"အဟင့္ လြမ္းတယ္လို႔"
training ခနနားတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ သူ႕ခ်စ္သူႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္တမ္းတေနတဲ့ Xiao Lu ကိုၾကည့္ရင္း Chen ေခါင္းသာခါမိတယ္
"အခုေတြ႕ခ်င္လာၿပီ Hunnie ရာ"
ႏႈတ္ခမ္းကိုေထာ္ကာ ပဲတပိသာ ႏွင့္ လြမ္းခ်င္းရြတ္ဆိုေနတဲ့ Xiao Lu
"ဘာ ဆရာကဝင္လာၿပီဟုတ္လား"
မ်က္ကလူးဆံျပာႏွင့္ အလန္႔တၾကားထေအာ္တာေၾကာင့္ သီခ်င္းသံစဥ္ေလးညည္းေနတဲ့ Chen ေတာင္လန္႔သြားတာ ထိတ္ကနဲ
"grr Hunnie တို႔ဆရာေတြကလဲကြာ တရစပ္ကိုဝင္ေနေတာ့တာပဲ Lu ကေလးေလး စာေတြမွတ္ရလြန္းလို႔ေခါင္းေတြကိုက္ေနေတာ့မွာပဲ"
အမေလး အကဲပိုပံုမ်ား ဟိုကေဆးေက်ာင္းသား ဒီေလာက္ေတာ့စာလုပ္ရမွာေပါ့ သူ႔လိုသာေနရင္ တဖုန္းဖုန္းက်ေနေတာ့မွာ အခုယူထားတာ အႏုပညာေမဂ်ာမို႔ စာေတြသိပ္မဖတ္ရလို႔ Xiao Lu သက္သာေနတာကိုမ်ား
အေငၚတူးတူးေတြးေနမိတာ Chen chen
"အင္းပါ ဒါပဲေနာ္ အတန္းၿပီးရင္ဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္ mwak ခ်စ္တယ္သိလား"
ၾကည့္ ၾကည့္ ဖုန္းေျပာတာေတာင္ အဲ့လိုေတြ ေသာက္ပိုသိပ္လုပ္တာ
ႏႈတ္ခမ္းကိုရြဲ႕ၿပီး Chen မ်က္ေစာင္းထိုးေလေတာ့
"မနာလိုကျဖစ္ေနတာမ်ား မ်က္ႏွာႀကီးလဲ အေၾကာဆြဲေတာ့မယ္ေနာ္ Chen"
"ျဖစ္ရတယ္ မနာလိုတယ္တဲ့ ေအာ့"
လ်ွာထုတ္ၿပီး အန္ခ်င္ဟန္လုပ္ျပတဲ့ Chen ဆီေရာက္လာတာ Xiao Lu ရဲ႕လက္သီးဆုပ္ေသးေသးေလးေတြ
"သူမ်ားလြမ္းေနတာကို မင္းမေလွာင္ပါနဲ႕"
မ်က္ႏွာေလး တကယ္မေကာင္းဘဲေျပာဟန္ေတြ႕ေတာ့လဲ Chen နဲနဲေတာ့သနားမိသြားျပန္တယ္
"ကဲ အလြမ္းေနာက္မွသယ္ ေန႔လည္စာသြားစားရေအာင္ Xiu ေအာက္မွာေရာက္ေနၿပီတဲ့"
ေန႔တိုင္း ေန႔လည္စာကို တကူးတက လာလာပို႔တတ္တဲ့ Xiumin ေၾကာင့္ Chen တို႕အတြဲက ေန႔စဥ္နဲ႕အမ်ွသာသာယာယာ
"ငါမလိုက္ေတာ့ဘူး"
မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ Luhan ေျပာေတာ့ Chen တအံ့တၾသနဲ႕
