Safe?

Hoofdstuk 59

Eva

Een halfjaar later

'Wolfs!' Riep ik naar beneden. 'Kom eens!' Wolfs kwam de trap op gerend en liep de kamer binnen.
'Wat is er?'
'Het is zo ver. Mijn vliezen zijn gebroken. De baby's komen.' Hij knikte en hielp me op bed.
'Ik ga alle spullen in de auto leggen. Bel jij Robin?' Ik knikte. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en verdween. Ik belde Robin op. Robin was onze verloskundige en kraamhulp.
"Met Robin Groenewoud."
'Hee, met Eva. Het is begonnen, mijn vliezen zijn gebroken.'
"Ah eindelijk! Moet ik naar je toe komen?"
'Nee, dat hoeft niet. We gaan naar het ziekenhuis.'
"Oke, houden jullie me op de hoogte? Ik kom zo snel mogelijk langs."
'Ja tuurlijk.'
"Succes Eva. En tot straks!"
'Dank je. Hajje,' zei ik en hing op. Wolfs kwam de kamer weer in.
'Oke, alles ligt in de auto. Kom,' zei hij en hielp me weer overeind. Langzaam liepen we naar de auto. Wolfs reed snel naar het ziekenhuis. 'Gaat het?' Vroeg hij en legde zijn hand op mijn been. Ik knikte.
'Ja. Nog wel. Moet ik Marion, Fleur en Lynn al op de hoogte brengen?'
'Marion mag je zelf weten. Met Fleur en Lynn zou ik nog even wachten, die twee zijn nu gezellig samen aan het lunchen en anders schieten ze allebei meteen in de zenuwen.'
'Ja klopt,' grinnikte ik. 'Ik ben zo blij dat die twee het zo goed kunnen vinden.'
'Ik ook. Ben je zenuwachtig?'
'Nee. Ik heb alleen niet zo veel zin in de pijn, maar ja. Hoort d'r bij.'
'Ik sleep je erdoorheen.' Ik glimlachte naar hem.
'Weet ik.' Wolfs parkeerde de auto en ondersteunde me naar binnen. Daar werd ik in een rolstoel geparkeerd en naar een kamer gereden. Ik ging op bed liggen en Wolfs kwam naast me zitten. Ik pakte mijn telefoon en besloot Marion te bellen.
"Met Marion."
'Hee Mar, met mij. Het is zover.'
"Wat? Echt?"
'Ja. Mijn vliezen zijn gebroken.'
"Ah eindelijk! Moet ik naar je toe komen?"
'Nog niet. Ik bel je als ik je nodig heb, oke?'
"Ja, echt doen he Eef. Ik weet dat je je moeder hier graag bij had gehad."
'Ja,' zei ik zacht.
"Luister Eef, ik heb het ook al een keer gedaan. Je belt me, oké?"
'Ja. Dank je, Mar.'
"Succes Eef."
'Thanks. Hajje,' zei ik en hing op. Ik legde mijn hoofd op Wolfs' schouder. 'Niet te geloven dat ik dalijk gewoon moeder ben.'
'Raar hè?'
'Ja. Hopelijk verloopt het allemaal een beetje soepel.'
'Vast wel. En ik help je.'
'Mag ik gaan slapen?'
'Ik ga het even vragen. Oké?' Ik knikte. Hij verliet het bed en vermoeid legde ik mijn hoofd op het kussen. Dit zou nog een lange dag worden. Al snel kwam Wolfs terug met een arts.
'Goedemiddag. Ik kom even kijken of u al ontsluiting heeft.' Ik knikte en de vrouw deed wat ze moest doen. 'Een klein beetje. U mag gaan slapen. Wij houden het in de gaten.' Weer knikte ik.
'Ja, dank u wel.' Ze verliet de kamer en Wolfs kwam weer naast me zitten. Ik kroop in zijn armen, voor zover dat ging met mijn enorme buik.
'Welterusten lieffie.'
'Hou jij me ook in de gaten?' Hij knikte.
'Tuurlijk. Ga maar slapen. Je hebt je energie straks hard nodig.' Ik knikte en gaf hem een kus.
'Welterusten Wolfs.'
'Welterusten Eva.'

Rustig werd ik weer wakker. Ik keek om me heen. Wolfs zat nog steeds naast me.
'Hey,' zei hij toen hij zag dat ik wakker was. 'Hoe voel je je?'
'Goed.' Ik ging wat meer overeind zitten. 'Ik heb honger.'
'Je had nog niet geluncht, toch?' Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, maar het is nu half vijf. Dus ik wacht nog wel even. Wow dan heb ik lang geslapen.' Ik greep naar mijn buik en kreunde zacht. 'Die wee deed pijn.'
'Hé Eef. Kijk me eens aan.' Ik keek hem aan en wist gelijk weer waarom ik zo verliefd op hem was, ben. 'Je hebt nu pijn, maar daar sleep ik je doorheen. Straks ben je mama. Voor het eerst.' Ik knikte glimlachend.
'En jij weer papa.'
'En dit keer wil ik het wél goed doen,' zei hij zacht. Ik pakte zijn hand vast.
'Ik weet zeker dat je het geweldig gaat doen. Wij gaan dit doen.'
'We worden het mooiste gezinnetje op aarde.' Ik gaf hem glimlachend een kus.
'Ik hou van je. Ik had veel eerder voor jou moeten kiezen. Je had al zo vaak zo duidelijk laten merken dat je me leuk vond en ik deed er niks mee. Bang voor het feit dat het toch niet zo zou zijn en ik dan onze vriendschap zou verpesten.'
'Dat had ik ook. Ik was bang dat jij geen relatie wilde. Maar achteraf ben ik toch wel blij dat ik toen zo laf ben geweest en misbruik heb gemaakt van de situatie.' Ik knikte glimlachend.
'Ik ook.'
'En natuurlijk dat jij de keuze had gemaakt ons een kans te geven.'
'De beste keuze die ik in m'n leven heb gemaakt.' Ik gaf hem weer een kus. 'Ik hou van je.'
'Ik hou ook van jou.' Ik legde mijn hoofd op zijn borst. Ik werd regelmatig het slachtoffer van mijn weeën. We wachtten tot de arts weer binnenkwam. Ze keek weer hoeveel centimeter ontsluiting ik had.
'U kunt uw verloskundige gaan bellen. Het is bijna zover. Nog twee centimeter.' Ik knikte en ze verliet de kamer weer. Wolfs belde Robin snel op. Ik besloot Marion te bellen.
"Hey Eef, hoe is het?" Nam ze op.
'Hee Mar. Ik moet nog twee centimeter. Ik wil graag dat je erbij bent, als je wil.'
"Ja natuurlijk. Ik kom eraan." Ze hing op en Wolfs was ook klaar met bellen.
'Marion komt d'r aan.'
'Robin ook.'
'Fleur en Lynn?'
'Ik bel Fleur wel even. Misschien zijn ze nog samen,' zei hij en belde Fleur. Hij zette haar op de speaker.
"Hey pap," nam ze op.
'Hey, ben je nog met Lynn?'
"Ja. Hoezo?"
'Zet ons even op de speaker.'
"Joe, gedaan."
'Oké, luister. Eva gaat bijna bevallen. Ze moet nog twee centimeter.'
"Moeten we komen?"
'Mag,' zei ik nu.
"Oké, we komen eraan," zei ze en hing op. Wolfs drukte een kus op mijn kruin.
'Komt goed schat.' Ik kreunde inwendig.
'Het doet echt pijn,' zei ik zacht.
'Ik weet het. Houd nog even vol.' Ik knikte en pakte zijn hand vast. Hij wreef rustgevend met zijn duim over mijn hand. Al snel kwamen Robin en Marion binnen.
'Hey Eef, hoe is het?' Vroeg Marion en gaf me een kus op mijn wang.
'Mentaal, prima. Fysiek, ik heb pijn. Écht pijn.'
'Ja, dat geloof ik. Maar het is het dalijk allemaal waard.' Ik knikte glimlachend en er kwam nog een arts binnen die mij kwam controleren.
'Oké mevrouw van Dongen, u mag zodra u weer een wee voelt komen beginnen met persen.' Ik knikte.
'Je kunt het Eef,' fluisterde Wolfs. Ik gaf hem nog snel een kus. Toen ik weer een wee voelde moest ik gaan persen. Wolfs, Marion en Robin sleepten me erdoorheen.
'Heel goed Eva. Als je dit zo volhoudt duurt het niet lang,' zei Robin. Ik knikte. Weer een wee, weer persen. Dit bleef een tijdje zo doorgaan, totdat ik baby gehuil hoorde. Ik ontspande even. Dat was meisje nummer één. Ze werd meegenomen voor onderzoek. Weer kreeg ik hevige weeën en al snel was daar meisje nummer twee. Ook zij werd meegenomen voor onderzoek.
'Goed gedaan,' zei Robin. 'Ik laat jullie even alleen.' Ik knikte waarna ze de kamer verliet.
'Eef, goed gedaan,' zei Marion en keek me glimlachend aan.
'Dank je wel. Ik had het niet zonder jou gekund.' Ik keek Wolfs aan. 'En ik ook niet zonder jou.'
'Ik ben trots op je Eef.' Glimlachend drukte hij een kus op mijn lippen. Onze meisjes werden al snel teruggebracht. Ze werden in mijn armen gelegd. Ik zag dat Marion foto's maakte van ons vieren.
'Heeft u al namen?' Vroeg de arts. Wolfs en ik knikten.
'Ja, dit is Reza Marion Lynn Wolfs. En dit hier is Rosan Fleur Eva Sophia Wolfs.'
'Mooie namen. U moet twee of drie nachten blijven ter observatie. We willen natuurlijk niet dat er iets met u of de kindjes gebeurt.' Ik knikte. 'Dan laat ik u nu alleen.' Ik knikte weer waarna ze de kamer verliet.
'Ik wilde één van de meisjes naar jou vernoemen. Omdat je zoveel voor mij betekent,' zei ik tegen Marion.
'Ahw, dat vind ik echt een eer Eef. Dank je wel. Dank jullie wel.'
'Willen jullie ze even vasthouden?' Vroeg ik. Wolfs en Marion knikten allebei. Ik gaf Rosan over aan Wolfs en Reza aan Marion. Een golf van geluk spoelde door mijn lichaam heen. Ik ging wat meer rechtop zitten. Na een tijdje kreeg ik beide meisjes weer terug.
'Ik ga even kijken of Fleur en Lynn er al zijn,' zei Marion. Ik knikte en ze liep de gang op. Al snel kwam ze terug met de twee achter zich aan.
'Hee,' glimlachte ik en ze kwamen bij m'n bed staan.
'Hee,' zeiden ze tegelijk.
'Fleur en Lynn, zeg eens hallo tegen jullie kleine zusjes.' Ze keken vertederd naar hun zusjes. Lynn was dan geen bloedverwant, maar ze was wel net zo belangrijk voor ons. 'Willen jullie ze vasthouden?' Ze knikten allebei.
'Lynn, dit is Reza. Voluit Reza Marion Lynn Wolfs.' Ze pakte haar aan en ging zitten.
'Hebben jullie haar naar mij vernoemd?' Ik knikte.
'Ja. En ik zal je zo zeggen waarom.' Ze knikte.
'Fleur, dit is Rosan Fleur Eva Sophia Wolfs,' zei Wolfs. Fleur pakte haar kleine zusje aan.
'We hebben de meisjes naar jullie vernoemd omdat jullie allebei een hele grote rol spelen in ons leven. En jullie ook allebei onze meisjes zijn.'
'Dat is echt een hele grote eer,' zeiden ze. Na een tijdje gaven ze me de meisjes weer terug.
'Wil je Romeo bellen?' Vroeg ik Marion. 'Ik wil graag dat 'ie komt.' Ze knikte en belde hem.
'Hij is er over vijf minuten.' Ik knikte.
'Dank je.' We wachtten op Romeo. Toen hij er was kregen Wolfs en ik een grote bos bloemen van hem.
'Gefeliciteerd met jullie mooie meisjes,' zei hij en gaf me drie zoenen. Hij knuffelde Wolfs en ging ook zitten. 'En? Hoe heten ze?'
'Dit is Reza Marion Lynn Wolfs. En dit is Rosan Fleur Eva Wolfs.'
'Mooi! En heel erg origineel.' Ik glimlachte. Iedereen had babykleertjes meegenomen, waar ik ontzettend blij mee was. Robin kwam weer binnen.
'Zo, gezellige boel is het hier.' Ik lachte kort. 'Zal ik een groepsfoto maken?' Iedereen stemde in en we lachten naar de camera. Na een tijdje vertrok iedereen weer. We moesten uitrusten. Ik lag in Wolfs' armen en keek naar onze meisjes. Een traan rolde over mijn wang heen.
'Hey, wat is er?' Vroeg Wolfs lief.
'Niks. Ik realiseerde me hoeveel geluk ik heb met jullie. En dat ik gelukkiger ben dan ooit.' Ik keek hem aan en voelde zijn lippen zacht op de mijne.
'Ik hou van je. Van jullie.'
'Ik hou ook van jou, van ons gezinnetje.' De arts kwam weer binnen met twee bedjes. Voorzichtig nam ze de meisjes van me over en legde ze in bed.
'Slaapt u hier of thuis?' Vroeg ze aan Wolfs.
'Hier, als dat kan.'
'Natuurlijk, dan regel ik een extra bed.' Ik knikte dankbaar. Gelukkig hadden we een grote kamer. De arts kwam weer terug met een bed, luiers en dekentjes. Wolfs' bed werd aan het mijne geklikt. 'Heeft u al gegeten?' Vroeg ze ineens. Wolfs en ik schudden ons hoofd.
'Nee, maar ik haal zo wel wat.' Ze knikte.
'Dan wens ik u een fijne avond en nacht toe. Rust goed uit. Als er wat is kunt u op het groene knopje drukken.' Ik knikte.
'Dank u wel.' Ze verliet de kamer en Wolfs maakte zijn bed op. Ik keek glimlachend toe.
'Wat is er?' Vroeg hij lachend.
'Niks. Ik kijk gewoon naar je.'
'O? En waarom dan wel?'
'Omdat ik dat leuk vind.'
'En waarom vind jij dat leuk dan?' Hij kwam bij me zitten en keek me aan.
'Omdat ik jou zo leuk vind en ik zoveel van jou hou.'
'O, is dat zo?' Ik knikte.
'En jij?'
'Ik vind jou ook super leuk en ik hou ook heel erg super mega veel van jou,' zei hij en drukte een kus op mijn lippen.
'Ik heb honger,' zei ik toen ik terugtrok.
'Ja, ik ook. Ik ga wel even snel beneden iets halen. Zo terug.' Ik knikte en hij verdween. Ik pakte mijn telefoon van het tafeltje naast me en opende mijn whatsapp. Berichtjes van Tess, Renée, Peter, Mechels, Robin, Lynn, Fleur, Romeo en Marion. Iedereen feliciteerde ons en ik stuurde een foto van mij, Wolfs en de meisjes door. Gelijk kreeg ik allemaal leuke reacties terug. Wolfs kwam al snel terug met het eten. Hij gaf me een bord spaghetti bolognese aan.
'Pasta is goed voor je na een workout, toch?' Doelde hij op mijn bevalling. Lachend pakte ik het bord aan.
'Ja, dank je wel. Smakelijk,' zei ik en we begonnen met eten. Na het eten zette Wolfs de borden in de gang en kleedde zich om. Ik deed hetzelfde. Hij kwam naast me liggen en ik kroop in zijn armen.
'Ga maar slapen. We zullen onze energie de komende tijd hard nodig hebben.' Ik knikte.
'Ja, welterusten. Papa Wolfs.' Hij grinnikte kort.
'Welterusten, mama Eva.' Ik sloot mijn ogen en viel met een glimlach in slaap.

Familie Wolfs is geboren 👶🏼