Cards and Guns and Anarchies

Kεφάλαιο 10 - Πισώπλατα σχέδια (part 1)

- Καλημέρα κ.Camila.

- Θες να με εκνευρίσεις και άρχισες τους πληθυντικούς πάλι;, είπα και κοίταξα το νεαρό που κάθισε δίπλα μου στην καφετέρεια.

- Από σεβασμό. Και νήπιο όταν ήσουν, πάλι στον πληθυντικό σου μιλούσα.

- Νήπιο. Σιγά. Είσαι 5 χρόνια μεγαλύτερος μου. Πλάκα πλάκα, ήσουν 20 όταν άρχισες να δουλεύεις για τον πατέρα μου κι εγώ 15. Πως περνούν τα χρόνια, απάντησα και ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου.

Ο Jake παρήγγειλε έναν καφέ για τον εαυτό του και παραμείναμε σιωπηλοί για λίγη ώρα.

- Γιατί βγήκαμε για καφέ; Θέλεις να μου πεις κάτι; Έχει σχέση με τα προχθεσινά;

- Όχι. Απλά θέλω να γνωριστούμε καλύτερα. Δε νομίζω να είναι κακό. Δε δουλεύεις απλά για μένα, σε ξέρω τόσα χρόνια. Θα ήθελα να έχουμε και μια παραπάνω σχέση, αποκρίθηκα και έσκυψα προς το μέρος του, χαμογελώντας λοξά.

Άφησε τα χείλη του να σχηματίσουν ένα χαμόγελο και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου.

- Μάλιστα σήμερα μπορείς να πάρεις και ρεπό.

- Είσαι πολύ ευγενική και καλή. Έλα πες μου τι έγινε.

- Τι εννοείς; Ότι δεν είμαι καλή γενικότερα;, χαμογέλασα και προσποιήθηκα ότι θίχτηκα με τα λεγόμενα του.

- Δεν είπα αυτό. Αλλά δεν το βλέπεις συχνά.

- Τι κάνεις σήμερα το βράδυ Jake;

- Προς το παρόν τίποτα. Εκτός αν έχεις να προτείνεις κάτι.

- Ωραία. Μόλις κανόνισες.

- Πάει το ρεπό δηλαδή;

- Όχι. Μπορείς να φύγεις αν θέλεις. Αλλά το βράδυ μου χρωστάς μια έξοδο.

- Μάλιστα. Θα το δεχθώ. Αλλά μόνο αν κεράσω εγώ.

- Δεν είμαι από τις γκόμενες που δεν έχουν χρήματα και περιμένουν από τους άλλους και το ξέρεις πολύ καλά.

- Ναι αλλά είμαι ο άντρας.

- Στερεότυπο.

- Θα μπορούσε. Καλή συνέχεια Camila. Θα περάσω κατά τις 12 να σε πάρω, είπε και με φίλησε στο κεφάλι φεύγοντας από το μαγαζί.

Φόρεσα τα γυαλιά του ηλίου μου και άφησα τη ζέστη να θερμάνει το σώμα μου. Δεν έχουμε πολύ καιρό μέχρι το χειμώνα και απολαμβάνω τον ήλιο εφόσον έχω την ευκαιρία. Θα μου πεις, ζεις στο Mαϊάμι. Στο Λονδίνο είχα συνηθίσει τον απαίσιο καιρό και τώρα αυτές οι στιγμές μου φαίνονται ανεκτίμητες. Το κινητό μου τρίζει στο τραπέζι και γυρνάω το βλέμμα μου απαθέστατα προς το μέρος του.