Cards and Guns and Anarchies

Κεφάλαιο 12 - Το Γράμμα

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι επίπτωση μπορεί να έχει απλά και μόνο μια γνωριμία; Αρκεί ένα άτομο και η κατάλληλη χρονική στιγμή για να το καταστρέψετε ή να καταστρέψετε τον εαυτό σας. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο δυνατό συναίσθημα είναι η αγάπη; Δε σας μιλάω για έρωτα. Ο έρωτας φεύγει με τον καιρό και αυτό που μένει είναι η αγάπη. Οι περισσότεροι άνθρωποι που θα σας πουν ότι σας αγαπούν, κατά πάσα πιθανότητα θα σας μαχαίρωναν στην καρδιά και μάλιστα, θα γυρνούσαν τη λεπίδα για μεγαλύτερη ζημιά μόνο και μόνο για να είναι αυτοί καλά. Βλέπεις, η προσωπική ευτυχία είναι πολύ σημαντική μέχρι το σημείο που δεν καταπατά την ευτυχία του άλλου. Ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει και να πάρει κάποιες αποφάσεις στη ζωή του. Είναι και δικαίωμα όμως του άλλου να πάρει τις ανάλογες αποφάσεις και ο πρώτος θα πρέπει να δεχθεί τις συνέπειες. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή της ζωής και πολύ σπάνια οι αποφάσεις μας είναι πάνω σε αυτή την ουδέτερη γραμμή. Ως επί το πλείστον, αμφιταλαντευόμαστε από τη μία πλευρά στην άλλη με τις ανάλογες επιπτώσεις.

Η Lauren ήταν μια τέτοια γνωριμία της ζωής μου. Και συνεχίζει να είναι. Καταστρέφομαι όταν είμαι κοντά της. Με καταστρέφει από την πρώτη στιγμή. Δεν έχω μόνο έρωτα. Έχω πόθο, έλξη. Και σίγουρα, αγάπη. Γιατί όσα χρόνια ήμουν στο Λονδίνο και έχοντας την για νεκρή, την αγαπούσα. Αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο που δεν έφταιξε σε τίποτα και πέθανε σχεδόν στα χέρια μου. Αγαπούσα μια αθώα ψυχή που έφυγε άδικα. Είναι μέσα στην καρδιά μου. Κάποια στιγμή, αρκετό καιρό μετά, σταμάτησα να τη σκέφτομαι σταδιακά και έγινε μια δυνατή ανάμνηση που ανακαλούσα όταν θυμόμουν το γεγονός. Εν τέλει, γυρνάω και μαθαίνω ότι είναι ζωντανή και ξαφνικά, ότι έχω νιώσει γι' αυτό το άτομο ξανά ξυπνάει από μέσα μου σα φλόγα που ήταν έτοιμη να σβήσει και φύσηξε αέρας και την αναζοπύρωσε. Δε ξέρω αν νιώθει τα ίδια για εμένα. Δε ξέρω πλέον τι νιώθει. Μπορεί όντως να την κρατάνε με κάτι αρκετά σοβαρό. Αυτό που ξέρω είναι πως σα μαλάκας θα συνεχίζω να τρέχω γύρω της, είτε το ξέρει είτε όχι. Είναι το ναρκωτικό μου, η καθημερινή μου δόση που δε μπορώ να λειτουργήσω πλέον χωρίς αυτήν. Είναι σα να με έχει δέσει και να με τραβάει συνεχώς από τη μία πλευρά στην άλλη για να παίρνω, επίτηδες, τις χειρότερες αποφάσεις. Και οι επιπτώσεις αυτών, καταστροφικές. Το χω πάρει απόφαση πλέον πως δε θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από αυτήν. Θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου κι ας μην είναι στη ζωή μου. Κι ας με σκοτώσει με το μαχαίρι στην καρδιά που λέγαμε. Ίσως να ήταν και ο καλύτερος μου θάνατος.