As long as you love me!

8.

Hier zit ik dan, in de auto te staren naar onze prachtige foto. Mijn huid tintelt nog op de plaatsten waar hij me een uur geleden heeft aangeraakt. En mijn hart gaat nog altijd razendsnel tekeer. Wie had dat ooit gedacht? Dat ik, een van de 20.000 meisjes in de concertzaal, hem in het echt zou ontmoeten. En ondanks hij geen foto's met fans meer wil, er toch een zou hebben!

Nadat Valentine enkele foto's gemaakt had vroeg Justin of hij ze mocht bekijken. Valentine gaf hem dus mijn gsm en hij bekeek de foto's aandachtig. Ik ging naast hem staan en keek mee.
"Deze vind ik wel leuk!" Zei Justin wijzend naar een foto. Het is de eerste foto, nog voor ik dacht dat Valentine begonnen was. Wanneer we elkaar aankijken en lachen. Je ziet de glinstering in zijn ogen en -wauw- die lach is zo mooi!
"Ja, dat vind ik ook!" Zeg ik enthousiast.

Justin stelde die foto in als mijn achtergrond foto van mijn gsm en ging dan naar mijn WhatsApp. Daar stelde hij zichzelf in en zei dat ik al de foto's naar hem moest sturen zodra ik thuis was. Dan wist hij dat ik er veilig geraakt ben en niet gestorven ben aan een hartaanval, dat laatste zei hij lachend nadat hij had gezien hoe erg mijn handen aan het beven waren terwijl ik met hem praatte. Daarna keek hij me recht in de ogen aan...
"Wat is je naam eigenlijk?" Vraagt hij dan, nadat we zeker een halve minuut in elkaars ogen aan het staren waren.

"Euhm..." zeg ik, dat is altijd zo, als iemand je de simpelste dingen vraag moet je er altijd over nadenken, "Laurien"

"Dat is een mooie naam" zegt hij met een knipoog.

"Dankjewel Justin, dank je voor alles, voor de foto, voor het prachtige concert en voor het zijn van mijn 'purpose'" zeg ik, ik krijg tranen in mijn ogen wanneer het tot me doordringt dat dit mijn laatste seconden met hem zijn.
En voor ik het zelf dan al te goed besef begin ik hem weer te knuffelen.

"Je moet daar echt een me ophouden, ik krijg elke keer een hartaanval wanneer jij me bespringt!" Zegt Justin lachend.

Ik liet hem los en we namen dan afscheid, we zeiden niet 'vaarwel', maar ook niet 'tot ziens' en laten zo dus in het midden of we elkaar nog gaan zien.

"We zijn thuis!" Roept papa en haalt me daarmee uit mijn dagdroom, of ja eigenlijk is het middernacht dus nachtdroom. 

Ik wil niets liever dan gaan slapen want vandaag wel een groot avontuur, maar ergens ben ik bang dat dit een droom is en dat als ik morgen wakker word die mooie foto er niet meer zal zijn. Ik kleed me snel om en ga op mijn bed liggen. Ik voel mijn ogen zwaarder worden en voor ik het door heb lig ik al in een diepe slaap vol met Justins die me knuffelen.

-biepbiepbiep-
"Aargh", zeg ik en sta op zodat dat irritante geluid ophoud. Ik zet mijn wekker uit en zie de achtergrond foto van mijn gsm. "Omg, het is dus allemaal echt gebeurt?! Omg!" Gil ik in mijn bed. Ik kijk nog een keer naar mijn gsm en zie dan dat het vrijdag is. Mijn leven is helemaal kaka! Eerst ontmoet ik mijn idool en de volgende dag heb ik de eerste 2 uur LO. Dus alle moeten die je deed om er vrijdag toch nog een beetje 'ok' uit te zien, voor zover het mogelijk is op een vrijdag, wordt verpest! Ze laten ons lopen! In de kou in een korte short! Het enige dat positief is, is dat ik best wel graag loop. Gewoon een beetje in beweging zijn en naar muziek luisteren...

Ik maak snel mijn boekentas en ga naar beneden. Ik woon niet zo heel ver van de school en zet mijn wekker altijd vroeg, omdat ik het best wel leuk vind om gewoon alleen 's morgens in de zetel te zitten en heel Instagram af te scrollen. Terwijl ik geniet van een heerlijke cappuccino...

Ik ontgrendel mijn telefoon en blijf dan weer even staren naar de achtergond foto. "Shit shit shit!" Roep ik:" ik heb Justin niets meer gestuurd?! Nee! Ben ik dom?! Hoe kan ik dat nu vergeten?! Nee! Niet wenen, anders moet ik me nog opnieuw schinken! Aaah!" Helemaal buiten adem en met tranen in mijn ogen zit ik op de grond. En natuurlijk komt mijn mama juist op dit moment binnen...

"Euhm, Laurien? Gaat het wel goed?" Zegt ze fronsend.
"Nee! Dus eigenlijk moestikjustinonzefotosturenenikbenhetvergetenennuweethijwaarschijnlijknieteensmeerwieikbenen en en..." zeg ik in een adem.

"Ja, denk je nu echt dat ik verstaan heb wat jij juist zei? Wordt nu kalm, zo erg zal het wel niet zijn. En daarbij, hoe was het concert?" Zegt mama lachend.

En dan begin ik met het hele verhaal...
Mijn hele verhaal...
En Justins verhaal...
Ons verhaal eigenlijk...

♥︎