Το κόκκινο ροδο του χειμώνα

Αποκαλύψεις

Από την ώρα που μπήκα στην τραπεζαρία τα μάτια του είναι καρφωμένα πάνω μου. Στις ταινίες πάντα οι βρικόλακες είναι κούκλοι αλλά αυτός αποτελεί έργο τέχνης να σε χαίρεται η μανούλα σου... Ναι εν το μεταξύ η φάση είναι πως αυτός με έχει απαγάγει και μπορεί να είμαι το επόμενο γεύμα του.... Από ποιο τρελοκομείο είπαμε το έσκασα? Χριστέ μου η ζωή μου κρέμεται σε μια κλωστή και εγώ των κοιτάω σαν γλυκό....

- Δεν χρειάζεται να με φοβάσαι σε έφερα εδώ για να είσαι ασφαλής. Η φωνή του με τράβηξε έξω από τις τρελές μου σκέψεις δημιουργώντας μου άλλες τόσες.

- Και εγώ πως μπορώ να το ξέρω αυτό? Του είπα και γρήγορα το μετάνιωσα καθώς τα πράσινα μάτια του καρφωθήκαν πάνω μου και έτσι γρήγορα έσπευσα να συμπληρώσω.

Δεν σε ξέρω και εσύ με έχεις πάρει με το έτσι Θέλω από τούς δικούς μου.

Όταν ήπιε από το κολονάτο του ποτήρι την τελευταία γουλιά κρασιού που του είχε μείνει μπόρεσα να διακρίνω τους κυνόδοντες του και ένα κρύο ρίγος με διαπέρασε ολόκληρη.

Όταν τελείωσε σηκώθηκε και ήρθε προς το μέρος μου. Ή καρδιά μου πήγαινε να σπάσει από την αγωνία έτσι στήλωσα το βλέμμα μου πάνω στο πιάτο όταν το χέρι ακούμπησε το πρόσωπο μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω. Τα πράσινα μάτια του με υπνώτιζαν δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς γιατί δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τα δικά του.

- Δεν σε πείρα με το έτσι Θέλω. Σου το είχα πει ότι θα ερχόμουν να σε πάρω.

- Ώστε όλο αυτό δεν ήταν όνειρο. Είπα αλλά μάλλον περισσότερο για να το ακούσω εγώ η ίδια.

- Όχι δεν ήταν όνειρο ήταν πέρα για πέρα αληθινό.

- Μα δεν καταλαβαίνω γιατί παρόλα αυτά βρίσκομαι εδώ? Τι θέλεις από μένα?

Το βλέμμα του πλανήθηκε στην αίθουσα σαν κάτι να έψαχνε έπειτα γύρισε προς το μέρος μου και έτεινε το χέρι του

- Χορεύουμε?.

Αυτή η ερώτηση του με αιφνιδίασε να το πω ? Δεν ξέρω... Δεν ξέρω αν σας έχω ότι δεν ξέρω να χορεύω κανέναν χορό. Τουλάχιστον σωστά... Αλλά παρόλα αυτά κάτι με έκανε να του δώσω το χέρι μου και να με τραβήξει κοντά του.

- Ακολούθησε με. Μου ψιθύρισε στο αφτί κάνοντας με να ανατριχιάσω.

Η μουσική δεν είμαι σίγουρη από που προέρχονταν αλλά από την στιγμή που τα σώματα μας ήταν πολύ κοντά και τα μάτια του συνεχώς καρφωμένα πάνω μου. Δεν μου άφηνε κανένα περιθώριο να ασχοληθώ με τίποτα άλλο πέρα από αυτό που έκανε να μην μπορώ να πάρω τα ματιά μου από πάνω του.

- Δεν είσαι άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι στις φλέβες σου κυλάει αίμα βρικολάκων. Άρχισε να λέει όταν πάνω στον χορό έπρεπε να απομακρυνθούμε.

- Δεν καταλαβαίνω... Είπα και με ξανά τράβηξε κοντά του.

- Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνεις τα πάντα σε αυτόν το κόσμο για να ζεις σε αυτόν. Ο ρυθμός του χώρου άρχισε σιγά σιγά να επιταχύνει.

- Πάλι όμως δεν καταλαβαίνω αφού κανείς από τους γονείς μου δεν ήταν βρικόλακας.

- Δεν χρειάζεται αυτό δεν κληρονομείται.

- Τι εννοείς? Τον ρώτησα καθώς με σήκωνε από την μέση στον αέρα.

- Αυτό θα σε διαλέξει. Είπε και με κατέβασε απαλά ενώ συνεχίζονταν ο χορός.

- Γιατί εμένα όμως? Τον ρώτησα.

- Γιατί εσένα έκρινε αγνή. Που αυτό για μας τους βρικόλακες μας είναι ένα προνόμιο που δεν το έχουμε. Με ξανά σήκωσε στον αέρα λίγο πριν τελειώσει η μουσική και ο χορός έφερε το πρόσωπο του δίπλα από το δικό μου.

- Είσαι εξαιρετικά πολύτιμη, δεν θα αφήσουν να σε βλάψουν.

<< Οι πηγές της λύτρωσης Δεν δικαιούνται την ελευθερία. >> αντήχησε μια αντρική άγνωστη φωνή μέσα στο κεφάλι μου ενώ αχνές εικόνες διαγράφονται μέσα στο κεφάλι μου.

- Μην το πολεμάς άστο να σου μιλήσει.

Τον άκουσα να λέει όταν ξαφνικά όλα θόλωσαν γύρο μου. Και όταν ξανά άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο με ένα μόνο φως που ήταν πάνω από ένα κορίτσι όχι μεγαλύτερο από 18 χρόνων. Υπήρχαν και άλλοι μέσα στο δωμάτιο αλλά κανένας δεν με έβλεπε παρά μόνο το κορίτσι. Σαν να μην υπήρχα πραγματικά εκεί.

- οι πηγές τις λύτρωσης δεν δικαιούνται ελευθερία ! Φώναξε ένας άντρας που βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα. Όταν εμφανίστηκε μαζί με κι άλλους μέσα από το σκοτάδι. Όλοι τους ήταν ντυμένοι με ρούχα του 19ου αιώνα. Που είμαι?

- Και ποιος δικαιούται εσείς?! Είπε ειρωνικά το κορίτσι και έφτυσε το πάτωμα μπροστά του.