Safe?

Hoofdstuk 73

Eva
Ik werd wakker in een klein, donker kamertje. Het was er fris. Bovenin was een klein raampje dat open stond. Ik lag op een matras. Ik keek om me heen en schrok toen ik Mike in de hoek zag zitten.
'Dag liefje. Lekker geslapen?' Ik ging rechtop zitten. Mijn handen zaten vastgebonden.
'Wat moet je van me?'
'Ik zei het toch al? Ik wil jou.'
'Laat me gaan.' Hij lachte.
'Nee. Nu heb ik je eindelijk, waarom zou ik je dan laten gaan?'
'Omdat ik jou niet wil.' Hij stond op, liep naar me toe en gaf me een klap in mijn buik en in mijn gezicht. Ik verborg de pijn. 'Dat vind je lekker hè?' Nog een klap. Mijn zij dit keer.
'Rot op,' zei ik boos. Hij kwam naar me toe en ging naast me zitten. Zijn hand ging over mijn wang.
'Ik zal je even alleen laten lief. Je zult nog wel moeten wennen aan je nieuwe situatie.'
'Ga je me hier houden?' Hij lachte.
'Nee schat, natuurlijk niet. Volgende week vliegen we naar Venezuela. Daar staat ons een heel mooi leven te wachten.' Hij drukte een ruwe kus op mijn mond. 'Ga maar weer slapen,' zei hij en weer kwam het doekje. Al snel werd alles weer zwart.

Bezweet werd ik wakker en keek om me heen. Donker kamertje met een klein raam, frisse temperatuur, matras tegen de muur. Het was dus geen nachtmerrie. Alles is echt. Ik bedacht me ineens dat mijn telefoon in mijn beha zat. Hij moest verstopt worden, voordat Mike er achter zou komen dat ik 'm had. Met moeite probeerde ik 'm uit m'n beha te halen, wat uiteindelijk lukte. Ik verstopte 'm tussen mijn matras en de muur. Net toen ik dat had gedaan, kwam Mike binnen.
'Dag Eva. Lekker geslapen?' Ik keek hem boos aan.
'Flikker op en laat me gaan.' Lachend schudde hij zijn hoofd.
'Nee. Ik heb eten voor je.' Hij zette het naast mijn "bed".
'Kom op Mike. Dit zou Mascha toch niet gewild hebben?'
'Laat haar hier buiten!' Ik kreeg weer een harde klap. 'Eten jij!' Hij ging weer zitten en langzaam at ik mijn eten op. De rest van de avond zat hij naar me te kijken. Tot ik rillend van de kou in slaap viel.

Één dag. Ik zat hier al één dag. Anderhalve dag, eigenlijk. Mike kijkt hele dagen naar me. Zonder ook maar iets te zeggen.
'Alsjeblieft, laat me gaan. Mijn kindjes zijn net een maand oud. Ze kunnen niet zonder hun moeder.'
'Je kinderen boeien me niks. Want het zijn niet míjn kinderen.' Ik probeerde op te staan.
'Dat kan nog steeds,' zei ik en liep naar hem toe. 'Als je me laat gaan, doe ik geen aangifte.'
'Alsof de politie mij nog niet zoekt.'
'Ik zal ervoor zorgen dat ze dat niet meer doen.'
'Het enige wat jij voor mij kan doen, is kinderen baren.' Hij stond op, duwde me naar achter waardoor ik tegen de muur en daarna op mijn matras viel. Hij trok de kleren van mijn lichaam af en trok zijn eigen broek uit. Ik protesteerde en schopte hem van me af.
'Nee, niet doen,' zei ik en raakte lichtelijk in paniek. Hij haakte het touw waarmee mijn polsen vastgebonden zaten vast aan de muur. 'Alsjeblieft, doe het niet!'
'Hou je bek!' Al snel voelde ik hem in me komen. Ik schreeuwde het uit van de pijn, walging en angst. Toen hij klaar was, trok hij mijn onderbroek weer omhoog en stond op.
'Ik ga even boodschappen doen. Waag het niet om weg te gaan.' Hij verliet het kamertje en ik wachtte tot ik zijn auto weg hoorde rijden. Ik haakte mijn polsen los en zocht naar mijn mobiel. Met trillende handen zocht ik Wolfs' nummer op.
"Godzijdank Eva! Waar ben je? Is alles goed?" Nam hij op.
'Wolfs,' zei ik zacht en barstte in huilen uit. 'Je moet me hier weghalen Wolfs,' huilde ik.
"Waar zit je?"
'Weet ik niet, Mike nam me mee. Hij wil met me naar Venezuela. Volgende week. Je moet opschieten Wolfs. Venezuela heeft geen uitleveringsverdrag.'
"Ik haal je daar weg Eef. Blijf hangen. Ik peil je uit."
'Schiet op alsjeblieft,' snikte ik.
"Aha! Hierom konden we hem niet vinden."
'Wat?'
"Je zit in Aken. Hoe kan het trouwens dat je je telefoon nog hebt?"
'Die zat in Mn beha toen hij me ontvoerde en die heb ik toen hij wegwas verstopt hier. Mike is alles behalve een professional.' Langzaam kalmeerde ik wat.
"Waar is hij nu?"
'Boodschappen doen.'
"Goed. Ben je oké?"
'Ja. Alleen wat blauwe plekken.' Het feit dat ik verkracht was, wilde ik liever niet via de telefoon vertellen.
"Mooi. Ik ga iedereen inlichten. Hou nog even vol schat. Ik haal je daar weg."
'Wolfs?'
"Ja?"
'Ik hou van je.'
"Ik hou ook van jou." Ik hoorde weer iemand de oprit op komen.
'Kut, hij komt eraan. Doei,' zei ik en hing op. Snel verstopte ik Mn telefoon weer en ging met mijn rug naar de deur liggen. Nog even volhouden Eef, zei ik tegen mezelf. Nog even en je bent weer thuis. Bij je vriend, je kindjes en je grote, bijna volwassen dochters. Niet opgeven nu. De deur van "mijn" kamertje ging weer open.
'Dag schat,' zei Mike en kwam bij me zitten. 'Hoe is het met mijn meisje?' Hij ging met zijn hand over mijn buik, aangezien ik nog steeds in alleen een slipje en beha lag. 'Sorry voor deze kamer, maar ik heb nu eenmaal niks anders. Maar in Venezuela zal ik je alles geven wat je hartje ook maar begeert.'
'Ik ga niet met je mee, Mike. Ik hou niet van je, ik wil je niet. Er is maar één man in mijn leven. En dat is Wolfs. Of je het nou leuk vindt of niet.' Bam, weer een klap op mijn buik. Gelukkig was ik al bevallen, want anders had ik geheid een miskraam gehad. Ik draaide me met mijn rug naar hem toe en ging maar weer slapen. Althans, een poging doen tot.

2 dagen, heel wat klappen, blauwe plekken en zelfs 2 verkrachtingen verder en nog steeds had Wolfs me niet gevonden. Het was nu woensdag. Zaterdag zouden we naar Venezuela vliegen. Wolfs moest dus opschieten. Vandaag zou Mike weer even weg zijn. Spullen kopen voor onze reis.
'Ik zal wat kleding en bikini's voor je meenemen.' Ik gaf geen antwoord. 'Ik ben over twee uur terug. Dag schat,' zei hij en drukte weer een ruwe kus op mijn mond. Toen ik zijn auto weg hoorde gaan, belde ik Wolfs weer.
"Wolfs."
'Wolfs schiet op alsjeblieft.'
"Eef, ik mocht niks doen. Ik kom je zaterdag halen."
'Zaterdag kan niet!' Zei ik en voelde paniek opkomen. 'Zaterdag vliegen we naar Venezuela. Kom alsjeblieft nu. Hij is nu twee uur weg.'
"Ik ga overleggen. Ik doe wat ik kan. Ik bel je zo, oké?"
'Je moet nu komen Wolfs. Ik hou dit niet langer vol.'
"Ik bel je zo Eef."
'Ja,' zei ik zacht en hing op. Ik ging rechtop zitten en begon zachtjes te huilen. Al snel belde Wolfs terug.
"Ik kom eraan. Hou nog even vol."
'Wil je een nieuw setje kleren meenemen?'
"Ja natuurlijk. Ik ben er over een halfuur."
'Oké, tot zo,' zei ik en hing weer op. De tijd kroop voorbij en uiteindelijk hoorde ik boven de deur open gaan. Bang dat het Mike zou zijn, draaide ik mijn rug naar de deur toe. Al snel vloog die met een harde klap open.
'Eef?' Het was Wolfs. Ik draaide me om en zag dat hij schrok.
'Wolfs,' zei ik zacht en begon spontaan te huilen. Hij kwam snel naar me toe gelopen en trok zijn jasje uit. Hij legde het over m'n schouders heen en maakte mijn polsen los.
'Kom hier,' zei hij en nam me in zijn armen. Hij liet me uithuilen en na een tijdje liet ik hem los. Hij pakte zijn telefoon en belde Mechels. 'Ik wil een team bij zijn huis voor als hij terugkomt en een ambulance bij het bureau. Ze is nogal toegetakeld.' Hij hing op en ik gaf hem mijn telefoon aan. Die stopte hij in zijn zak waarna hij mij optilde. We liepen naar buiten en Wolfs trok de deur achter zich dicht. 'Zo, alsof er niemand is geweest.' Hij zette me in de auto. 'Ik heb kleren voor je meegenomen. Ik rijd wel even snel naar een tankstation.' Ik knikte en Wolfs reed weg. Bij het eerste de beste tankstation sloeg hij af en zocht een beschut plekje op de parkeerplaats. Daar stapten we allebei uit. Wankelend liep ik naar de kofferbak. Wolfs pakte er een shirtje uit en hielp me met aankleden. Hetzelfde gold voor de broek. Mijn schoenen had ik nog meegenomen. De rest zou later wel komen. Toen ik al mijn kleding aan had, pakte ik Wolfs vast.
'Ik ben zo blij dat ik weer bij je ben,' zei ik zacht en legde mijn hoofd op zijn borst.
'Ik ook,' zei hij en pakte me vast.
'Ik was zo bang dat ik jou, Fleur, Lynn en de kindjes nooit meer terug zou zien.' Het brok in m'n keel werd steeds groter.
'Ssst, niet aan denken.'
'Laat me alsjeblieft nooit meer gaan,' fluisterde ik en begon weer zachtjes te huilen.
'Ik laat je nooit, maar dan ook nooit meer gaan. Geloof je me? Ik zal je altijd beschermen. Altijd.' Ik knikte en liet me door hem troosten.

Sorry jongens! Ik heb echt het geheugen van een zeef...
Dankzij Luna_FM_Fleva nu een nieuw deel, dus bedank haar maar 😉