Flikken Maastricht Protection

3

Wolfs

Ik zie Eva vanuit mijn ooghoek naar boven klungelen. Als ik haar help zonder dat ze het vraagt wil ze het waarschijnlijk niet eens. Ik ken Eva nu al een aantal jaren. Al sinds het begin vind ik haar heel leuk. We groeien steeds meer naar elkaar toe. Ik heb zo ook kennis gemaakt met het binnenste van Eva en met al haar geschiedenis. Ik weet ook hoe eigenwijs ze kan zijn. Ik wil wel een stap zetten maar ik durf niet. Wat nou als blijkt dat zij niet hetzelfde voelt. Dan mis ik ook deze hele leuke vriendschap. Ik wacht rustig af en geef af en toe een subtiele hint.

Opeens hoor ik mijn telefoon af gaan. Ik loop ernaar toe en neem op. "Met Wolfs". Ik hoor eerst niet zo veel aan de andere kant. Net als ik wil ophangen hoor ik: "En hoe gaat het met je vriendinnetje?? Knapt ze al weer goed op??? Wacht maar af, dit was pas het begin." En er wordt meteen opgehangen. Hier schrik ik van. Ik ga aan tafel zitten. Ik begin na te denken wie Eva iets aan zou willen doen. Ik kan zo niemand bedenken. Eva is de liefste vrouw van Nederland. Op dat moment komt Marion beneden aan. "Wat is er aan de hand??". "Ik kreeg net een telefoontje. Ken jij iemand die Eva iets aan zou willen doen??".

"Nee, maar wat is er dan aan de hand?"

Het gesprek met Marion was dubbelzijdig. Het was heel goed zodat ik alles kwijt kon.

Ik besluit om maar te gaan slapen. Als ik langs Eva haar kamer kom belsuit ik even om een hoek je te kijken en zie dat ze vredig ligt te slapen. Als ik haar zo zie slapen dan voel ik alleen nog maar meer gevoelens voor haar. Ze is zo mooi, zo vredig, als ze slaapt dan zie ik haar emoties ook nog. Zodra ze wakker wordt gaat het masker op. Hoeveel ik ook mijn best doe door dat masker kom ik niet doorheen. Ik besluit om naar mijn eigen kamer te gaan en te gaan slapen.

Die nacht sliep ik heel slecht, ik dacht alleen maar aan dat dreigtelefoontje. Wat kan iemand hebben tegen Eva? Wat heeft zij fout gedaan? Uiteindelijk viel ik nog wel in slaap.

De volgende ochtend vertrek ik vroeg naar het bureau. Ik schrijf nog even snel een briefje voor haar.

In de auto was ik extra alert op alles en iedereen om me heen. Ik wist wel dat dit geen nut had. Maar ik probeerde elk gezicht, elk karakterdetail te scannen in de hoop iemand te herkennen. Maar tevergeefs, ik zag het politiebureau al aan het einde van de straat. Eenmaal aangekomen ga ik aan het werk. Ik moet dossiers bijwerken en dat soort nutteloze dingen. Ik opende mijn mail. Daar kreeg ik een mailtje met als onderwerp:"EN HOE GAAT HET?" opende het en daar zag ik de bijlage. Een grote foto van Eva met de tekst: "ik zou maar opletten als ik jou was. Ik loop meteen naar Mechels en vertelde over het telefoontje en de mail. Zij vond het nog niet meteen de moeite waard om aandacht aan te besteden maar gaf me wel toestemming om naar huis te gaan en bij Eva te gaan kijken.

Eva

Ik word wakker van de kleine straaltjes licht die door de gordijnen schijnen en bedenk me dat ik dus sinds gisteravond aan een stuk door heb geslapen. Toch wel blij dat ik niet meer in zo'n stom ziekenhuisbed hoef te liggen.

Even later gooi ik de dekens van me af en loop hinkend naar de slaapkamerdeur. Ik kan het niet laten om langs Wolfs zijn kamer te gaan, maar geen Wolfs.

Als ondersteuning gebruik ik de krukken om de trap af te komen. Heb nu al de pest aan die dingen.

Ik kom de keuken en valt me op dat er een briefje op het keukenblad ligt. Met daarop: "Doe het rustig aan vandaag, ik ben naar het bureau. Ps. Bel me als je me nodig heb". Na het ontbijt besluit ik nog even op de bank te kruipen.

De dag gaat helaas niet snel genoeg voorbij en kan dus de uren wel aftellen.

Ik trek mijn warme jas aan om even naar buiten te gaan. Meestal doen we ons vaste rondje langs de maas, maar met krukken is het nog een flinke ronden. Ik sluit de deur achter me dicht en loop de straat uit. Na even gelopen te hebben en heerlijk genietend van de omgeving beginnen mijn spieren vermoeit te raken door het ongewoon lopen. "Kom op Eva verstand op nul en nog even volhouden".

Toch mis ik hem wel aan mij zeiden. Ik schud de gedachten weer uit mijn hoofd en probeer rustig verder te lopen. Als ik een kruising nader loop ik richting het zebrapad en druk ik op het knopje. Na nog een keer wat frisse lucht mijn longen in te ademen springt het stoplicht op groen.

Terwijl ik oversteek zie ik in mijn ooghoek een fietser met volle vaart mijn kant op komen. Het is maar een fractie van een seconde dus kan niet voorkomen dat een harde klap in mijn rug voel. Ik kan niet voorkomen dat ik val. Met mijn handen probeer ik me op te vangen maar ze schaven over het asfalt. Als ik naar rechts kijk gaat er een gedaante met zwarte jas. Met capuchon over het hoofd getrokken hard wegfietsend. Probeer nog wat te schreeuwen maar dat lijkt niet ver te komen. Alle emoties schieten door mijn lijf heen en probeer de tranen binnen te houden.

Een tengere vrouw stapt van haar fiets af en helpt me overeind. Ze geeft mijn krukken aan voor ondersteuning. Ze heeft een bezorgende blik in haar ogen: 'Gaat het mevrouw? Kan ik iets voor u doen?". Hierop probeer ik stoer te reageren, maar voel dat mijn handen en rug erg pijnlijk zijn. De vrouw kijkt me weer aan en zegt "Wat een gek! Gaat het echt met u trekt een beetje wit weg'. Ik kijk de vrouw weer aan "Het gaat wel het zou de schrik wel zijn, denk ik?!". Ik bedank de vrouw en bedenk maar dat ik rustig terug moet lopen. Wil Wolfs er ook niet mee tot last zijn. Onderweg kijk ik naar mijn handen en ze zijn flink blauw aan het worden. Voel in mijn jas zakken naar mijn telefoon. "Stik! Nog op de keukentafel".

Eenmaal thuis aangekomen na een wandeling die oneindig leek te duren. Loop ik de keuken in en pak uit de kast een doek. Maak deze lap nat en leg hem op mijn handpalmen. De pijn neemt iets af door het koelen.

Neem een flesje water uit de koelkast mee en besluit op de bank te gaan zitten. Om het even te laten bezinken.

Wolfs

Ik ren naar buiten en rij zo snel mogelijk naar De Ponti. Ik haal de deur van het slot en gooi hem achter me dicht. Ik ren de trap af en daar zit ze aan de tafel met twee doeken op haar handen.

"Shit Eef, wat is er gebeurd??"