Sługa zła

Rozdział 10

Ścigałam konie, aby jak najszybciej dotrzeć do rezydencji. Zostało nam już mało czasu do zażycia antidotum.

Wkońcu udało nam się na czas dotrzeć do rezydencji. Na nasze szczęście hrabia i lokaj wyjechali dzisiaj na tygodniową delegacje, więc w środku jest tylko służba. Jednak oznacza to, że będę musiała zdradzić im prawdę o mnie i Snake'u.

Zatrzymałam wóz. Wzięłam bezwładne ciało mego brata w ramiona i biegłam w stronę rezydencji. Kiedy dotarłam do drzwi otworzyła mi je przerażona i zmieszana Meylinn.
- Kim ty jesteś i co zrobiłaś Snake'owi?!
- Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia. Szybko przygotuj opatrunki i czystą wodę. Będę z nim w pokoju służby.
- Skąd ty...
- Nie ma teraz na to czasu.
- No dobrze.
Po tych słowach zaczęłam biec do pokoju służby. Kiedy byłam na miejscu położyłam go na łóżku i sięgnęłam po moją torbę z lekami. Szybko wyjęłam z niej fiolkę z antidotum, a następnie strzykawką wstrzyknęłam nam obojgu antidotum. Teraz mogę już tylko opatrzyć nam rany i mieć nadzieję że zdążyłam na czas.

Snake oddycha już spokojnie i odpoczywa śniąc. Teraz więc nadeszła pora na wyjaśnienia. Czeka mnie długa rozmowa.

Kiedy tylko opuściłam pokój cała służba już na mnie czekała. Meylinn zaczęła:
- Kim jesteś? Co stało się Snake'owi? I jak on się czuje?
- Nazywam się Ayana Carterhir i jestem siostrą Snake'a, a dokładniej Silvera Carterhira. Jestem waszym lekarzem. Jednak wy znacie mnie jako Alaina Duerna.
- To niemożliwe przecież ty... Jak... Przecież ty jesteś kobietą! - odpowiedzieli wszyscy chórem
- Mam się przebierać żebyście mi uwierzyli?
- Nie trzeba! Wierzymy ci!
- W takim razie kontynuując. Snake jest tak naprawdę moim zaginionym bratem, którego po latach udało mi się odszukać. Ukrywaliśmy to przed wami, bo baliśmy się waszej reakcji.
Wracając... Kiedy wracaliśmy z miasta w lesie zaatakowali nas rabusie. Jeden z nich miał zatruty sztylet i zranił  Silvera. Podałam mu antidotum i opatrzyłam nam rany po walce. Teraz Snake dochodzi do siebie. Wszystko będzie dobrze potrzebuje on tylko odpoczynku.
- Naprawdę nas zaskoczyłaś, ale cóż każdy w tej rezydencji ma swoją ukrytą przeszłość... - powiedział Bard
- Czy hrabia wie o tym wszystkim? -zapytała Meylinn
- O niczym nie wie dlatego proszę was o dochowanie tajemnicy. To co się tu dziś stało zostaje tylko pomiędzy nami.
- Jasne brachu, czy siostro? - spytał lekko zakłopotany Finny
- Wolę, aby wszystko zostało po staremu, więc idę się przebrać...
- Nie! Dlaczego! To znaczy zostań tak dopóki hrabia nie wróci. - powiedział rumieniąc się Finny
- Wiesz pięknych kobiet nigdy za wiele, bo wkońcu jest na co popatrzeć.- powiedział Bard i tym samym dostał ode mnie z łokcia w brzuch
Wszyscy śmialiśmy się głośno z zaistniałej przed chwilą sytuacji. Wtedy właśnie poczułam że stałam się częścią tej rodziny jaką tworzą ci wspaniali ludzie.