Emerald Writes Shit

(Filipino) Oneshot

A.N. Just posting this here out of boredom and curiosity. I'm just practicing my writing in my native language because in my opinion I actually speak and write English better than doing it in Filipino. XD I have a lot of friends who say I don't even use correct grammar and wonder if I'm secretly Korean or Japanese lol

So, this is mostly for my fellow Pilipino readers. Kinda sad, because it's a story where I go blind. Enjoy! (Using Google Translate ^^)

---------------------------------------------

Sabi ng mga mangagamot wala na silang magagawa. Hanggang ganito na lang mata ko. Hindi na nila mapapagaling ito at walang operasyon ang makakatulong sa akin. Gusto ko nang umiyak ng narinig ko ang balitang iyon mula sa aking pinsan na si Trisha. Pero tinanggap ko na lang iyon dahil alam kong kasalanan ko rin lang ito.

Ako'y isang 17 na taong gulang na. Napakalabo na ng aking mga mata. Ikadalawang linggo ko na dito sa ospital. Napunta nanaman ako dito dahil nahimatay ako sa eskwelahan nung ako'y naguulat sa aming klase. Itinawag ang aking mga magulang, at nagising ako dito.

Sobrang nagalit ang aking ina at iyak ng iyak dahil matagal ng malabo ang mata ko. Ang pinakamasaklap pa ay ang ilang beses na pagsabi sa akin na tanggalin ko na lang ang mga mata ko at walang tutulong sa akin kapag nabulag ako. Ang sakit marinig iyon sa sarili mong magulang, napakasakit. Tapos ngayong nandito na ako wala pa sila sa aking tabi ngayon.

"Ate Len, may nagtext sa cellphone mo. Pupunta daw mga kaklase mo ngayon," sabi ni Trish sa akin. Sinubukan kong hanapin siya pero gumagalaw na ilaw lang ang nakikita ko at isang maliit at maliwanag na bagay ang kanyang winawagayway.

Mga kaklase ko? Haha, ngayon pa sila pupunta, sabi ko sa sarili ko. "Pakisabi na sige," sagot ko kay Trish. Sa unang pagkakataon, may nakaalala sa akin, at may bibisita na mga kaibigan ko. Kung meron man akong kaibigan. Naisip ko kung sino kaya yung mga iyon. Kaklase ko daw, kaya baka sina Venus, si Pipay, si Alice, si Janella, o kaya sina Kristine lang iyong mga iyon. Paano kaya kung pupunta sina Mark, o si kuya Klein? Natawa ako sa pagisip ko na iyon.

"Trisha, pakitanong nga kung sino yung mga pupunta!" utos ko sa kanya. Buti pa yung pinsan ko, nandito siya. Wala na raw kasi silang pasukan ngayon, kaya bakante lang ang mga magaaral ngayon. Hindi ko naisip na ganun lang kabilis mga pangyayari, nalipasan ko ang recognition nila samantalang may pasok pa kami. Ano ba iyan, kailan pa kaya tapusan ng klase namin?

Umungot na pumayag ang aking pinsan. "Ok! Ito ate Len, kain ka muna." May inabot siyang mainit na nakalagay sa papel na lalagyan. Amoy hotdog siya.

"Salamat!" Sinubukan kong buksan ito kahit hindi ko masiyadong makita ito. Sa awa ng Diyos, may silbe pa ang kamay ko at nabuksan ko ito.

"Ate, lahat daw sila pupunta," bigkas ng aking pinsan. Ano? Lahat sila? Ibig sabihin ba iyon, pupunta rin siya? Si Frankie, pupuntahan niya ako? Asa naman ako.

Si Frankie kasi ay isa sa mga kaklase ko na itrinatrato bilang isa sa mga matalik ko na kaibigan. Hindi ko alam kung bakit, kasi alam ko na hindi ganoon ang trato niya sa akin. Bago pa ako napunta sa ospital, nilalambing pa niya ako pero nainis ako sa kanya kaya medyo nagaway pa kami. Tanga ko naman, paano na kaya iyan kung pupunta siya?

Baka may isang bagay kayong hindi maintindihan. Si Frankie kasi, hindi ko naman siya crush eh. Habang tumagal ang aming pagiging kaibigan, may namuong ibigan sa aking parte. Hindi niyo kuha? Mahal ko siya. Iyan, sinabi ko na. Pero hindi ko akam kung alam niya at isang lokohan lang pala ang relasyon namin.

Pero teka, bakit ko ito iniisip? Kumakain pa ako! Pagkain muna bago ang lahat! Hahaha!

Patapos na akong kumain ng biglang may pumasok sa kwarto ko. Narinig ko ang boses ni Venus, "Len!" sigaw niya habang nakarinig ako ng boses ng iba pa naming mga kaklase. Kung sino man sila, ang dami naman nila.