Liefdesbrief | BoyxBoy

13 - De zoektocht

Het vergeet-mij-nietje is de eerste hint. Voorlopig begrijp ik er nog niets van, maar ik besluit om even na te denken over alle mogelijke plaatsen waar hij iets verstopt kan hebben.

Eerst besluit ik om vlug even een berichtje te sturen naar mijn moeder, om te zeggen dat ik pas rond negen uur ga thuis zijn door 'schoolwerk', ook wel bekend als het gebruikelijke excuus. Ofwel trappen mijn ouders er altijd in, ofwel doen ze alsof en zijn ze blij dat ik op z'n minst iets laat weten en altijd op tijd terug thuis ben.

Ik vind het idee van een schattenjacht wel leuk gevonden. Precies zoals vroeger, toen de 'schat' een of andere steen was met een wit teken op. Ik moet glimlachen wanneer ik eraan terugdenk.

Maar wat kunnen die bloemen nu te maken hebben met mijn zoektocht? Misschien is het wel een bloemenveld, of de naam van een plek met veel bloemen of zo? Wat ook kan is dat het om het bloemenveld vlak naast mijn oude school gaat.

Ik neem mijn fiets en rijd er zo snel mogelijk heen. Het kan misschien niks zijn, maar wie weet heeft hij daar wel iets achtergelaten. Mijn handen trillen op mijn stuur van nervositeit en opwinding. Ik heb nog nooit zoiets als dit meegemaakt, zo buitengewoon spannend.

Ik fiets langs verschillende straten en merk op hoe rustig het is. Dus aan mensen die toevallig iets gezien zouden hebben, heb ik ook niet veel. Niet dat ik in de eerste plaats al veel gevraagd zou hebben, enkel vage dingen natuurlijk. Er zijn genoeg homofoben op de wereld, helaas.

Wanneer ik aankom bij het bloemenveld gooi ik mijn fiets aan de kant en ga ik op zoek naar de vergeet-mij-nietjes. Maar zo ver moet ik zelfs niet zoeken, want aan de stam van een boom die aan de ingang van het veld staat, hangt er een envelop.

Het geschrift is net hetzelfde als alle andere brieven die ik heb gekregen, maar nu staat er enkel een korte tip in:

Jij ziet hen, zij zien jou niet.

Kan het nog cryptischer? Een plaats waar ik mensen kan zien, maar zij mij niet? Wanneer kan je mensen zien en zij jou niet?

Ik spring op mijn fiets en rij even rond, een paar straten in en uit. Ik zie hen... Ik heb het! De verrekijkers op de Hofheuvel!

Snel trap ik tot ik aan de voet van de heuvel kom. Mijn aanbidder wil le duidelijk zien zwoegen voor hem, hoe romantisch. Gelukkig ben ik iets of wat getraind, nog niet zoals Mathias, maar toch.

Op de heuvel doe ik het wat rustiger aan, want ik heb geen zin om ter plekke flauw te vallen en dan pas volgende maand te weten komen wie het is. Na een tijdje nader ik de top en ik zie de verrekijkers al staan.

Ik gooi mijn fiets niet als een bezetene op de grond deze keer, maar plaats hem voorzichtig tegen het hekken. De volgende tip moet iets te maken hebben met de verrekijkers, natuurlijk.

Ik kijk eronder en op, maar vind niks. Moet hij het echt zo moeilijk maken? Teleurgesteld zet ik me tegen het hekken. Jij ziet- dat is het! Zien! Ik moet gewoon door de verrekijker kijken!

Bingo; op de tweede verrekijker zijn lens hangt een briefje geplakt. Ik denk dat ik nog nooit zo een gevoel van opluchting ervaren heb.

Op het briefje staat geen tip, maar meer een instructie.

Ga naar De Kleine Haai.
Xx

De Kleine Haai is het zwembad waar ik vroeger altijd naartoe ging. Het is al jaren gesloten nu, wat ervoor zorgt dat heel het terrein in een bouwvallige staat is. Wil de geheime aanbidder me soms dood?

Ik neem mijn fiets en rijd de heuvel razendsnel af, sneller dan wat misschien levensgevaarlijk snel kan genoemd worden. De zon gaat langzaamaan onder, en ik moet zeker om negen uur thuis zijn. Ik wil gewoon nu weten wie het is, en als ik daar misschien een paar risicovolle toeren voor moet uithalen, is hij het wel waard.

Eenmaal de heuvel achter mij ligt, nader ik De Kleine Haai en zie ik het bordje met daarop 'Opgepast: bouwvallig terrein. VERBODEN TE BETREDEN." Dat ga ik dan gewoon maar moeten negeren deze keer.

Ik loop naar achteren met mijn fiets in de hand, de zenuwen gieren door mijn lichaam heen en wanneer ik de gebarsten en stukgeslagen ramen zie, zet ik mijn fiets voorzichtig uit het zicht tegen een boom. Waarom is dit ding eigenlijk nog niet gesloopt?

Door de kapotte ramen zie ik het diepe zwembad dat logischerwijs helemaal leeg staat. Het is al redelijk duister nu, en ik gebruik mijn zaklampfunctie van mijn gsm om het pad voor me te verlichten.

Ik wandel verder en zie opnieuw een briefje liggen, maar nu is het gewoon een post-it met daarop kom naar de douches bij de kleedkamers. Ik ontken niet dat ik het plots allemaal wel heel eng begin te vinden.

De douches bevinden zich achter het zwembad, en door een volledig stukgeslagen raam geraak ik binnen. De vloer is vuil, overal ligt afval en het zwembad ziet eruit alsof het mij ieder moment als een dreigend gat op kan slokken.

Moet dit nu echt?, vraag ik mezelf af. Kon hij nu niet gewoon normaal doen, zoals bijvoorbeeld een romantische picknick bij zonsondergang? Dan kon ik nog altijd van een afstandje zien wie hij was en dan weglopen als het me verdacht leek.

Ik ben muisstil en wanneer ik het volledige zwembad heb overgestoken, begint mijn hart sneller te kloppen. Binnen dit en een minuut weet ik wie de geheime liefdesbrievenschrijver is. Degene die me wekenlang lieve briefjes heeft gestuurd en me toch op een of andere manier volledig rond zijn vinger heeft kunnen winden.

Nog tien meter tot de douches. Nog vijf meter. Nog twee meter. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel, en laat mijn zaklamp bijna vallen wanneer ik lichtjes zie die vanuit de douches komen.

Het enige wat me nu nog van hem scheidt is de muur. En wanneer ik nu naar rechts wandel, weet ik eindelijk wie hij is.

-

WHOOP WHOOP!

Anyway, mijn nieuwe verhaal is gepubliceerd!!! Please take a look hehe, als je dit verhaal leuk vindt, zal je mijn nieuwe ook zeker leuk vinden ;)

Nog een laatste keer raden wie het is??

Liefs