Cards and Guns and Anarchies

Κεφάλαιο 5 - Οργή και Ψυχρότητα

Για Σάββατο βράδυ το Μαϊάμι είναι αρκετά άδειο. Ή ίσως ο Jake επιλέγει να κινηθούμε σε δρόμους με λιγότερη κυκλοφορία. Το βλέμμα μου χάνεται στο σκοτάδι που επικρατεί έξω, είναι 2 το βράδυ. Έχω να πάω στο μαγαζί 3 μέρες. Δε θέλω να ξανά πατήσω το πόδι μου εκεί. Φοβάμαι ότι θα έρθει πάλι να με βρει. Ακόμη και τυχαία να τη δω, νιώθω πως θα με πιάσει κρίση πανικού, τόσο τη σιχαίνομαι. Και είχα δώσει τη ψυχή μου σε αυτή την κοπέλα. Με ένα φιλί στην πρώτη γνωριμία και ένα φιλί στη δεύτερη, κατάφερε να γίνει ο Ιούδας μου.

- Camila, είσαι καλά;

- Ναι μια χαρά, απάντησα στο νεαρό οδηγό και γύρισα το βλέμμα μου προς το μέρος του.

- Είσαι κάπως χαμένη τις τελευταίες μέρες. Ξέρεις, αν ποτέ χρειαστείς οτιδήποτε, χαρά μου να σε βοηθήσω.

- Το ξέρω Jake, μην ανησυχείς.

- Εντάξει. Λοιπόν, διάβασες αυτά που σου άφησα στο γραφείο;

- Τι μου άφησες στο γραφείο;

- Να βλέπεις; Αυτό εννοώ χαμένη. Τέλος πάντων. Σήμερα θα βρεθούμε με τον γιο του Mahone, τον Austin.

- Αχχχ γιατί ρε Jake δεν με προειδοποίησες να πάρω τίποτα; Καμιά Valeriana, ένα Lexotanil, είπα με δυσανασχέτηση και μαζεύτηκα στη θέση μου.

- Ξέρω ότι δεν τον πας μία αλλά πρέπει να μιλήσουμε μαζί του. Όπως και να χει, οι μεγαλύτερες λέσχες τζόγου είναι στο όνομα του. Και θα παιχτούν πολλά σήμερα. Στην κυριολεξία.

- Έχω να παίξω χαρτιά αιώνες.

- Ήσουν πολύ καλή.

- Είχα καλό δάσκαλο, είπα και χαμογέλασα εννοώντας τον ίδιο.

- Θυμίσου τότε να παίζεις γιατί μας κάλεσε σε παρτίδα, είπε και πάρκαρε το αυτοκίνητο σε μια ανοιχτή αλάνα.

Ακριβώς μπροστά, στα 10 μέτρα περίπου βρισκόταν ένα εγκαταλελειμένο κτίριο. Τα τζάμια ήταν όλα σπασμένα και στον τελευταίο όροφο υπήρχε φως. Βγήκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να κατευθύνομαι προς την είσοδο του κτιρίου. Δύο άντρες με κοστούμια βρίσκονταν ακριβώς από έξω και κοντοστάθηκα λίγο για να προλάβει ο Jake να με φτάσει.

- Όνομα

- Camila Cabello.

- Ο νεαρός;

- Είναι μαζί μου.

Ο άλλος άντρας άνοιξε την πόρτα και μας έδειξε με το χέρι του τις σκάλες για να ανέβουμε στον τελευταίο όροφο του κτιρίου. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με graffiti ενώ σε μερικά σημεία μπορούσες να βρεις πεταμένες σύρριγγες. Όταν φτάσαμε στο τελευταίο πάτωμα, μία κοπέλα ρώτησε το όνομα μας ξανά και έφυγε μέσα στο δωμάτιο. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα.