Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 14

O Γιους σηκώθηκε όρθιος υψώνοντας ψηλά  το ποτήρι της σαμπάνιας.
<<Χρόνια πολλά σε όλους ,τιμή και δόξα στο τρίτο Ράιχ>>.
<<Χαιλ Χίτλερ>>ακολούθησαν οι υπόλοιποι παραβρισκόμενοι κάνοντας την Αρλιν να νιώσει παρείσακτη.                   
<<Αρχιστράτηγε Γιους για πόσο θα καθίσετε μαζί μας >> είπε ο Αλεξάντερ προσπαθώντας να αποφύγει το καθηλωτικό βλέμμα της Γκερλιντας που δεν είχε σταματήσει στιγμή να τον παρακολουθεί.
<<Οι δουλειές αγαπητέ δεν μπορούν να περιμένουν θα πρέπει να φύγουμε αύριο πρωί>>>                                   
<<Θα μου επιτρέψετε να κάνω  μια πρόποση;>> τον διέκοψε άκομψα η Γκερλιντα συγκεντρώνοντας όλα τα βλέμματα πάνω της.Κοίταξε σχεδόν προκλητικά τον Αλεξάντερ που κάθονταν απέναντι της και σήκωσε το ποτήρι.
<<Στρατηγέ Αλεξάντερ σας εύχομαι κάθε ευτυχία , επαγγελματικά αλλά και  προσωπικά >>.Χαμογέλασε ειρωνικά στην Αρλίν που είχε στραφεί απορημένη προς τον Αλεξάντερ αδυνατώντας να καταλάβει την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά αυτής της γυναίκας.
<<Σας ευχαριστώ δεσποινίς θα ανταπέδιδα την ευχή σας αλλά από τι βλέπω έχετε αποκατασταθεί >> απάντησε με  ίδιο ειρωνικό ύφος σηκώνοντας το ποτήρι του ενώ προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εκνευρισμό του.
<<Λοιπόν Λίχτενσταιν πως ήταν στο Άουσβιτς;>>ρώτησε ο Φριτς επιχειρώντας να ελαφρύνει την βαριά ατμόσφαιρα και προβλέποντας την πλήρη καταστροφή στου εορταστικού δείπνου.Ήξερε πολύ καλά τον Αλεξάντερ μπορούσε εύκολα να καταλάβει πότε ήταν έτοιμος να εκραγεί.Όσο για τον Γιους χαμογελούσε ατάραχος καθώς δεν γνώριζε τίποτα για το ύποπτο παρελθόν τους.Υπηρετούσε στην Αφρική και έτσι για καλή του τύχη είχε μείνει μακριά από τα κουτσομπολιά του Βερολίνου. <<Λίχτενσταιν είσαι μαζί μας;>>επανέλαβε ο Φριτς γέρνοντας μπροστά για να τον βλέπει καλύτερα και ενώ δεν είχε πάρει απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση του. <<Ναι,συγνώμη.Αν δεν σας πειράζει δεν θα ήθελα να μιλήσω για αυτό δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία>>είπε κάπως  αφηρημένα κάνοντας τον Γιους να σηκωθεί επάνω εμφανώς ταραγμένος.
<<Λίχτενσταιν μπορείς για ενα λεπτό>>κούνησε το χέρι του νευρικά κάνοντας του νόημα να σηκωθεί.Εκείνος σηκώθηκε διστακτικά και τον ακολούθησε μέχρι έξω αφήνοντας πίσω του τον Φριτς που αντάλλαζε ανήσυχες ματιές με τον Αλεξάντερ.Μόλις χάθηκαν από το οπτικό πεδίο των υπολοίπων ο Γιους τον τράβηξε απότομα από τον γιακά σέρνοντας τον μπροστά του.
<<Άκουσε με προσεχτικά είναι η τελευταία φορά που στο λέω.Δεν θέλω να εκθέσεις ούτε εμένα ούτε τον Φύρερ.Αν μάθω ότι διαμαρτυρήθηκες για το Άουσβιτς έστω και για το παραμικρό, θα σε συντρίψω.Τα SS δεν θέλουν ηττοπαθείς και δειλούς άνδρες. Δεν χρειάζεται να μάθει κανείς ότι έγινες αξιωματικός γιατί δεν άντεξες να είσαι βοηθός γιατρού στο Άουσβιτς και δεν εκτελεστικές γι’αυτό γιατί έχεις κάποια συγγένεια με τον Χίμλερ>> του είπε αυστηρά.
<<Μάλιστα κύριε>> ψέλλισε σκύβοντας υποτακτικά  το κεφάλι.
<<Ετσι μπράβο>>.Χτύπησε το μάγουλο του περιπαικτικά αφήνοντας τον            μερικά λεπτά μόνο του για να αναλογιστεί την μικρή αλλά έντονη συζήτηση τους .Στο μεταξύ εκείνος αντάλλαξε λίγες κουβέντες με τους δύο λοχαγούς του που δεν είχαν παρευρεθεί στο τραπέζι.
Ωστόσο η ολιγόλεπτη απουσία των δύο ανδρών ήταν αρκετή για την Γκερλιντα.
<<Φριτς ο φίλος σου σήμερα δεν είναι τόσο ομιλητικός,μάλλον επειδή συνοδεύεται>>ήταν για ακόμα μια φορά εριστική. Κοίταξε τον Αλεξάντερ και έπειτα την Αρλιν.
<<Πες μου Αλεξάντερ για την γλυκιά μελαχρινή που σε συνοδεύει σήμερα>>συνέχισε χωρίς πια να μπορεί να κρύψει την ζήλια που την είχε καταβάλει ολοκληρωτικά.
<<Την γνωρίζεις;>>τον ρώτησε η Αρλιν σιγά χωρίς να προβλέψει ότι είχε ακουστεί.
<<Φυσικά και με γνωρίζει γλυκιά μου.Αλεξάντερ πες στην κοπέλα πόσο καλά με γνωρίζεις>>υπερηφανεύτηκε εκείνη.
<<Βούλωσε το επιτέλους>>Της φώναξε τότε ο Αλεξάντερ χτυπώντας με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι χάνοντας πλέον η υπομονή του.
Ύστερα από αυτό το ξέσπασμα η Αρλιν  συνειδητοποίησε ότι δεν γινόταν να παραμείνει  άλλο εκεί.Την είχε ενοχλήσει η παρουσία αυτής της γυναίκας αλλά όχι γιατί ήταν απλά αγενείς απέναντι της .Η υποψία ότι ήταν  παλιά ερωμένη του Αλεξάντερ δεν την έκανε να νιώθει άνετα.<<Με συγχωρείται αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω άλλο σε όλο αυτό>>είπε και σηκώθηκε απότομα.Ανέβηκε βιάστηκα τις σκάλες ενώ ο Αλεξάντερ την ακολούθησε την ίδια στιγμή αγνοώντας την Γκερλιντα  που χαμογελούσε ικανοποιημένη με αυτό που είχε καταφέρει.
<<Αρλιν>> της φώναξε εκείνος αρπάζοντας το χέρι της λίγα λεπτά πριν προλάβει να μπει στο δωμάτιο.
<<Τι έπαθες;>> την ρώτησε γυρίζοντας την προς το μέρος του.
<<Τι συμβαίνει με αυτη τι γυναίκα; Ποια είναι;>>είπε μετανιώνοντας αμέσως που απλά είχε ξεστόμισε τις σκέψεις της.
<<Τι σε νοιάζει;>> η απάντηση του ήρθε σαν γερό χαστούκι αλλά είχε δίκιο γιατί να τι νοιάζει;
<<Δεν με νοιάζει,απλά νιώθω προσβεβλημένη.>>δεν έπειθε ούτε την ίδια πια.Δεν μπορούσε καν να τον κοιτάξει στα μάτια ένιωθε τόση ντροπή που είχε αφήσει τον εαυτό της να παρασυρθεί έτσι.
<<Εγω γιατί νομίζω ότι σε νοιάζει;>>την τράβηξε ελαφρά προς το μέρος του και σήκωσε το πρόσωπο της αναγκάζοντας την να τον κοιτάει.
<<Και γιατί να με νοιάζει;>>ρώτησε προσπαθώντας να κρύψει την ταραχή της που δεν ήταν εύκολο να κρυφτεί.                                   <<Γιατί ζηλεύεις και είναι ολοφάνερο>>Της χαμογέλασε πλαγιά.
<<Είσαι τόσο σίγουρος λοιπόν;>>
<<Πάντα είμαι σίγουρος.Και ξέρεις για τι άλλο είμαι σίγουρος;>>την κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια
<<Για το ότι σε Θέλω πολύ >> ψιθύρισε και τα ζεστά του χείλη ακούμπησαν τα δικά της χαρίζοντας της ενα φίλη γεμάτο πάθος.Την κράτησε σφιχτά πάνω του ενώ το βαρύ ξυλώδες άρωμα  του την έκανε να νιώσει μια ακατανόητη ζεστασιά.Δεν μπορούσε να καταπολεμήσει πλέον τα συναισθήματα της,ήταν μάταιο να αντιστέκεται στην παράλογη έλξη που ένιωθε για εκείνον.Εξάλλου μόλις είχε γνωρίσει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο του σκληρού στρατηγού.