•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 2.

"Αδύνατον..ξεχνά το" φώναξε η Ραφαέλα.

"Ποιος σε ρώτησε ρε; εγώ απλα το ανακοινωσα" φώναξε ο Γιώργος.

Και εγώ..εκεί..στην μέση μιας παραλογης συζήτησης θα έλεγε κανεις κοιτούσα αμήχανα το τραπεζάκι και σκεφτόμουν ποσο πιο άσχημα και ντροπιαστικά θα μπορούσε να εξελιχθεί.
Ο Γιώργος με μια κινηση βρέθηκε ακριβως δίπλα μου, και το μπολ με τα πατατακια στο χερι του.

"Τώρα κατάλαβα ποσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα" μουρμούρισα.

Ο Γιώργος με κοίταξε με τα καταγάλανα αστραφτερά του ματια σαν να κατάλαβε τι είπα..

"ΕΛΑ ΑΝΝΑ. ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΜΟΥ." είπε η Ραφαέλα νευριασμενα. Την ακολούθησα χωρίς να πω λεξη, ξέροντας οτι ο Γιώργος εξέταζε το γυμνασμενο σωμα μου απο την κορυφή ως τα νύχια.

"στο καλοοοοοο" ακούστηκε σιγανά η φωνη του.

Μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρατήρησα μια φωτογραφία μας στο γραφείο της φωτισμένη με λαμπάκια.

"Δεν μου είχες πει για τον αδερφό σου" είπα ξαφνικά, μη ξέροντας γιατί κολλησα τόσο σε κάτι ασήμαντο.

"Δεν έτυχε..βασικά δεν χρειαζεται να ξέρεις και πολλά, μαλακας είναι."

Σοκ.

"Μαλακας; μμμ αγαπημένα αδέρφια εεε;" γελασα δήθεν.

"Τον αγαπάω ρε συ αλλά δεν είναι και ο καλύτερος άνθρωπος...τέλος πάντων άστα αυτά..τι λες; παίζουμε κανένα βιντεοπαιχνίδι;" χαμογέλασε πικρά.

Πόσο καιρό είχα να παίξω..

"Ναι φυσικαα!"

"Πάω να τα φέρω".."δεν θα αργησω" συμπλήρωσε.

Καθησα και παρατηρούσα το δωμάτιο της. Υπηρχαν παντού λαμπάκια, και αφίσες διαφόρων διασήμων. Μια μεγάλη μοβ ντουλάπα κάλυπτε τον εναν τοίχο και δίπλα της υπήρχε ενα μεγαλο μαυρο φωτιστικό που έδινε στο δωμάτιο μια αλλη αύρα..
Το μυαλό μου όμως βρισκόταν στο άλλο δωμάτιο, τι να κάνει άραγε;
Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου η πόρτα ανοιξε και τον παρατήρησα να μου χαμογελάει πονηρά.

Τώρα ναι, τον παρατηρούσα καλυτερα. Θεέ μου..είναι τόσο όμορφος, λες και είναι βγαλμένος απο ταινία. Τα ξανθά μαλλια του που έπεφταν στο πλάι, τα γαλανά ματια του, που στολιζόντουσαν απο τις μακριές του βλεφαρίδες. Το σωμα του...αχ. Είναι σίγουρα πιο ψηλός απο εμένα, με ρίχνει ενα κεφάλι.

Η φωνη του με συνέφερε στον πραγματικό κοσμο.

"Πριν δεν μας μιλησες πολύ, εχεις την τιμή τώρα; με κοίταξε παιχνιδιάρικα.

"Αν μου πείτε τι θέλετε να μάθετε." είπα και άφησα τον πραγματικό μου εαυτό να ξεδιπλωθεί.

"Εσάς..μιλησε μου για εσένα Αννα." σοβαρεψε.

Πριν προλαβω να μιλήσω, η Ραφαέλα είχε εισέλθει στο δωμάτιο με ενα σορό απο βιντεοπαιχνίδια στα χέρια της.

"Χαχαχα καλά ρε Γιώργο μας ακολουθεις; τόσο πολύ σου αρέσει η παρέα μας;" γέλασε δυνατά.

"Η δικιά σου σίγουρα όχι.." ειπε και βγήκε γρήγορα απο το δωμάτιο, ρίχνοντας μια γρήγορη ματια σε εμένα.

Κοίταξα την ωρα, και δεν το πίστευα, 12; πότε;

"Ραφαέλα πρέπει να φύγω..Εχουμε και σχολείο αύριο."

"Κριμας ρε συ..καλά θα τα κρατήσω για αλλη φορά." με φίλησε και με συνόδεψε μέχρι την πόρτα.

Διέκρινα στην γωνία τον Γιώργο, να ετοιμάζεται.

"Φεύγεις και εσύ;" είπε παραπονιαρικα η Ραφαέλα.

"Ναι." είπε σοβαρά.

Εφυγα όσο πιο γρήγορα μπορουσα για τα μην τον συναντήσω στον δρόμο μου. Ετσι, αφήνοντας ενα σιγανό και παράλληλα γλυκο καληνύχτα, προχώρησα προς το σπίτι μου.

Ο δρόμος ηταν σκοτεινός και οι λάμπες μάλλον δεν είχαν σκοπό να μας κανουν την ζωή πιο εύκολη. Εβαλα τα χέρια στις τσέπες του μπουφάν μου και βηματησα γρηγορότερα.

"Θέλεις παρέα;" ακούστηκε μια φωνη απο πισω μου.

Γαμωτο.. Αυτός είναι! Τι θελει;

"Απλα λίγη παρέα" ξαναειπε.

Τι έγινε; Διαβάζει τις σκέψεις μου; Αυτό θα ηταν πολύ κακο για εμένα..

Συνέχισα να βηματιζω, χωρίς να του δώσω κάποια απάντηση.

Ενιωσα το κρύο χερι του να με τραβάει και να με κολλάει σε εναν τοίχο. Το πρόσωπο μου λιγα εκατοστά μακριά απο το δικο του, το στόμα μου στεγνό, και η περιοχή μου το ακριβώς αντίθετο. Ηδη άρχισα να φουντώνω, χωρίς να το δείξω βέβαια.

"Τι θες;" του απευθύνθηκα.

"Να μου απαντας όταν σε ρωταω κάτι.." με κοίταξε κατάματα.

Προσπάθησα να ξεφυγω απο τα στιβαρά χέρια του, μάταια όμως. Με ακινητοποίησε με μια κινηση και τα σώματα μας βρέθηκαν το ενα κολλημένο στο άλλο.

"Εντάξει Αννα;"

Κουνησα καταφατικά το κεφάλι μου μόνο και μονο γιατί φούντωνε η έλξη μου για αυτον και έπρεπε να πάρω αέρα, πριν παρασυρθω.

Περπάτησα γρήγορα και αποφάσισα να του δώσω και εγώ μια συμβουλή.

"Την αλλη φορά ελπίζω να είσαι πιο ήπιος μαζί μου, γιατί αλλιώς θα το πω στην αδερφή σου" απομακρύνθηκα γελώντας.

Και μπορουσα ηδη να διακρινω το μειδίαμα στα χείλη του.