Cards and Guns and Anarchies

Kεφάλαιο 6 - Λανθασμένες σκέψεις

Η διαδρομή ίδια όπως κάθε μέρα. Στις 7 το απόγευμα ξεκινάω από το σπίτι με προορισμό το μαγαζί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι το αφεντικό οπότε πρέπει να βρίσκομαι διαρκώς εκεί. Βέβαια, θα μπορούσα να βάλω τη Lucy υπεύθυνη κι εγώ να μην ασχοληθώ ποτέ ξανά. Ωστόσο, το γραφείο του μπαρ έγινε και το κανονικό μου γραφείο και ότι συναντήσεις έχω, γίνονται εκεί. Δε θέλω να βρίσκομαι στο σπίτι και να κλείνω εκεί συμφωνίες, θέλω το σπίτι μου να μείνει έξω από αυτό. Μόνο και μόνο για τη Sofia, για να έχει ένα ήσυχο οικογενειακό περιβάλλον από εδώ και πέρα. Συνεπώς, κλείνω τα ραντεβού μου για το βράδυ και όλες οι συναντήσεις γίνονται στο γραφείο μου. Πρόσβαση έχουν από την πίσω πόρτα, δε χρειάζεται να μπλεχτούν μέσα στον κόσμο που διασκεδάζει. Όσο για την είσοδο τους, ο Jake βοηθάει ως μπράβος από έξω. Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ κοντά στο μαγαζί και γύρω τις 7 και μισή, ήμουν έξω από την είσοδο. "Ποιος ξέρει τι θα αντικρίσω πάλι". Βλέπεις, κάθε μέρα σχεδόν πετυχαίνω τη Lauren με τη Lucy να φασώνονται στο μπαρ. Τουλάχιστον το σέβονται και δεν κάνουν τίποτα παραπάνω όταν ξέρουν ότι θα πάω στο μαγαζί. Τώρα, τι γίνεται τις υπόλοιπες ώρες που εγώ λείπω, δεν το γνωρίζω και δε θέλω κι όλας. Άλλωστε η Lucy έρχεται από τις 6 στο μπαρ για να κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες μαζί με το υπόλοιπο προσωπικό. Και όχι, δεν τη νοιάζει αν τη βλέπουν με τη Lauren, ποτέ δεν την ένοιαζε τι θα πουν για την προσωπική ζωή της. Εγώ, για παράδειγμα, έκρυβα τις σχέσεις μου με τις κοπέλες. Αυτή θα μπορούσε να τις επιδεικνύει. Δεν έχει τέτοια θέματα και κολλήματα. Το χέρι μου βρέθηκε στο πόμολο και μέσα σε δευτερόλεπτα βρισκόμουν στον κυρίως χώρο του μαγαζιού.

- Καλησπέρα, είπα και στις 2 κοπέλες καθώς πέρασα από μπροστά τους, χωρίς να τις κοιτάξω.

- Καλησπέρα, Camz, απάντησε η πρασινομάτα κοπέλα και χαμογέλασε ειρωνικά καθώς άφησε τα χείλη της να βρεθούν για ακόμη μια φορά στης ξαδέρφης μου.

Και το βλέμμα της πάνω μου. Να με σιγοκαίει. Να μου επιδεικνύει τις πράξεις της. Λες και με νοιάζει. Η αλήθεια είναι πως με νοιάζει. Αλλά μέχρι εκεί. Έχουν περάσει ακριβώς δύο εβδομάδες από το συμβάν με τους πυροβολισμούς. Δεν πρέπει να αφήσω παραπάνω τα συναισθήματα μου. Τις σκέψεις μου. Κάθε φορά που είναι στο μαγαζί, γύρω μου, νιώθω το σώμα μου να μουδιάζει. Προσπαθώ να βάλω στο μυαλό μου ότι ξέρεις, η κοπέλα βγαίνει με τη ξαδέρφη σου, θα γινόταν μεγάλη πουστιά αν μπλέκατε. Η γαμημένη η καρδιά μου όμως εκεί, κολλημένη σε έναν ανεκπλήρωτο και μονόπλευρο έρωτα να πωθεί όσο δεν έχει πωθήσει κανένα άλλο άτομο στη ζωή της.