worry about.I saw a bunch of men who wear black suits with black shoes.Kulang nalang yata magsuot sila ng itim na shades para magmukha silang Men in Black.Gaano ba kaimporte ang tatay ni Viktor at may mga nakabantay na mga bodyguards? I remember him saying that it's dangerous for his father to be alone.

Nakita kong nakaupo sa wheelchair ang ama nito na may lalaking nagtutulak.Tumango ito sa akin ng napadaan sa harap ko.Nagtaka man ay wala akong ginawang gesture para dun.Viktor is in his business suits with his phone on his ear.Nasa akin ang mga mata nito habang naglalakad palabas ng ospital.Buti naman at lalayas na sila.

"Ako din nagtataka,hindi mo ba talaga kilala yung lalaking yun? Kasi ang duda ng mga kasamahan natin mukhang kilala mo daw?"

Hindi ko pinansin ang mga tanong ni Camille.Ang bilis kumalat ng balita.At kahit anong mangyari,bumuka man ang lupa at lamunin ako ay hindi aamin at wala akong aaminin.

"Wala akong alam sa sinasabi mo."

Umirap ito."Sabagay,hindi ka papatulan nun! Mas maganda ako sayo! "

"Eh di ikaw na!"
Insecure to masyado! Sarap upakan eh.

Kahit papano ay panatag ang kalooban ko na walang Viktor sa paligid ko nitong mga nakaraang araw.Nakaka-stress kasi.Ilang gabi ko din pinagpuyatan yung mga tanong sa utak ko.Gaya ng paano nalang pag nalaman nya na nagbunga yung kalandian nya nung gabing yun,paano kung kukunin nya ang anak ko sa akin dahil maimpluwensya at mayaman syang tao.I did raised my child alone and i will do whatever i can do just to give my child a future he deserve.There's this part of me that i know he will be furious because i didn't let him know about Tyrone.I know that he will transform from a demon to a beast if that thing happen in the future.Ang tanong,paano na at anong gagawin ko pag nangyari yun?

Tyrone and Viktor deserve to know each other and they both have the right to know each other too but how on earth can i explain to my son and to his father their both them did existed?

Hindi ko alam sa totoo lang at sakit sa ulo pag naiisip ko lahat ng mga posibilidad.

Huminga ako ng malalim at tumingala sa langit.Masama na naman ang panahon at umaambon na naman.Ilang araw na to ah? May LP ba?

Napatili ako ng may humablot sa braso ko at hinila ako sa mga braso na pamilyar sa akin.That warm embrace is too well known to me.

"What the hell are you doing here outside? And it's raining?"

Huh? Nahilo ako sa pamilyar na amoy ng kanyang pabango.Lahat ng sa kanya ay memoryado ko kahit ilang araw lang kami nagkasama sa Brunei.Yung mga haplos,pabango,boses o tono ng pananalita nya,yung init ng yakap nya ay hindi ko yata mawawala sa sistema ko kahit kailan.

Sa pagkatulala ko ay hindi na ako makareact ng pinasok nya ako sa loob ng kanyang kotse.Malakas na ang ulan just like what happened back then that made us stuck in that place.I was too carried away with my emotion that i even answered him about my address.

Then i realized...i'm stupid to do that.Gulo ang aabutin ko nito.

"Just take me to a supermarket."
Doon nalang ako bababa at sasakay ng taxi pauwi.It's too dangerous for me if he'll take me there.

He's here.He's really here.But why?

Nilingon ko ito dahil hindi ako nakarinig ng sagot mula sa kanya.He's too serious while holding that steering wheel.Tanging nasa daan lang ang kanyang tingin.

"Are you scared?"

Huh?

"Scared of what?"

"Scared of me or scared of me to find something about you?"

Kumalabog ng husto ang puso ko sa narinig ko na pakiramdam ko ay nabibingi ako sa lakas ng tambol nun.

"What...do you mean?"

"You know what i mean.Stop talking riddles,woman and tell me what it is."

My lips are dry and so my throat,i blinked a few times and my head is spinning of that words.

"I don't know what you're talking about."
I bite my lips so hard that i think it's going to bleed any minute now.

Mas nakakatakot yung mga taong hindi nagsasalita dahil hindi mo mababasa ang kanyang iniisip na salungat sa kanyang kilos.And that's what's happening right now.I can't read his thoughts just like what Park So Ha did.I wish i have that kind of ability.

Hindi na rin ako umimik at binalingan ko ng tingin ang mga billboard sa Edsa,ang mahabang linya ng traffic,at ang taong katabi ko na nakikita ko sa reflection ng salamin.Nilagpasan na rin namin ang SM na madalas kong nadadaanan lagi.

God...is it the time? Wala man lang warning na mangyayari na to ngayon!

I didn't tell him that he can go back now cause i know it's useless.I can't change his mind to the things he already think about.

Hindi ko na rin ito nilingon na nakasunod sa akin habang paakyat kami sa condo ni Zoey.

"Mommy! You're home!"

Alanganin ang ngiti ko sa anak ko.I don't know how can i handle this but i think i'll survive this. Niyakap ko ng mahigpit si Tyrone at pinugpog ito ng halik.

"Mommy miss you so much! Kumain ka na?"

Tumango ito at tumingin sa taong nasa likod ko.Nanginginig ang tuhod ko pero hindi ko pinapahalata.

"Who is he? Mommy,who is he?"

Pumikit ako ng mariin at ngumiti ng tipid sa anak ko.

I promise,i'll fight for you.I won't give you up so easily.Whatever happens,i'll keep you with me.