As long as you love me!

9.

"En hoe was het?" Vraagt Floriane, een vriendin van mijn klas. We lopen altijd samen tijdens de LO lessen. Wel, ja, lopen... het is meer dansen en meezingen met de muziek die we opzetten. Ik ben echt super blij dat we muziek mogen opzetten, vorig jaar mocht het niet en toen was het zó saai! Dit jaar is het nog altijd best saai, maar we mogen wel al muziek... Floriane is echt een lief meisje, we zitten nog maar een maand samen in de klas, maar ik weet zeker dat het nog 9 leuke maanden gaan worden.

"Het was GE-WEL-DIG! Echt je had erbij moeten zijn! Het concert was zo mooi! Ik heb zeker de helft ervan zitten wenen, maar het was ook zo prachtig! Hij is zo prachtig, zijn stem is zo prachtig, zijn liedjes zijn zo prachtig!" Zeg ik helemaal buitenadem want doordat ik zo opgewonden was, begon ik onbewust super snel te lopen. Precies alsof ik in de tijd terug kan lopen, oh, als dat zou kunnen dan zo ik heel mijn leven in de concertzaal doorbrengen!

"En zag je hem een beetje? Want jullie hadden zitplaatsen, niet? Dat is toch best ver van het podium?" Zegt Floriane.

"Wel, tijdens het concert waren er wel grote schermen en het podium was niet zo ver... maar dus -aaaaahhhh!!" gil ik.
Iedereen die op de loopbaan was keek me aan. Ik zag de leerkracht naar me toe lopen, waarschijnlijk denkt iedereen dat ik ben gevallen of zo... Dat zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurt, maar deze keer is het duizend keer erger!

Nadat ik mama het hele verhaal had verteld, was het al echt super laat en ben ik onmiddellijk naar school vertrokken! Ik heb de foto's nog altijd niet naar Justin gestuurd!

"Aaah! Ik ben dom!" Roep ik, in tussentijd staat er al een heel groepje mensen rond mij, die me allemaal fronsend aankijken.

"Euhm... ik ben helemaal OK, hoor. Ik ben gewoon iets vergeten... het is misschien een beetje belangrijk maar het kan wel wachten tot na de les..." zeg ik, met puppy oogjes in de hoop dat de leerkracht me 5 seconden naar binnen laat gaan zodat ik ze kan verzenden.

"OK, hup jongens! Allemaal nog 5 minuutjes en dan mogen jullie gaan douchen!" Roept de leerkracht. Tuurlijk laat ze me niet gaan! Tuurlijk zijn de goden weer tegen mij! Nee, ze zijn best lief geweest! Maar nu denken ze 'Laurien heeft al genoeg geluk gehad deze 39 jaar, laten we wachten tot ze 55 is voordat we weer iets positief voor haar doen'. Dank je goden, heel erg bedankt...

"Dan zullen we maar weer gaan lopen zeker?" Zegt Floriane. En ze trekt mij recht en we beginnen weer te lopen.
"Ja, we kunnen niet anders vrees ik", mompel ik terwijl ik een knikje geef met mijn kin in de richting van de leerkracht die ons, nee, mij streng aankijkt.

"Vertel nu is, Laurien, wat was dat hier juist? Je ging precies dood!" Zegt ze lachend.

"Wel, eigenlijk is wat ik voorheb nog erger dan sterven..." antwoord ik. Zou ik het haar zeggen? Van Justin? Nee! Dan zou er weer geroddel worden...
Floriane is een lief meisje, maar dan zegt zij het verhaal aan nog iemand, en die zegt het aan nog iemand anders. En voor ik het weet, weet heel de school het.

"Eigenlijk moest ik alle filmpjes van het concert nog op mijn computer zetten... voor als mijn gsm zou crashen..." Ik hoop zo hard dat dit een geloofwaardig excuus is.

"Ah ja, maar op 7 uur gaat dat niet gebeuren denk ik" zegt Floriane lachend.

Oef, ze heeft niets door! Aaah, het voelt zo slecht om tegen je vriendin te moeten liegen! Ik lieg bijna nooit! En als ik lieg is het 'ja mama, ik heb die toets geleerd' of 'iedereen had een slecht punt', maar een leugen zoals dit...

"OK iedereen, het is genoeg voor vandaag! Ga jullie maar omkleden!" Roept de leerkracht.
Ik ben echt nog nooit zo blij geweest dat de les gedaan is.
Snel loop ik naar binnen en open mijn WhatsApp. Ik klik Justin aan -wauw, ik kan nog altijd niet geloven dat ik echt zijn nummer heb- en klik de foto's aan. Op het moment dat ik op verzenden wil duwen komt juist de rest van de klas binnen dus leg ik mijn gsm snel weg.
Ik wil echt niet dat iemand die foto's ziet. Ik heb het Justin beloofd, dus ik hou me eraan. Hoe graag ik ook die ze ook aan heel de wereld wil tonen.

Eigenlijk heb ik mijn belofte al verbroken, ik heb mama de foto's getoond...
Maar zij gaat niet naar de pers gaan met die foto's, of het heel de wereld vertellen of zo...

Nadat iedereen omgekleed is en Valentine en ik alleen overblijven in de kleedkamer, spreken we elkaar voor het eerst vandaag.
"Hoe gaat het?" Vraag ik, het klinkt zo raar tussen ons. We zijn al een jaar beste vriendinnen, maar er is nog nooit zoveel afstand tussen ons geweest.
"Het gaat wel goed. En met jou?" Vraagt ze. Aan haar toon merk ik dat zij de afstand tussen ons voelt.
"Valentineeee..." zeg ik kreunden terwijl ik naar haar toeloop en haar en knuffel geef," ik heb Justin de foto's nog altijd niet gestuurd! Elke keer als ik het wil doen komt er iets tussen. En nu weet hij waarschijnlijk niet eens meer wie ik ben!"

"Zeg! Maak je eens niet zo druk! Het is maar een jongen hè! En daarbij zo mooi is hij toch niet!" Zegt ze, terwijl ze haar armen ook over mij slaap en dan beginnen we samen te lachen.

"Maar goed, als je die jongen echt leuk vind moet je misschien die foto's nu sturen..." zegt ze grijnzend.

Ik neem mijn telefoon en ga terug naar de berichten. Ik klik alle foto's aan en bedenk dat ik er misschien nog een verontschuldiging bij moet zetten.

Is it to late now to say sorry? Sorry voor de vertragen! En nogmaals dankjewel dat je op de foto wou! Kusjes Laurien

Ik twijfelde nog of ik er een hartje zou bijzetten of niet.
Uiteindelijk doe ik het toch maar niet. Ik ben een onbekende voor hem en hij, ja ik ken hem door en door, dus echt onbekend is hij niet voor mij.

Verder die dag heb ik nog 5 eeuwigdurende lesuren en als de bel gaat dat we naar huis mogen vlieg ik letterlijk de klas uit. Het is weekend! Eindelijk!

Samen met Valentine ren ik -zij glijdt op de leuning- de trappen af. We halen mijn broer op, zeggen elkaar gedag en gaan dan elk onze eigen weg op.

Als ik eindelijk, na 15 minuten gepraat van mijn broer over Pokémon Go, waar ik echt niets van snap, thuis kom, loop ik de trappen op en laat me op mijn bed vallen. Ik val in slaap en word gewekt door een binnenkomend berichtje.

Dank je voor de foto's! Ik dacht al dat ik je als vermist moest opgeven...
Vergeet je onze belofte niet?
J

Ik kan niet geloven dat ik gewoon sms met Justin Bieber! Het is echt als een droom die uitkomt! Wacht misschien is dit ook een droom? Ik knijp in mijn arm om te zien of ik wakker word, maar er gebeurd niets.
Dit gebeurt allemaal echt!

♥︎
Hellow!
Ik ben eigenlijk best benieuwd naar wat jullie van het boek vinden, dus laat een comment achter!
Veel liefs X