mideme yediğim bir darbe ile iç organlarımın titreştiğini ve birbirine karıştığını hissettim. yoongi ile taehyung'un bakışması uzarken şaşkın gözlerle gözlerimi onlara çevirdim. eğer ben böyle hissediyorsam muhtemelen...
taehyung da hissediyor olmalıydı.
saçlarının tutam tutam döküldüğü alnına, biçimli kaşlarının yüzünü kapladığı bölgeye ve burnunun ucundaki küçük bene baktım. bir müzeden fırlamış gibi görünen suratı ile burası için fazla olmuş olduğunu anlasam bile beklediğimi bulamadım.
gözleri bana doğru dönmedi.
hala yoongi'ye bakıyor ve kıvırdığı dudakları nacizane bir tebessümü adına yakışır şekilde asaletle taşıyordu.
"hey," demek zorunda kaldım, midemdeki ağrı kendini naif bir hafifliğe bıraktığında. "siz tanışıyor musunuz?"
"ha?" diye sorarak döndü bana yoongi.
taehyung ise kendini toparlayarak ayağa kalkıp yanımıza gelmişti.
"hayır," dedi taehyung ama gözlerindeki heyecanı görmesem bile farklı bir şeyler olduğuna yemin edebilirdim. çünkü kanım ısısını arttırmış, damarlarımın duvarlarına olan baskısını koruyordu.
o ne hissediyorsa, aynısını hissediyordum.
o, yoongi'ye karşı.
ben ise o'na.
"peki," dedim, suratıma her zamanki kurtarıcım olan umursamazlık maskesini geçirirken. "ben odama çıkıyorum."
yoongi omzuma elini koyup yüzünü bana yaklaştırdığında kaşlarımı çatarak geri çekildim.
"iyi misin, kookie?" diye sordu ve elini alnıma koyarak ateşimi ölçmeye çalıştı.
asıl yangın içimdeydi, haberi yoktu.
"iyiyim." dedim, gayet soğuk bir sesle. bu ikisine laf anlatacak gücüm yoktu.
göz ucuyla taehyung'a bakarken dudaklarını araladığını gördüm ama beni ilgilendirmediğine emin olduğum için banktaki sigara paketimi ve çakmağımı alıp arka bahçenin merdivenlerinden hastaneye girdim.
ne bok yedikleri umrumda değildi.
gerçekten.
taehyung, 2017, busan
kaçarcasına yanımızdan ayrılan jungkook'un arkasından bakarken avuçlarımın karıncalandığını hissettim ve birkaç salise gözlerimi kapamak zorunda kaldım. ensemin arkasından boynuma giren sert sancı ile dişlerimi sıkarken jungkook'un hislerinin şuan bana geldiğini fark ettim.
öfkesi ve kafa karışıklığı, acıyla beni kendi hislerimin içinde çorba yaparken sendeledim ve neredeyse düşecekken bir yere tutundum.
yoongi'nin kollarına.
soluk ten, siyah tişörtünün altından daha çok göze çarpıyor ve bir melek gibi görünmesini sağlıyordu.
"aman," dedi, düşmemi engellerken. "dikkat et."
"sorun yok," diyerek kafamı iki yana salladım lakin elleri hala belimi sarıyordu. "birden ağrı saplandı."
"jungkook yüzünden mi?"
sorusu gözlerimi açmama neden olurken omuz silktim ve "bilmiyorum," dedim. "kendimi kastığım için olabilir."
"kendini kasma," dedi ve o an, ismimi hala bilmediğini fark etti.
"taehyung." diyerek mırıldandım.
"ruh ikizi sorununu çözebileceğimize inanıyorum," dedi ve belimdeki ellerini benden kopararak utançla geri çekildi. sonradan fark etmiş olmalıydı.
"bir yolunu bulacağız."
"iyi mi oldu kötü mü, kestiremiyorum," diye fısıldadım ve gözlerimi onun gözleriyle birleştirirken alt dudağımu ısırdım. "çünkü bu sayede seninle tanıştım."
yoongi, gülümsedi.
ve ben, azap cezasından kurtulmuş bir müebbet cezalı mahkum gibi hissettim.
gülüşü, dünyayı kurtarabilirdi.
ciğerlerime dolan fazla hava nedeniyle bir an nefessiz kalırken refleks ile kafamı yukarı kaldırdım ve sondan üçüncü kattaki açık perdeli odaya baktım.
kalbimden gelen kül kokusunu duydum.
jungkook, bizi izliyordu.
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Nasıldı? ^_^
Yorumlarınızı ve fikirlerinizi merakla bekliyorum~
Angst bir yoonmin paylaştım eğer depresyon okumayı seviyorsanız bakabilirsiniz! (all hope is gone~)
Ayrıca kapak çok sevdiğim bir fanart, güzel olmuş mu yoksa değiştirmeli miyim?
Sizi seviyorum, kendinize çok iyi bakın♡ ^_^
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
