Liefdesbrief | BoyxBoy

9 - Bro hug

"Hey, homo!"

Ik kijk verward achter me wanneer ik de schoolpoort binnenstap. Het groepje van Sam, Leo en de andere voetbaljongens staan achter me.

Ik zie hen lachen en loop gewoon vlug door, want ik weet dat ze hier echt van genieten. Het feit dat ik hen alleen al aandacht hun is al genoeg.

Verwijten van hen ben ik wel gewend, maar die zijn meestal onschuldig en ze hebben me nog nooit eerder 'homo' genoemd. Vreemd.

"Zeg het de volgende keer wel even als je Leonardo wil kussen!", roept Sam luid en ik krijg een onaangenaam gevoel in mijn borstkas, dat zich langzaam uitbreidt naar mijn hele lichaam.

"Je dacht toch niet dat ik echt je vriend wou zijn? Het was gewoon een test!", hoor ik Leo nog roepen en ik schud mijn hoofd. Niet reageren, Sander. Niet reageren en kalm blijven.

Ik probeer hun woorden te vergeten maar het lukt niet. Ze prikken me, en ik voel me zo leeg. Als een ballon die stil leegloopt in de achtergrond.

En de enige die me vandaag nog kan opvrolijken is Mathias. Mijn beste vriend. Of misschien was hij ook een onderdeel van een grotere test.

Onbewust loop ik naar mijn locker, en Mathias is er al. Hij leunt er nonchalant tegen en glimlacht naar me.

"Hey!", zegt hij vrolijk en ik probeer zo min mogelijk zuur te lachen. Maar natuurlijk merkt mijn bedte vriend meteen dat er iets is. Met zijn ogen alleen vraagt hij om me te vertellen wat er aan de hand is. Ik kan al zijn gevoelens aflezen uit zijn ogen.

"Leo deed alleen maar alsof. Hij wil helemaal geen vrienden zijn en het was gewoon allemaal een of andere test van Sam."

Mathias kijkt me gechoqueerd aan en ik zie dat er vuur in zijn ogen brandt. Mathias is angstaanjagend zo.

En dan besef ik plots dat jk liefdesbrieven krijg. "Die zullen ook wel allemaal van Leo geweest zijn zeker?", zeg ik en ik kijk verdrietig naar mijn locker.

Op het moment dat ik toch enigszins gehecht ben geraakt aan die brieven, stoppen ze. En stiekem vind ik dat heel spijtig.

"Leo kan de schrijver niet zijn, San. Dat weet ik honderd procent zeker." Hij kijkt me aan met een vastberaden blik en ik glimlach. Ik had gelijk: Mathias kan me altijd opvrolijken.

"Misschien schrijft hij wel nog een brief vandaag, om zeker te laten weten dat hij Leo niet is", zegt mijn beste vriend en ik knik. "Ja, hij zal dat wel doen. Bedankt Mathias", zeg ik en geef hem in het midden van het gangpad een knuffel.

"Het spijt me als dit gay is", fluister ik en Mathias lacht. "Sukkel. Een knuffel is niet gay, het is gewoon een knuffel. En soms hebben we daar gewoon nood aan."

We staan nog even stil en blijven elkaar omhelzen. Ik voel me veilig in zijn armen, het voelt vertrouwd.

Maar plots wordt de stilte en pns moment onderbroken door geroep van een bepaalde persoon: "Hey gay boy! Oh, ik zie dat je al een vriendje gevonden hebt? En wie mag dat dan zijn? Of beter zou ik zeggen: wie is de ongelukkige?"

Hij heeft Mathias niet herkend, omdat hij met zijn rug naar hem toe staat. Zo zou hij anders nooit praten tegen zijn kapitein.

Mathias is even stil en heft dan langzaam zijn hoofd op. Het is echt even dramatisch als in van die typische films. Sam komt steeds dichter en Mathias draait zijn hoofd om.

En dan zie ik de angst en shock in Sams ogen. Hij ziet eruit als een verdwaald hertje.

"Hoe durf jij mijn beste vriend dit aan te doen? Hoe kan je, Sam?", zegt hij luid en ik ben blij dat het nog vroeg is en er niet te veel mensen rondlopen in de gangen. Sams gezicht heeft nog steeds die verbaasde uitdrukking en hij staat daar maar te staan.

"Sorry, Mathias. Echt waar. Ik wist niet dat jij er iets mee te maken had! Het was gewoon een grapje." Mathias maakt zich los van mij en stapt op Sam af. Ik leg vlug mijn hand op zijn onderbuik om hem tegen te houden, maar Mathias voelt hem zelfs niet. Logisch, want de spieren op zijn buik alleen al zijn het dubbele van de spieren die ik heb over mijn hele lichaam.

"Hey, Mat. Rustig." Opeens begint Sam te lopen en nog geen seconde later is Mathias ook al aan het rennen. En wat kan je anders doen dan er als een gek achteraan lopen? Een gek zonder conditie, weliswaar. Ik spurt de gangen in en uit, en het voelt alsof het eindeloos lang duurt.

Deze ochtend lijkt vrij van tijd te zijn. Het is iets heel vreemds, maar volgens mij zijn alle klokken op de wereld stilgezet. Want er is al veel te veel gebeurd op zo een korte tijd.

Ik zie iedere keer nog een flits van Mathias die verdwijnt achter de hoek en mijn ademhaling versnelt iedere keer ik een hoek omga.

"Mat! Stop!", roep ik en iedereen kijkt naar ons. De bel gaat en de leerlingen die in groepjes op de speelplaats of de gangen bij elkaar stonden, verspreiden zich nu naar hun klaslokalen om de les van het eerste uur te volgen.

Mijn schoenen piepen en wanneer ik de volgende hoek omga, zie ik daar Sam liggen op de grond. Hij heeft een lelijke blauwe plek onder zijn oog en Mathias is nergens te bespeuren. Ik loop hem voorbij zonder hem een blik te gunnen, maar ik hoor hem nog ergens in de verte zeggen dat het hem spijt. Daar ben ik vet mee.

Ik weet dat ik hier zo snel mogelijk moet wegkomen, vooraleer iedereen in een groep rond Sam komt staan en ik ook weer aandacht krijg die ik helemaal niet wil krijgen. Ik besluit dat het misschien beter is dat ik een dag vrij neem. Of anders gezegd: ik ga spijbelen.

En ik ben er zeker van dat Mathias dat ook van plan is. Als ik hem vind, natuurlijk.

--

Haha, ik heb gelogen: nog meer drama (whoops!)

Xx