•Η συμφωνία•

Κεφάλαιο 25.

Βγήκα γρήγορα στον δρόμο και με γρήγορα βήματα έφτασα στην πόρτα του απέναντι σπιτιού, του Γιώργου δηλαδή.

Ανοιξε με τα μπλε κλειδιά του, και η θεά του σπιτιού με εντυπωσίασε.

Οι τοίχοι είχαν ένα απαλό γκρι χρωματισμό που έκανε το σπίτι πιο φωτεινό και αριστοκρατικό. Οι κορνίζες και οι τεραστιοι πίνακες στόλιζαν τους γκρι μεγάλους τοίχους. Οι διθέσιοι καναπέδες είχαν το ίδιο χρώμα με το σπίτι και μια μεγάλη τηλεοραση κρεμασμένη στον τοίχο βρισκόταν ακριβως μπροστά τους. Το σπίτι αν και οχι ακόμα ολοκληρωμένο ηταν δελεαστικό. Τα αλλά δωμάτια θα μου ρα έδειχνε ιδιαιτέρως.

"Θα μπορούμε να μείνουμε και μαζί εδώ μέσα, κάποια στιγμή στο μέλλον" ειπε και με αγκάλιασε.

Κάνοντας πως δεν άκουσα τις λέξεις που μόλις είπε, άλλαξα το θέμα.

"Πάντως, έκανες πολύ καλη δουλειά. Είναι πολύ όμορφο" του είπα χαμογελώντας.

"Σαν και εσένα μωρο μου" είπε και αρχισε τα φιλιά στο κορμί μου.

                              ***

Το τηλέφωνο χτύπησε και ο Γιώργος με τα φιλια του με ικέτευσε να μην το σηκωσω.
Αλλά έπρεπε.

"Παρακαλώ;" απάντησα στο τηλεφώνημα.

"Μωρό μου"

Ωχ! Ο Δημήτρης.

"Καλημέρα αγάπη μου" είπα και προσπάθησα να αποφυγω το έντονο βλέμμα του Γιώργου που με κάρφωνε.

"Πως είσαι; Δεν σε πήρα εχθες γιατί είχα πολύ διάβασμα λόγω εξεταστικής. Φαντάζομαι και εσύ διαβάζεις εε;"

Γέλασα χωρίς να ακουστω και του απάντησα.
"Ναι, ναι διαβάζω."

"Ωρα να κάνεις ενα διάλειμμα. Θα έρθω το βράδυ απο το σπίτι σου να δουμε καμια ταινία."

"Είσαι σίγουρος;" του είπα.

"Γιατί δεν θέλεις;"

"Οχι, οχι θέλω. Τα λεμε στις 8 λοιπόν, φιλάκια" είπα και έκλεισα την κλήση.

Σταμάτησε να με φιλάει και έκανε ενα βήμα μακρια μου.

"Τι;" τον ρωτησα, ενω ήξερα την απάντηση ηδη.

"Θα ερθει να σε δει σήμερα;" έσκυψε το κεφάλι απογοητευμένος.

"Ναι" απάντησα κοφτά.

"Μάλιστα" είπε και μου γύρισε την πλάτη θυμωμένος.

"Μην κανεις σαν μωρό Γιώργο"

Γύρισε να με κοιτάξει και το βλέμμα του έβγαζε φωτιές.

"Εγώ κάνω σαν μωρο; εγώ ή εσύ; που δεν μπορείς να αποφασισεις ποιον πραγματικά θες στην ζωή σου;"

Το βλέμμα μου πετούσε και αυτό φωτιές αυτήν την στιγμη.

"Νομίζεις οτι εμένα μου είναι ευχάριστο όλο αυτό που γίνεται; η μήπως νομίζεις οτι το κάνω συχνα; μην τα βλέπεις μονο απο την μεριά σου. Είμαι μια γυναίκα αναμεσα σε δυο άντρες που αγαπάω, και το χειρότερο είναι οτι θα πληγωσω κάποιον. Οποιον και αν κρατήσω, κάποιον θα πληγωσω, και δεν το θέλω αυτό."

Τα δάκρυα μου ήταν έτοιμα να κατρακυλήσουν με φόρα στο μάγουλο μου. Τα συγκρατω.

Εκανε ενα βήμα κοντά μου και μου κράτησε το χέρι.

"Απλά.... Απλά μου είναι τόσο δύσκολο" είπε κρατώντας σφικτά το χερι μου.

"Και εμένα..και εμένα μου είναι."

Τα χείλη μας ενώθηκαν απο την λαχτάρα που επικρατούσε. Τα δάκρυα κύλησαν παρα τον δισταγμό μου και το πάθος ήταν το μονο που επικρατούσε εκείνη την δύσκολη στιγμή.