The Reality

Reality 12

Chapter 12

New School

Nandito ako ngayon sa kwarto. Pinag iisipan kung anong gagawin. Matutulog o mag iisip pa rin? Habang natagal, mas dami ang tanong sa aking isip.

Mga tanong na hindi ko alam kung kailan masasagot o kung masasagot pa ba?

Natigilan ako nang may narinig akong parang natunog na telepono?

Tumingin ako sa paligid at tumigil ang mata ko sa pag lilibot nang nakita ko ang telepono sa may table sa tabi ng kama ko dito sa loob ng kwarto.

Ring lang siya nang ring, pero bago matapos ang huling ring ay kinuha ko na at ni tapat sa aking tenga.

"Hello?" Sabi ng taong nasa linya (yung tumatawag -.-) pero hindi ako sumagot, kaya nagsalita ulit siya.

"Hello twight, this is your mom" sabi ng nasa linya kaya sumagot na ko.

"Ahhh- ehhh- h-hello po?" Nauutal utal ko pang sagot

"Ahh yes hello twight, I would just like to remind you that tomorrow will be your first day at school in BIS. Your class starts at 7:30 and ends at 4:00. Sabay sabay kayong mag pi pinsan sa pag alis sa bahay, 7:00 ang alis niyo." Mahabang sabi niya kaya nakikinig lang ako. Nung mag tatanong na ko ay nag salita nanaman ulit siya.

"Kung itatanong mo anak kung nasan yung uniform mo, nasa loob ng walk in closet mo na siya." Pag ka sabi niya non ay tumayo ako at nag tungo sa may loob ng aking walk in closet.

Gosh, an laki! Ang lawak. Tumingin tingin ako sa mga cabinet hanggang sa nakita ko na siya. Linagay ko na siya sa may parang lamesa pero may kutson.

Pinatong ko ang damit ko dun para naka handa na para bukas. Polo siyang all white tapos may pang patong na navy blue na mas maiksi lang mg onti sa long sleeves na polo, tapos mini skirt. May kasama na rin siyang medyas na ang haba ay sakto sa may dulo ng laylayan ng skirt.

"Opo nakita ko na po. Ang ganda. Saktong sakto po siguro sakin toh" sabi ko ng naka ngiti habang nag lalakad pabalik ng aking kama.

"Yeah. Bagay na bagay siguro sayo yan. Sayang at hindi ko pa makikita dahil binabantayan ko pa si tatay." Biglang  lumungjot ang boses niya sa pag ka ka sabi niya nun.

"Bakit po? Hindi pa po ba uuwi si tatay?" Nag tatakang may bahid na pag aalalang sabi ko sa telepono.

Natagalan siya sa pag sagot. I even hear her sniffs. I'm worried about her too. After all, she's still my mother.

"Uhmm.. Tatay's fine. He will be. Uuwi rin siya pag ka tapos niya mag pahinga. Sabi kasi ng doctor, mas mabuti na dito na lang muna siya hospital mag pahinga kaysa sa bahay para mas mabantayaan siya." Pag papaliwanag niya sakin. Rinig na rinig ko ang pag singhot niya dahil habang nag kwe kwento siya ay naiyak na siya.

Paano ko nalaman na naiyak siya? Dahil sa boses niya. Sa pag sasalita niya.

She's maybe tough outside, yet so fragile inside.

Madami akong kilalang ganyan, bukod sa sarili ko. Pshh

"Sge na twight, i e end ko na. Gising na ulit si tatay. Bye" nag mamadaling sabi niya. Kahit alam kong huli na, nag salita parin ako

"Pwede po bang paka usap kay-" bago ko pa matapos ang sasabihin ko ay narinig ko na yung,

*toot - toot - toot*

Miss na miss ko na si tatay..

Kailan ko kaya siya makikita ulet? Hayss..

Nagulat ako ng may marinig nanaman ako. Psshh

This time katok naman sa pinto.

Kaya lumapit ako sa may pinto at pinag buksan ang kung sino mang kumakatok.

Nakita ko si ate Mitch, naka tayo at parang ka ka galing lang sa pag iyak.

Nang mag sasalita dapat ako ay bigla niya kong ni yakap, muntikan na  kaming matumba. Buti naka bawi agad ako galing sa pag ka gulat

Hikbi lang siya ng hikbi habang naka yakap sakin, kaya ni tanong ko na siya.

"Ate Mich, anong problema? Bat ka naiyak?" Na aalalang tanong ko sakanya. Pero hindi siya nasagot at tuloy parin sa pag iyak. Kaya hinayaan ko na lang at ni guide ko siya papunta sa may kama ko.

"Ate tahan na.. ano ba kasing nangyari? Inapi ka ba ni tita? Kapatid mo? Diba sabi mo ayaw nila satin ano-!" Natigil ako at kumalma na rin dahil humiwalay siya sa pag ka ka yakap sakin at tinakpan ang bibig ko.

"Wag kang mag sasalita ng ganyan sakanila. Masama yan Twight. Naiyak ako kasi... kasi na mi miss ko na si tatay." Ahh kaya naman pala.

Naka tungo lang siya. Habang nag pu punas ng luha at uhog.

"Ahh, ako rin naman ehh. Di rin ako sanay na wala si tatay." Malungkot kong sabi, nag ba badya na ring tumulo ang luha saking mga mata.

Niyakap ako ni ate Mitch at inaalo, kaya tuluyan ng bumagsak ang mga luhang kanina pa nag ba badya.

"Babalik din si tatay Twight. Wag ka mag alala, magiging ok din siya. Pero ngayon ang dapat mong isipin ay ang pag pasok mo bukas sa school!" Does that mean, hindi pa pala ok si tatay? Pero sabi ni mom, ok na daw si tatay ahh.

Pag ka sabi niya nun ay sumigla na ang boses niya at nag pahid ulit ng luha tapos ay ngumiti.

Kaya sinuklian ko din siya ng ngiti.

"Oo nga po eh, naka handa na nga yung uniform ko ehh. Ang ganda! Excited na kong isuot yun bukas!" Masigla at naka ngiti kong sabi kay ate Mich

"Ahh mabuti naman, naka handa na rin yung akin ehh. Excited na rin ako! New school, New friends, Another memories." Mas bumubuti na si ate ngayon kaysa kanina kaya mas kinausap ko pa siya.

Nag kwentuhan kami sa mga gusto naming kalimutan sa dati naming school at yung mga gusto naming mang yari sa bago naming school.

Hanggang sa antukin na kaming dalawa at umalis na siya sa kwarto ko.

Pag ka alis niya ay nag dasal na rin ako at humiga na.

Pero hindi pa ko makatulog dahil may mga bagay pa sa isip ko na nag lalaro.

Bad memories isn't that bad at all because, these memories teach us a lesson after all. Because of these too, you learned.

Anyways, excited na ko bukas! Sana maging maayos ang buong araw ko bukas.

Sana

._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._._.

Another chapter for my dear readers!😍😂

Salamat sa mga nag babasa! Nataas yung rank ng story ko! Wutwooow😍

#366 na siya in Non Fiction Category!😁 Thank you a lot my dear readeeeerssss!

You inspire me to type more even tho'😑🙄 nvm😂

So yun nga, thank you talaga! Labyuuu🙈😘

Nobody❣️