Liefdesbrief | BoyxBoy

7 - Gevoelens

Mathias en ik hebben afgesproken om vijf uur, bij hem thuis. Dat is altijd zo wanneer we een filmavond hebben.

Het is dus al vrijdag, en de liefdesbriefschrijver heeft niks meer van hem laten horen, wat ik eigenlijk wel raar vind. En als ik eerlijk mag zijn, ben ik ook wel een beetje teleurgesteld. Een heel klein beetje maar, en niemand mag het weten.

Ik ben Sander, en ik haat liefde. Als ik dat nog een paar keer herhaal in mijn hoofd, zal het wel werken zeker?

Maar ik weet zelf maar al te goed dat die woorden nonsens zijn. Die liefdesbrieven iets in mij doen beseffen dat je liefde niet mag haten, want het is iets wondermooi. Wat niet wil zeggen dat ik zou gaan met de persoon die de brieven schrijft. Wel misschien nadat ik hem beter heb leren kennen of zo, maar dat zou raar zijn.

De enige persoon die ik goed genoeg ken om een relatie mee te beginnen, is Mathias. Dat is letterlijk de enige. En misschien Leo, als we nog meer gesprekken voeren en nog wat lachen samen. De klik is er in ieder geval.

Ik wil net vertrekken op mijn fiets, wanneer ik word gebeld. Ik neem meteen op, want het is sowieso Mathias.

"Hey Sander!" Het is niet Mathias, maar Leo. Hoe geraakt die in godsnaam aan mijn nummer? Dat is ook wat ik hem meteen vraag, en hij moet lachen. "Nu klink ik als een of andere enge stalker. Maar nee, ik heb het van Sam."

"Van Sam?", vraag ik verward. Hoe is die in godsnaam aan mijn nummer geraakt? "Ik wou het niet vragen aan jouw beste vriend", zegt hij en dat klonk nogal sarcastisch, "want na die laatste keer in die berging, weet je wel. Dus heb ik het gewoon aan Sam gevraagd."

"Oké?", zeg ik en het komt eruit als een halve vraag. "Maar dit terzijde, ik bel je om te vragen of je zin hebt om iets samen te doen? Pizza eten of iets anders, jij kiest."

Shit, dit is awkward. "Leo, ik wil niet–" "San, het is oké als je niet kan. Of niet wilt. Het maakt niet uit." Maar het maakt wel uit, want Leo klinkt teleurgesteld. Ik zeg dan misschien wel dat gevoelens me niet al te veel uitmaken en dat is ook zo bij mezelf, maar ik zie niet graag anderen gekwetst.

"Kunnen we morgen afspreken? Mathias en ik hebben afgesproken om een filmavond te houden vandaag." En op hetzelfde moment dat Leo het zegt besef ik ook dat hij morgen niet kan. "Gaat niet. Voetbaltraining, weet je nog?"

Ik zucht en zeg: "Weet je, ik bel Mat even om te zien of je ook kan komen. Ik zet je even op wacht, oké?"

Vlug zoek ik Mats nummer en bel hem. "Hey San! Waarom bel je?" Ik hoop maar dat hij positief gaat reageren, maar ik vrees ervoor. Zeker door het voorval van maandag. "Euhm. Mat, niet kwaad worden, alsjeblieft." Mat lacht en zegt: "Er is een verschil tussen pissed zijn en kwaad, San. En trouwens, waarom zou ik kwaad kunnen worden op jou?"

"Omdat Leo me gevraagd heeft om af te spreken en ik soort van heb gezegd dat hij met ons zou kunnen meedoen?", floep ik eruit. "Wat?! San, dat meen je niet?" "Jawel. Sorry, Mat. Kan hij alsjeblieft ook komen, hij is alleen en hij klonk gekwetst. En je weet dat ik daar niet tegen kan."

"Komaan, San. Dit is echt niet serieus meer. Je kent die gast nog maar een week, en het voelt alsof je mij al heb vervangen." Ik hoor de teleurstelling ook in zijn stem. Waarom wordt iedereen vanavond teleurgesteld door mij?

"Een keer, Mat. Alsjeblieft. Vergeet niet dat ik ook alleen was, tot jij met mij omging. En ik wil niet dat iemand ooit dat gevoel heeft dat ik toen had, om helemaal alleen te zijn. Geef hem een kans, Mathias. Als je het niet voor hem doet, doe het dan voor mij. Ik wil jullie niet allebei teleurstellen."

Het is even stil aan de andere kant van de lijn en Mathias zucht. "Oké. Het is goed. Maar ik kies de film vanavond." Ik lach en roep luid: "Yes! Bedankt Mathias. Je bent de aller-aller-aller-aller beste vriend ooit!"

Hij lacht ook en we zeggen gedag. Ik start het gesprek met Leo opnieuw en de teleurstelling is helemaal weg. Dan vertel ik hem Mathias' adres en hij bedankt me: "Echt waar, Sander. Dit betekent echt veel voor me. Tot straks!" We nemen afscheid en ik leg de telefoon neer.

Als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn bruine haren wat warrig zitten en het kan me echt niet schelen. Het kan me eigenlijk nooit echt veel schelen hoe ik eruit zie.

Ik verzamel vlug al mijn spullen en prop ze in een rugzak. Mijn ouders zijn nog niet thuis van hun werk en ik schrijf vlug een briefje voor hen. Ze maken er eigenlijk nooit een probleem van als ik bij mijn beste vriend wil gaan, want ze kennen Mats ouders goed.

Ik spring op mijn fiets en rijd naar zijn huis. Ik hoop gewoon dat Leo het vindt, want hij is nieuw en kent bijna niks in ons dorp.

Gelukkig zie ik al een fiets staan in Mathias' tuin en ik slaak een zucht van opluchting. Leo is hier al.

Ik klop aan en hoor stemmen aan de andere kant van de deur. Zo te horen zijn Mathias en Leo met elkaar aan het praten, en als ik niet oppas word ik straks nog vervangen.

De deur gaat open en Mathias staat voor me, met Leo vlak achter hem.

"Hey, San!", zegt hij en Leo bloost achter hem. "Hey", fluistert hij bijna, en ik ben verbaasd van zijn verlegenheid. Komt waarschijnlijk door Mathias.

"Kom jongens, we gaan er een wilde avond van maken!", zegt Mathias enthousiast en mijn mond valt open.

Opeens lijkt het alsof we allemaal al jaren vrienden zijn en Mathias nooit die dingen over Leo gezegd heeft. Ik hou mijn hart al vast voor straks.

--

De filmavond wordt leuk, promise ;)

Liefs xxx