Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 4

Πίσω από το αχνό φως της λάμπας, μέσα στην πνίχτη ομίχλη εκείνης της αυγής, ένας άνδρας με καπέλο και καμπαρντίνα παρατηρούσε  αποσβολωμένος την νεαρή γυναίκα που μόλις είχε φτάσει στο σταθμό. Την μοναδική ξαδέρφη του να μιλάει με τρομερή άνεση  στον εχθρό. Αν είχε περισσότερο θάρρος θα την είχε αρπάξει από τα μαλλιά χωρίς να υπολογίσει κανέναν κίνδυνο.
Η Αρλιν περπάτησε προς το μέρος του χωρίς να αντιληφθεί την παρουσία του. Είχε πολλά χρόνια να τον δει και δεν θυμόταν καν το πρόσωπο του. Όμως δεν  έφταιγαν μόνο τα χρόνια για την αφηρημάδα  της .Η σκέψη της ήταν στον γοητευτικό στρατηγό. Δεν μπορούσε να βγει από το μυαλό της το βαθύ διαπεραστικό του βλέμμα που την κάρφωνε επίμονα. Το άγχος και ο φόβος που ένιωθε προηγούμενος τώρα είχε εξελιχθεί σε ένα πρωτόγνωρο γι’ αυτήν συναίσθημα.
<<Ραχήλ >> άκουσε μια ανδρική φωνή πίσω της.
<<Εγώ είμαι.ο Ντόλμαν>> συνέχισε ο άνδρας κάνοντας την να γύρισε προς τα  πίσω.
<<Συγχώρεσε με  πάει καιρός >> απολογήθηκε ενώ  εκείνος προσπάθησε να την αγκαλιάσει. Η Αρλιν με ένα βήμα απέφυγε κάθε επαφή μαζί του.Το βλέμμα του ήταν κάπως ύπουλο.Αυτός ο άνδρας δεν είχε τίποτα το γνώριμο, τίποτα το οικείο.
<<Ραχήλ τι δουλειά είχες με τον Γερμανό; >>       
<<Γιατί μίλαγες μαζί του;>>.  << Κάτι σου έδωσε αυτός ο φασίστας το είδα>>οι ερωτήσεις του άρχισαν να την κατακλύζουν.              Άξαφνα άρπαξε το διπλωμένο χαρτάκι που είχε ακόμα στο χέρι της.Διάβασε δυνατά την  διεύθυνση ενώ η  Αρλιν με μια κίνηση κατάφερε να το ξαναπάρει πίσω.
<<Δεν καταλαβαίνω την συμπεριφορά σου>> είπε έντονα καθώς την είχε ξαφνιάσει το θράσος του.
Εκείνος όμως χωρίς να πει κουβέντα την τράβηξε βίαια από το χέρι οδηγώντας την προς το σπίτι. Εμενε μονός του και ενώ είχε φτάσει σαράντα πέντε δεν είχε αποκτήσει ακόμα δικιά του οικογένεια.
<<Λοιπόν ακούω τι στο διάολο συμβαίνει; >> απαίτησε να μάθει μόλις μπήκαν στο φτωχικό σπιτικό του.Το βλέμμα του τώρα ήταν πιο άγριο από πριν.
<<Τίποτα σημαντικό άπλα ήμασταν στο ίδιο βαγόνι >> απάντησε καθώς είχε ήδη μετανιώσει την απόφαση της να μείνει μαζί του.
<<Και η διεύθυνση; Θα τον συναντήσεις; Μα τι λέω δεν πρόκειται να σε αφήσω να τον συναντήσεις >>επέμεινε.
<<Αν δεν τον συναντήσω θα έχω μεγάλο πρόβλημα Ντόλμαν>>  του είπε σκέφτομαι τα τελευταία λόγια του Αλεξάντερ
‘’αν δεν έρθεις θα βάλω τους άνδρες μου να σε βρουν ‘’
<<Αυτός ο Γερμανός δεν έχει έρθει εδώ για να γευματίζει και να πηγαίνει βόλτες μαζί σου, έχει έρθει για να αφανίσει την φυλή μας. Μην παραμυθιάζεσαι καλή μου Ραχήλ>>
<<Ξεχνάς κάτι.Δεν είμαι εβραία πια.Δεν είμαι σαν εσένα >>.  <<Αλλαξες το όνομα σου όχι το αίμα σου!>>
Τα τελευταία λόγια θα μπορούσαν να την είχαν βάλει σε σκέψεις όμως η Αρλιν δεν ήταν διαθετειμενη να δώσει βαρύτητα στις κουβέντα αυτού του άνδρα. Ένιωθε Γερμανίδα και αυτό ήταν που θα την έσωσε.