Liefdesbrief | BoyxBoy

10 - Mathias

Lees aub de author's note aan het eind van dit hoofdstuk, thanks!
-

"Hey, dit is Mathias. Laat een bericht achter, of stuur me gewoon een sms. Maakt niet-", ik druk gefrustreerd op de 'eindig oproep'-knop en gooi mijn gsm op mijn bed. Het is al de twintigste keer dat ik Mathias bel, maar steeds krijg ik zijn voicemail te horen omdat hij maar niet opneemt.

Ikzelf heb al meer dan genoeg oproepen gekregen van Leo, die ik allemaal negeer. Ik ben net nog niet kwaad genoeg om zijn nummer te blokkeren, maar als hij me zo verder blijft bellen zal het niet lang meer duren.

Mijn beltoon weerklinkt door mijn kamer en ik kijk hoopvol naar het schermpje, om toch maar Mathias' naam te willen zien. Maar het is weer Leo. En nu heb ik er genoeg van: ik ga naar contacten en zet hem op de zwarte lijst. Het kan mij eerlijk gezegd niet schelen of ik hem ooit nog hoor of zie. Hij kan voor mijn part de hoogste boom in, samen met zijn andere voetbalvriendjes. Wel, buiten Mathias natuurlijk.

Ik kan niet bij de pakken blijven zitten en neem daarom mijn fiets, om naar Mathias' huis te rijden. Of misschien is hij wel ergens anders naartoe gegaan, hij was tenslotte ook met de fiets naar school. Wie weet zit hij op het voetbalveld (wat ik echt heel raar zou vinden, maar met Mathias weet je nooit), of bij de speeltuin of in de bibliotheek.

Wanneer ik er ben zie ik dat de gordijnen van Mathias' raam dicht zijn, maar er gewoon licht brandt. Hij is dus wel degelijk thuis. Ik ga naar de deur en bel aan. Als Mathias graag doet alsof hij er niet is, kan ik tenminste proberen om binnengelaten te worden door zijn ouders.

De bel weerklinkt door het huis en niet veel later hoor ik voetstappen naar de deur komen. Ik bijt nerveus op mijn nagels, want ik besef dat ik plots toch niet zo klaar ben voor de confrontatie met Mathias. Of zijn ouders. Geen seut zijn, Sander, zeg ik tegen mezelf. De deur zwaait open en mijn beste vriend zijn moeder staat in de deuropening.

"Sander? Moet jij niet op school zijn? Zeg niet dat dit met het hele voorval rond die zekere Sam daar te maken heeft he?" Mathias' moeder klinkt boos, maar vooral ongerust. Ik voel mezelf rood worden en kijk schuldig naar de grond.

"Ik weet niet wat er allemaal aan de hand is, maar ik kreeg een telefoontje van de directie. Mathias heeft een jongen geslagen?" Ze loopt terug het huis in en ik volg haar. "Voorlopig heb ik Mats gsm afgepakt, en nu zit hij op zijn kamer." Oké, dat verklaart veel.

"Het spijt me, hij deed het gewoon om mij te verdedigen. Ik neem alle schuld op mij. Mag ik Mathias even zien?" Ik zie haar even twijfelen, maar dan besluit ze dat het toch niks uitmaakt en we toch een manier gaan vinden om te praten. Desnoods gebruik ik een duif om Mathias berichten te sturen.

Maar dan zie ik dat haar twijfel verdwijnt en ze knikt. "Vijftien minuten, niet meer oké?" Ik knik en loop haastig de trap op, naar Mathias' kamer. Ik klop aan en ik hoor Mathias roepen: "Laat mij met rust!" Hij klinkt geïrriteerd en ik zeg vlug dat ik het ben, want ik wil hem niet nog kwader maken.

Ik hoor voetstappen aan de andere kant van de deur en het slot wordt snel opengedraaid. "Hey", zeg ik wanneer Mathias voor me staat. We kijken elkaar aan en nog geen seconde later heeft Mathias me al in een knuffel getrokken.

"Het spijt me", fluistert hij in mijn oor en ik leg mijn hoofd in zijn nek. Hij is net een beetje groter dan mij, zodat we perfect in elkaar passen. "Je moet nergens spijt van hebben. Het is allemaal jouw fout niet."

Hij trekt me mee zijn kamer in en draait de deur op slot. "Zet je even op bed, wil je." Ik zet me bovenop zijn donsdeken en haal even diep adem. "Ik heb maar een kwartier, Mathias. Dus ik ga het gewoon allemaal vlug zeggen." Mathias kijkt me verwachtingsvol aan en ik begin te praten.

"Het is allemaal jouw fout niet. Jij moest niet doorgehad hebben dat Leo onder een hoedje met Sam speelde. Ik moest dat doorgehad hebben. Maar ik liet me verleiden door zijn mooie praatjes en ik dacht dat we echt vrienden zouden kunnen geworden zijn. Het liep nu eenmaal anders en daar kunnen we niet veel aan doen."

Mathias glimlacht en komt naast me op bed zitten. "Het is oké, weet je. Bedankt dat je die idioot voor mij een blauw oog hebt bezorgd, maar misschien had je je toch wat moeten inhouden." Op Mathias' gezicht verschijnt een glimlach en het is alsof hij in jaren niet meer gelachen heeft.

"Dank je, San. Je moet weten dat ik er altijd voor je ben. En ik zal er ook altijd voor je zijn." We geven elkaar nog een knuffel en ik besef dat het echt emotioneel begint te worden. Sinds wanneer ben ik zo een idioot voor gevoelens geworden?

"Wil je de vriendengroep laten weten dat ik oké ben? Ik heb vast al een paar berichten en oproepen ontvangen." Shit, de vriendengroep, denk ik bij mezelf. Die was ik helemaal vergeten door heel dat gedoe met Leo en die liefdesbrieven.

Ik knik vlug en Mathias glimlacht nog eens naar mij.  "Sander!" De mama van Mathias roept mij en ik weet dat ik naar beneden moet gaan, want mijn kwartier is over. "Nog iets gehoord van die liefdesbrievenschrijver van jou?", vraagt Mathias en er zit een vreemde ondertoon in zijn stem.

"Nee", zeg ik en ik schud mijn hoofd tegelijkertijd. "Ik hou je up to date. Maar nu ga ik naar beneden, want anders heb ik straks een hele boze moeder achter mij", zeg ik en Mathias lacht. "Waarschijnlijk wel ja", grinnikt hij en ik loop zijn kamer uit, en zo snel als ik kan spurt ik de trap af en sta in een mum van tijd beneden.

-

Thanks for reading!!

Oké even belangrijk: ik zoek iemand om een verhaal mee te co-writen! Stuur me een berichtje!!

Liefs