Cards and Guns and Anarchies

Κεφάλαιο 3 - Η επιστροφή

Η πτήση 256 με προορισμό το Μαϊάμι είναι έτοιμη προς αναχώρηση. Παρακαλούμε οι επιβάτες να προσέλθουν στο χώρο. Ευχαριστώ.

Σήκωσα από το πάτωμα το σάκο μου με το αριστερό μου χέρι ενώ στο δεξί είχα τη βαλίτσα την οποία έσερνα με δυσκολία στους λείους διαδρόμους του αεροδρομίου Γκάτγουικ του Λονδίνου. Σκέψεις; Τι είναι αυτό; Τη μία στιγμή μπορεί να χάνομαι σε αυτές και την επόμενη να είμαι ένα άδειο δοχείο. Να μη νιώθω τίποτα. Συναισθήματα και ιδέες και όνειρα και ελπίδες χάνονται σε τσιγάρα, ποτά και ίσως μικρές δόσεις κόκας, τίποτα σπουδαίο. Αν είμαι χαρούμενη; Καλή ερώτηση. Τελείωσα οικονομικές επιστήμες στο Λονδίνο και έκανα το μεταπτυχιακό μου σε αυτόν τον τομέα και πλέον, 8 χρόνια μετά το περιστατικό που μου άλλαξε τη ζωή, μπορώ να πω πως είμαι καλά. Νομίζω. Υποθέτω θα δείξει όταν γυρίσω πίσω στην οικογένεια μου. Οικογένεια. Ακούγεται περίεργο. Έχω να τους δω κυριολεκτικά 7 χρόνια από κοντά. Δεν ήταν δύσκολο να πάω να τους βρω ή να έρθουν αυτοί. Απλά δεν ήθελα. Και το γνώριζαν. Η αδερφή μου έχει γίνει ολόκληρη κοπέλα, 13 χρονών. Θεέ μου, έχω χάσει τόσα πράγματα μαζί της. Η Sofia είναι το μόνο άτομο που με νοιάζει πλέον στη ζωή. Με το που τελείωσα το μεταπτυχιακό μου, οι δουλειές ήρθαν αμέσως από μεγάλες επιχειρήσεις. Κι όμως, εγώ τώρα βρίσκομαι σε ένα αεροπλάνο με προορισμό το Μαϊάμι. Μόνο και μόνο για να με έχει κοντά της. Τουλάχιστον, να με ζήσει στην εφηβεία. Ίσως την πάρω να φύγουμε από το σπίτι. Να ζήσουμε μαζί σε ένα διαμέρισμα. Εγώ θα βρω δουλειά, αυτή σχολείο.

Οι ώρες πέρασαν σχετικά γρήγορα παρά το μεγάλο ταξίδι. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής κοιμόμουν, έπρεπε να ξεκουραστώ για αυτό που θα με περίμενε με το που πατούσα το πόδι μου στο έδαφος της Φλόριντα. Και όπως έφυγα από το Λονδίνο, με τον ίδιο τρόπο περπάτησα στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι. Με τη διαφορά ότι ένα σώμα μια νεαρής κοπέλες έτρεξε προς το μέρος μου και με αγκάλιασε με όλη της τη δύναμη.

- Μου έλειψες, είπε ψιθυριστά και τα χέρια της αγκάλιασαν ακόμη περισσότερο το σώμα μου.

- Κι εμένα μου έλειψες Sofi, είπα με τη σειρά μου και άφησα τις αποσκευές μου για να αγκαλιάσω τη μικρή μου αδερφή.

- Πως ήταν το ταξίδι σου;

Πήρε το σάκο μου στο χέρι της και ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε προς την έξοδο του αεροδρομίου και στο χώρο του parking.

- Αρκετά καλό. Αλλά κουραστικό. Θα μου πάρει λίγο καιρό να συνηθίσω τη διαφορά ώρας. Και το κλίμα, είπα μόλις βγήκαμε στον έξω χώρο και η θερμοκρασία ήταν αισθητά πολύ πιο υψηλή από το Λονδίνο για Σεπτέμβρη μήνα.