Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 10

Η δυνατή βροχή μόλις είχε ξεκίνησε και έτσι έπρεπε να βιαστεί.Ευχαρίστησε τους δυο άνδρες του Αλεξάντερ που την είχαν συνοδέψει μέχρι εκεί και με προσέχτηκες κινήσεις κατάφερε να μπει ξανά στον εσωτερικό του σπιτιού ,έτσι ακριβώς όπως είχε δραπετεύσει. Η τύχη όμως δεν ήταν αυτή τη φορά με το μέρος της.Μόλις πάτησε στο τσιμεντένιο δάπεδο της κουζίνας το φως άναψε φέρνοντας την αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.Ο Ντόλμαν καθόταν σε μια καρέκλα απέναντι της παίζοντας ρυθμικά τα δάχτυλα του πάνω στο τραπέζι. <<Ελπίζω να έχεις μία πολύ καλή δικαιολογία>>της είπε με έντονο ύφος.
<<Ήξερες από την αρχή ότι θα πάω>> αντιμίλησε αμέσως εκείνη.
<<Μου είπες ψέματα Αρλιν. Ήσουν με αυτόν τον φασίστα έτσι δεν είναι;>>φώναξε γεμάτος μίσος προς το πρόσωπο της. <<Είσαι τελείως παρανοϊκός>> είπε σιγά ενώ το ένστικτο της την βοήθησε να απομακρυνθεί. Ήταν παράλογο αλλά η οργή του Ντόλμαν την είχε ταράξει περισσότερο από την απρόσμενη αλλαγή διάθεσης του Αλεξάντερ προηγουμένως. <<Η ξαδέρφη μου είναι μια πουτάνα που πηδιέται με Γερμανούς>>συνέχισε να της φωνάζει ώσπου σήκωσε το χέρι του και με όση δύναμη είχε της έδωσε ενα δυνατο χαστούκι. Εκείνη μη μπορώντας να αντίδραση στην βίαιη κίνηση του έμεινε σιωπηλή καταπίνοντας τον οξύ πόνο που της είχε προκαλέσει. <<Ε όχι λοιπόν δεν δέχομαι να σε χαίρετε αυτός ο Γερμανός και εγώ ... >>Η Αρλιν προχωρούσε με αργά βήματα οπισθοχωρήσεις βλέποντάς τον να έρχεται απειλητικά προς το μέρος της μέχρι που έπεσε πάνω στον πάγκο της κουζίνας.Τον άκουγε να μιλάει ακατάπαυστα χωρίς όμως να καταλαβαίνει λέξει.Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να βρει κάτι για να προστατευτεί από αυτήν την τρέλα.Ετσι με τα χέρια πίσω από την πλάτη της άρχισε να ψάχνει βιάστηκα οτιδήποτε θα γινόταν σύμμαχος της.
<<Είναι η ευκαιρία μου επιτέλους.Τόσο καιρό περίμενα αυτή τη στιγμή.Πάντα σε ήθελα και εσύ πάντα απαξιούσες και να με κοιτάξεις.Πάντα ήμουν ο φτωχός συγγενής που όλοι η πλούσια οικογένεια σου ντρεπόταν για μένα.Τώρα όμως έπεσες στην ανάγκη μου.Κάπως πρέπει να μου το ξεπληρώσεις δεν νομίζεις;>>Της είπε ενώ με γρήγορες κινήσεις ξεκούμπωσε το παντελόνι του και όρμησε πάνω της.
Η Αρλιν αηδιασμένη, προσπαθούσε να σταθεροποίηση στο χέρι της το μαχαίρι σύμμαχο που είχε καταφέρει να βρει.
<<Τι έκανες;Βρώμα!>>της ούρλιαξε κρατώντας το αιμόφυρτο χέρι του που πλέον συνοδευόταν από ένα όχι και τόσο επιδέξια καρφωμένο μαχαίρι.Παρόλαυτα εκείνη είχε καταφέρει να ξεφύγει. Έτρεξε μέσα στην βροχή χωρίς πσυγκεκριμένο προορισμό,μέχρι που σκόνταψε σε έναν μεθυσμένο άνδρα.Ήταν ένας Γερμανός στρατιώτης που έκανε βραδινή περιπολία.Την κοίταλλζε γεμάτος απορία. <<Σε παρακαλώ βοήθησε με>>τον παρακάλεσε Καθώς τον έπιασε απότομα απο τον γιακά. Ο στρατιώτης άρχισε να γελάει και να δείχνει να μην καταλαβαίνει τι του λέει η αγχωμένη κοπέλα που είχε μπροστά του.Εκείνη επανέλαβε πιο δυνατά δείχνοντας τον Ντόλμαν που είχε ανακτήσει τις δύναμης του και την είχε ακολουθήσει μέχρι εκεί.Ο στρατιώτης αντικρίζοντας τον έβγαλε αποφασίστηκα το όπλο και χωρίς δεύτερη σκέψη έριξε προς το μέρος του.Εκείνη το μόνο που μπορούσε να διακρίνει μέσα στην πυκνή ομίχλη ήταν το σώμα του Ντόλμαν ξαπλωμένο στο χώμα. Ήταν σίγουρα νεκρός.
<<Τι σας έκανε αυτός ο άνδρας κυρία μου;>>προσπάθησε να πει ο στρατιώτης μπερδεύοντας τα λόγια του από το ποτό.Η Αρλιν όμως δεν μπόρεσε να απαντήσει. Έμεινε να κοιτάει το ξαπλωμένο σώμα χωρίς να πλησιάζει ιδιαίτερα Δεν είχε το κουράγιο.Ηξερε πολύ καλά ότι αυτή ευθυνόταν για αυτή του την κατάληξη.Άκουγε τον άνδρα να της μιλάει ακατάπαυστα και μπερδεμένα.
<<Ειμαστε εδώ για να προστατεύουμε αβοήθητες γυναίκες,σαν εσάς>>αυτά ήταν τα μόνα και τελευταία λόγια που κατάφερε να ακούσει ενώ μόλις είχε ξημερώσει παραμονή Χριστουγέννων. Έπρεπε να δράση γρήγορα. Έτρεξε πίσω στο σπίτι και μάζεψε όλα της τα υπάρχοντα .Η μόνη της σκέψη και σανίδα σωτηρίας πλέον ήταν ο Αλεξάντερ .