Na Zawsze. | Ninjago

Rozdział XII

Nigdy nie sądziłam, że życie może ukryć za plecami tyle niespodzianek. Kiedyś nie powiedziałabym, jak przez jedno, wielkie, durne drzewo całe moje dotychczasowe życie może się odmienić. A jednak. Jestem tu, z siedzącym obok mężczyzną uważającym się za mojego ojca... nie potrafię o tym myśleć. Nie potrafię o tym mowić.

Siedziałam cicho. Nie umiałam wypowiedzieć żadnego sensownego zdania. Ta sytuacja mnie przerosła. Chciałam po prostu uciec.

Oczy mężczyzny skierowały wzrok w moją stronę. Widziałam w nich lekkie zakłopotanie, co było dość dziwne.

Wcześniej taki pewny siebie.

- Możesz tu zostać, ile chcesz. Zregeneruj siły. Bedą ci potrzebne. - powiedział twardo, po czym wstał i udał się w stronę wyjścia.

No dobra.
Spoko.

A nie, chwila.

NIE CHCĘ TU ZOSTAĆ.

- Tylko, że ja... - zapauzowałam.

Mężczyzna odwrócił się.

- Tak? - podniósł brew lekko.

- Ja bym chciała już wrócić. - rzekłam cicho.

- Niby do kogo? - zmarszczył czoło.

- Do mojej mamy... - odpowiedziałam niemalże szeptem, mając nadzieję, że mnie usłyszy.

Lecz on jedynie się uśmiechnął.

- Czyli uważasz ją za swoją matkę? Nie obchodzi cię kobieta,która oddała za ciebie życie? - zakpił.

- Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? - spytałam już pewniej.

- Ja kłamię? Kochana, niedawno usłyszałaś tę wersję od Wu i jakoś mu uwierzyłaś. Dlaczego ja miałbym mówić  nieprawdę? - śmiał się. Głośno.

- Skąd o tym wiesz?

- Ty chyba naprawdę nic z tego nie rozumiesz. - wywrócił oczami.

Przyglądałam mu się pytająco.

- Wiem o tobie wszystko, młoda damo. Wszystko. - zrobił krok w moją stronę.

idźsobieidźsobieidźsobieidźsobie

- Wiem, jak poznałaś Wu. Wiem, co jadłaś we wtorek na śniadanie. Wiem, jakie masz oceny w szkole. Wiem wszystko. - kolejny krok.

- Dlaczego mnie tu sprowadziłeś? - spytałam lekko drżącym głosem.

Ten jedynie prychnął.

- Dlaczego mnie tu sprowadziłeś? - powtórzyłam pytanie trochę głośniej.

- Słyszałem. - mruknął, kierując wzrok w stronę ciemno-szarej, brudnej ściany. - Jesteś tu, ponieważ mam dla ciebie pewną ofertę.

Podniosłam jedną brew.

O co tutaj chodzi?

~ oczami Jay'a ~

Szukaliśmy Nicole już tyle godzin, że zupełnie straciłem poczucie czasu. Nie było po niej ani śladu, tak samo jak z Lloyd'em. Podczas rozdzielenia, które odbyło się jakoś z połowę dnia wcześniej, nasz "wielki przywódca" zniknął. Przypuszczaliśmy z chłopakami, że znowu skorzystał z okazji i gdzieś uciekł, żeby pobyć sam. Ale Kai uparcie twierdził, że znalazł Nicole.

No cóż. Zobaczymy, kto ma rację.

Szliśmy w środku puszczy, mając coraz mniejszą nadzieję. Cole już od jakiś trzech godzin narzekał, że jest głodny, procesor Zane'a co chwilę piszczał z przegrzania, Kai kopał każdy krzew i kamień ze zdenerwowania. A ja? Ja pilnowałem szarego końca, nie czując właściwie nóg. Idąc z przyzwyczajenia już od kilku godzin, najchętniej zasnąłbym gdzieś po drodze. I tyle.