As long as you love me!

2.

Biep biep biep...
Snel duw ik mijn wekker af, en zodra ik het de datum heb gezien ben ik klaar wakker.
Vandaag is het 6/10/16, of met andere woorden de beste dag van mijn leven!
Gisteren heeft Justin ook al een concert gegeven en omdat ik zo bang was dat mensen gingen zeggen wat er zou gebeuren, ben ik sinds gisteren avond niet meer op mijn gsm geweest.

Ik sta op en bedenk me dat ik nog totaal geen idee heb over wat ik ga aan doen!
Snel open ik mijn kast, die ik dringend eens moet opruimen, en zoek een perfecte outfit voor deze perfecte dag!
Ik vind tussen alle puinhoop een gestreken T-shirt dus besluit ik die aan te doen.
Dan vind ik nog een donkerblauwe pull met in het wit een dreamcatcher op en trek ook die aan.
Nadat ik mijn ingevlochten vlechtjes los gemaakt had, kam ik het losjes door zodat er nog een mooi golfje in zit.

Daarna ga ik naar beneden en zie mijn mama en broer aan tafel zitten.
"Aaah!" Roept mama wanneer ik beneden kom, " vandaag is de grote dag!"
"Ja!", gil ik terug, "ik ben zo zenuwachtig!"
Ik neem mijn dagelijkse cappuccino uit de koelkast -ijskoffie, het beste dat er ooit is uitgevonden- en doe mijn best om op Facebook niet gespoild te worden.
Als mijn koffie op is, ga ik weer naar boven om mijn tanden te poetsen en vertrek dan naar school.
Ja, de beste dag van mijn leven word verpest door 7 lesuren!

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1...
Tring!
Eindelijk!
Snel spring ik van mijn stoel, neem mijn boeken en ren naar mijn lokker.
Nadat ik alle boeken in mijn lokker heb gezet, bedenk ik me dat ik Valentine niet zie en dus loop ik snel naar het lokaal terug om haar een beetje op te jagen.
Samen gaan we naar mijn huis en maken snel ons huiswerk. Nee, eigenlijk maak ik het huiswerk en schrijft zij over.

Een uur later vertrekken we met de auto richting Antwerpen en ik voel mijn handen nu al trillen en mijn hart 150 slagen per minuut maken...
Als we er bijna zijn begint de file, dus eet ik maar mijn broodje dat ik van thuis heb meegenomen.
Nadat het op is, nemen we nog 10.000 selfies en zwaaien naar de mensen die ook aan het wachten zijn.
En dan, als we eindelijk geparkeerd zijn, stappen we naar het sportpaleis!
Ik denk dat ik gek word, door mijn hele lijf stroomt mega veel adrenaline en ik ben nog niet eens binnen.

"Moet je mama nog eens bellen?" Vraagt papa.
"Ja, doe ik!" Antwoord ik, terwijl ik haar in mijn contacten zoek.
"Tuuut... tuuut... tuuut... Dit is de voicemail van 0472..."
snel leg ik af en zeg papa dat ze niet opneemt.
"Ik zal het is proberen" zegt hij.
En bij hem nemen ze natuurlijk wel weer op!
Het is altijd zo, ik bedoel, het is iedereen toch al overkomen dat je iets zoekt en zoekt en zoekt, en uiteindelijk vraag je aan je mama of zij weet waar het is, ze komt je kamer binnen en vind het?! Terwijl jij daar wel duizend keer had gekeken en het er niet lag!
Maar goed, via de telefoon zeg ik aan mama dat alles goed met me gaat en dat ik zowat sterf van de zenuwen.

En dat zijn we eindelijk bij de ingang!
Ik spring, ren, gil en doe nog veel meer, gewoon omdat er teveel energie door mijn aderen stroomt. Nog één uur, en dan begint het!
Nog één uur!!

♥︎