Liefdesbrief | BoyxBoy

12 - De laatste brief

Het is maandag en ik fiets naar school. Ik kan me niet concentreren op de weg want mijn gedachten dwalen de hele tijd af naar de brief die ik vandaag in mijn locker ga krijgen. De brief die me eindelijk gaat vertellen wie de mysterieuze brievenschrijver is. De schrijver op wie ik stiekem toch een beetje verliefd ben geworden.

Voor dit alles gebeurde had ik dit nooit kunnen denken; ik, Sander, verliefd? En dan nog wel op een jongen, die onbekend is? Wie weet is hij wel een of andere engerd, of een nerd die totaal niet mijn interesses heeft? Of misschien is hij een of andere sufkop die niks leuks te vertellen heeft?

Maar op hetzelfde moment denk ik aan de lieve woorden die hij geschreven heeft. Hij is intelligent, zorgzaam, schattig (dat ik dit ooit zeg) en vooral heel erg cool. En ik ben er zeker van dat we het goed met elkaar zullen vinden.

Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en zie dat Mathias' fiets er niet staat. Ik had hem nochtans dit weekend een sms gestuurd om hem te laten weten dat de brievenschrijver vandaag zijn identiteit zou onthullen. Ik zucht terneergeslagen en met iets minder opwinding dan daarnet stap ik de school binnen.

Rond mij voel ik iedereen naar mij kijken en ik hoor geroezemoes van bepaalde groepjes. Logisch, na al dat gedoe met Leo en Sam. Die zijn duidelijk niet aanwezig vandaag, want anders hadden ze al helemaal in het midden van de speelplaats gestaan om verslag te brengen over hun saaie voetbalmatch van dat weekend.

Plots hoor ik iemand sneller lopen naast mij en wanneer ik mij omdraai word ik verrast door een stevige knuffel. "Sander! We hebben je gemist!" Lucy kijkt vrolijk naar mij en achter haar staat de hele vriendengroep. Ik glimlach een beetje blozend naar hen en op hetzelfde moment voel ik ook wat schaamte.

"Sorry dat ik jullie zo verwaarloosd heb de laatste weken. En nu dat hele gedoe met Mathias..." Jelle schudt zijn hoofd en lacht. "Maakt niet uit man. We weten dat je nu veel aan je hoofd hebt, en we begrijpen je. We willen gewoon laten zien dat we er voor jou en Mathias zijn." Ik glimlach nog eens en bedank hen.

Dan zeg ik dat ik snel door moet voor iets belangrijk en loop zo snel als ik kan (en zonder op te vallen, wat maar matig lukt) naar mijn locker te lopen. Man, ik ben op van de zenuwen!

Ik graai in mijn boekentas naar de sleutel van mijn locker en vind hem eindelijk na wat aanvoelt als een eeuwigheid. Mijn handen trillen en ik steek de sleutel voorzichtig in het slot. Mijn hart bonst hevig in mijn borstkas en het is alsof het eruit gaat springen.

Ik zwaai het deurtje open en te midden van mijn locker ligt een brief. Er staat zoals altijd in keurig handschrift 'Voor Sander' opgeschreven en ik glimlach. Ik besef dat ik voor de laatste keer een brief van mijn geheime aanbidder opendoe. En ik kan niet wachten om hem te gaan zoeken.

Liefste Sander

Om vier uur krijg je jouw brief.

Liefs, 

je aanbidder

Serieus? Gaat hij me nog even acht uur laten wachten? Nog een hele schooldag uitzitten vooraleer ik te weten kom wie hij is? Ik hoop dat hij verdorie even knap en lief is als hij lijkt.

De bel gaat en ik neem snel mijn boeken van Frans voor ik naar het klaslokaal vertrek. Lucy komt me tegen in de gang en ze lacht naar me, op die manier die zegt dat ze iets meer weet. 

"En hoe gaat het nog met onze liefdesbrieven?", vraagt ze en ik glimlach. "Goed. Ze blijven maar komen", zeg ik al lachend en iets of wat onsubtiel probeer ik het gesprek op een ander onderwerp te brengen. Mijn wangen zien er rood uit omdat ik weer eens bloos door Lucy's ongelooflijke directheid.

Moet ik haar nu vertellen dat ik om vier uur ga weten wie hij is? Het voelt raar om iemand anders dan Mathias zulke dingen te vertellen, maar ze is aan de andere kant wel een van mijn dichtste vrienden.

"Sander, ik weet wie jouw brievenschrijver is." Wat?! Mijn ogen worden groot en ik kijk haar aan. Dit had ik in de verste verte niet zien aankomen. Was de bedoeling van een geheime liefdesbrievenschrijver niet net geheim te zijn?

"Ja, hij heeft het me verteld. En ik heb beloofd om mijn mond stil te houden tot je het zelf weet. Anders is de verrassing er af. Dus, veel succes deze namiddag." Ze glimlacht nog een keer tot ze het klaslokaal rechts van ons binnenstapt.

De brievenschrijver is iemand die Lucy ook kent? Het kan dus echt niemand anders zijn dan een persoon uit onze vriendengroep. Maar wie?

-

Wanneer de bel die het einde van de schooldag aankondigt gaat, loop ik als een bezetene naar mijn locker. Ik snok het deurtje open en haal er vliegensvlug de brief uit. Zoals altijd staat er op "Voor Sander", en deze keer staat er zelfs een minihartje naast. Wat een romanticus. 

Ik besef dat ik let op de details en daar heb ik momenteel dus echt geen tijd voor. Vlug haal ik de brief uit de envelope en begin te lezen:

Liefste Sander

Dit is mijn laatste brief die je in jouw locker zal vinden. Met nadruk op "in jouw locker". Inderdaad, ik ga het je niet gemakkelijk maken om mijn ware identiteit te weten te komen. Voor wat hoort wat, toch?

Daarom heb ik echt iets sufs bedacht: een schattenjacht. Ja, je mag mij zoeken aan de hand van een hele boel papiertjes die ik heb verstopt. Weet je nog die bloem die je kreeg in mijn vorige brief? Dat is je eerste aanwijzing.

Dus, kom mij maar zoeken. Ik ben altijd dichterbij dan je denkt, namelijk altijd in je hart. (Oké, dat was te melig. Zelfs voor mij.)

Liefs

P.S. Ik zou niet graag hebben dat je spijbelt, daarom nu pas deze brief. 

Ik kan het niet helpen om te lachen wanneer ik de P.S. lees. Wat een ongelofelijke lieve sufkop is mijn aanbidder toch.

-

Jullie dachten toch niet dat ik jullie zo makkelijk ging laten te weten komen wie hij is? ;)

Sorry voor de super late update... komt door de vakantie!!

Xxx