Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 9

Ο Ντόλμαν έκλεισε την πόρτα και κλείδωσε δυο φορές πίσω του.
Η Αρλιν μόλις άκουσε τα βήματα του να απομακρύνονται σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι και χωρίς να χάσει χρόνο άρχισε να ετοιμάζετε.Φόρεσε το σκούρο πράσινο φόρεμα που αναδείκνυε τελειά τις καλοσχηματισμένες καμπύλες της και άφησε τα μελαχρινά,μεταξένια μαλλιά της να πέφτουν αέρινα στους ώμους σχηματίζοντας κύματα. Είχε προβλέψει ότι ο Ντόλμαν δεν είχε σκεφτεί το παραθυράκι της κουζίνας το οποίο είχε αφήσει ανοιχτό και έτσι,με ενα πήδημα βρέθηκε στο πλακόστρωτο δρόμο.Άρχισε να περπατάει με γρήγορο βηματισμό ρίχνοντας το μαύρο παλτό στους ώμους.
Σε λίγα λεπτά κιόλας είχε προσπεράσει την κεντρική πλατεία και είχε βρεθεί μπροστά στο μεγάλο αρχοντικό με τα μπορντό κεραμίδια.
O Αλεξάντερ είχε φροντίσει να επιτάξει το σπίτι της πιο πλούσιας οικογένειας.Έφτασε μπροστά στην είσοδο όπου δύο φρουροί την σταμάτησαν.
<<Αλτ>>της Φώναξε ένας από τους δυο
<<Ονομα>>
<<Αρλιν Ντάνκελ>> είπε πείθοντας ακόμα και τον εαυτό της.
<<Έχεις Γερμανικό επίθετο;>>
<<Είμαι Γερμανίδα,ήρθα χθες από το Βερολίνο>>του εξήγησε. Ο φρουρός την εξέταζε
προσεχτικά κοιτάζοντας την από πάνω ως κάτω σχεδόν δυσπιστία.
<<Ταυτότητα>>είπε ανέκφραστα.Ανοιξε την μαύρη
τσάντα της και έδωσε στον
φρουρό την πλαστή ταυτότητα
ενώ εκείνη την ώρα ο Αλεξάντερ φάνηκε στην είσοδο.
<<Αρλιν>>αναφώνησε ενθουσιασμένος.
<<Άργησες πέντε λεπτά>>της επέπληξε μη σοβαρά κοιτάζοντας το ρολόι του και κατέβηκε τα σκαλιά.
<<Στρατηγέ,δεν ευθύνομαι εγώ για την καθυστέρηση.Οι άνδρες σας έπρεπε να κάνουν εξακρίβωση των στοιχείων μου>> Ο Αλεξάντερ κοίταξε τον φρουρό και τράβηξε την ταυτότητα. Εκείνη βλέποντας την ταυτότητα στα χεριά του πάγωσε,ίσως αυτός να καταλάβαινε ότι ήταν πλάστη.
<<Συγχωρέσε τους αλλά ξέρεις πρέπει να είμαστε προσεκτικοί>>χαμογέλασε δίνοντας της το ένοχο έγγραφο χωρίς καν να το κοιτάξει προκαλώντας της τεράστια ανακούφιση.Υστερα άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της και εκείνη κατευθείαν το πέρασε ανάμεσα στο δικό της.
<<Λοιπόν πως ήταν η μέρα σου;>>την ρώτησε μπαίνοντας στο επιβλητικό σπίτι.
<<Τίποτα το ιδιαίτερο>>είπε σκεπτόμενη ότι μέχρι τώρα όλα ήταν απαίσια.Η συμπεριφορά του Ντόλμαν και το σπίτι την έκαναν να νοσταλγεί ακόμα και το σκοτεινό υπόγειο που έμενε τον τελευταίο διάστημα στο Βερολίνο,ακόμα και εκεί ήταν καλύτερα.Η συγκατοίκηση με αυτό τον άνδρα μόνο καλή δεν ήταν.Επρεπε σύντομα να μετακομίσει αλλού. Αλλά δυστυχώς δεν είχε τόσα χρήματα.Ο Αλεξάντερ την βοήθησε να βγάλει το παλτό της και την οδήγησε προς την τραπεζαρία.
<<Η διακόσμηση εδώ μέσα είναι υπερβολική μάλλον θα κάνω αλλαγές Συμφωνείς;>>Της είπε Συμφώνησε μαζί του, παρατηρώντας την οικειότητα που είναι ανάπτυξη ο Αλεξάντερ με το χώρο,σαν να του ανήκε από πάντα αυτό το σπίτι. Κοίταξε γύρω της για ακόμα μια φορά.Πράγματι η επίδειξη πλούτου των προηγούμενων ιδιοκτητών ήταν ολοφάνερη.Παρόλα αυτά δεν είχε ξαναδεί τόσο μεγάλο σπίτι,και η οικογένεια της πριν τον πόλεμο ήταν πλούσια αλλά όχι τόσο πολύ.Ο Αλεξάντερ έκατσε στο τραπέζι και της υπέδειξε την θέση δίπλα του,κάτι που δεν συνήθιζε να κάνει.Πάντα προτιμούσε να κρατάει σε απόσταση τους καλεσμένους του. <<Πως σου φαίνεται η Ολλανδία;>>Την ρώτησε ενώ έβαζε κρασί στο ποτήρι της. <<Είναι όμορφα>>απάντησε κοφτά.Καθώς κοίταζε το γεμάτο τραπέζι.Είχε πολύ καιρό να δει τόσο φαγητό, πίσω στο υπουργείο της Χελγκας θα της αρκούσε και ένα κομμάτι ψωμί την ημέρα.
<<Εγώ πάντως προτιμώ το Βερολίνο>>συνέχισε εκείνος <<Το Βερολίνο πάντα θα είναι καλύτερο>>συμφώνησε μαζί του και χαμογέλασε δειλά σκεπτόμενη ότι έπρεπε οπωσδήποτε να φάει κάτι.Ένας στρατιώτης τους διέκοψε φέρνοντας το κύριος.Ακούμπησε τα πιάτα προσεκτικά μπροστά τους και στη συνέχεια έφυγε σχεδόν αθόρυβα.
<<Συγχωρέσε με,δεν έχω βρει ακόμα υπηρετικό προσωπικό>> απολογήθηκε για την παρουσία του άνδρα που δεν συνάδε με το δείπνο.Αναψε ένα τσιγάρο πριν αρχίσει το γεύμα του και συνέχισε
<<Τι έχεις να πεις για τα σημερινά γεγονότα;>>την ρώτησε με πιο σοβαρό ύφος αυτή τη φορά.Ηθελε να ακούσει την γνώμη της για τις πράξεις του ή καλύτερα ήθελε να ακούσει τον θαυμασμό της.Και έτσι ακριβώς έγινε.Η Αρλιν φρόντισε να υποκριθεί πολύ καλά τον ρόλο που η ίδια είχε δώσει στον εαυτό της.
<<Πιστεύω ότι έπραξες σωστά και θέλω πραγματικά να σε συγχαρώ για αυτό>>είπε κάνοντας τον να γεμίσει ικανοποίηση.
<<Σε ευχαριστώ καλή μου. Ξέρεις είμαι υπέρ της δικαιοσύνης.Αυτοί οι δειλοί σκότωσαν τους άνδρες μου.Δεν μπορώ να αφήσω ατιμώρητο κάτι τέτοιο.Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι πλέον η Γερμανία είναι η κυρίως δύναμη.Κάνεις δεν μπορεί να μας κουνήσει από την εξουσία...>>σταμάτησε απότομα μόλις αντιλήφθηκε ότι μακρηγορούσε.
<<Δεν θέλω όμως να σε κουράζω με αυτά.Εξάλλου μου έχεις πει ότι δεν σου αρέσει η πολιτική. Πες μου,βολεύτηκες στο σπίτι του ξαδέρφου σου;>>.
<<Η αλήθεια είναι πως όχι,δεν τα πηγαίνουμε καλά οι δύο μας, πρέπει να βρω σύντομα αλλού να μείνω>>του απάντησε χωρίς να το πολύ σκεφτεί και χωρίς να προβλέψει την αντίδραση του. <<Επέτρεψε μου να σου προτείνω να μείνεις εδώ>>της είπε ενώ την κοίταζε απογοητευμένος, δεν ήθελε μια τόσο όμορφη ύπαρξη σαν εκείνη να ήταν δυσαρεστημένη.
<<Οχι αυτό δεν γίνεται>>η απάντηση της ήταν απότομη. <<γιατί;Πες μου πως να βοηθήσω.Δεν μπορώ να αφήσω μια Γερμανίδα αβοήθητη>>έπιασε το χέρι της και το φίλησε τρυφερά <<μια τόσο όμορφη Γερμανίδα>>συμπλήρωσε κοιτάζοντας την κατάματα. Το περίεργο συναίσθημα από την πρώτη τους συνάντηση είχε επανέλθει ξανά κάνοντας την να νιώθει ενοχή.
<<Εντάξει λοιπόν,αν θες να με βοηθήσεις μπορείς να μου βρεις δουλειά>>είπε συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούσε να πάρει το χέρι της από το δικό του.Ήταν σαν μια αόρατη δύναμη να το κρατούσε εκεί κολλημένο.
<<Χρειάζομαι γραμματέα.Θα έρθεις να δουλέψεις στο γραφείο μου>> Ήταν φανερό ότι είχε πει ψέματα. Θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει κοντά του.Την κοίταξε ανυπόμονα περιμένοντας την απάντηση της.
<<Αν και δεν είμαι σίγουρη για αυτό. Εντάξει>>απάντησε χωρίς να ξέρει αν η ανάγκη της για χρήματα την έκανε να πειστεί τόσο γρήγορα ή κάτι άλλο.
<<Υπέροχα.Αρχίζεις από αύριο, νομίζω μπορώ να σε εμπιστευτώ>>της είπε και πέρασε στοργικά τα δάχτυλα του ανάμεσα στα μαλλιά της.Η οικειότητα που άρχιζε να αναπτύσσει μαζί της την είχε αγχώσει. Όπως το σπίτι,σκέφτηκε.Ότι ήταν γύρω του του ανήκε,έτσι κι εκείνη.Ένιωθε ανίκανη να τον σταματήσει,ίσως γιατί βαθιά μέσα της δεν ήθελε να τον σταματήσει.Είχε αποδεχθεί πλέον ότι ήταν το νέο του τρόπαιο.
<<Να ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή η πρόταση μου να μείνεις εδώ ισχύει.Το σπίτι είναι μεγάλο και βαριέμαι μόνος μου>>αστειεύτηκε ενώ το βλέμμα του δεν είχε αποτραβηχτεί στιγμή από πάνω της.
<<Σε ευχαριστώ,θα σκεφτώ την πρόταση σου>>χαμογέλασε.
<<θες και άλλο κρασι;>>τον πρότεινε,νιώθοντας και η ίδια την ανάγκη να πιει. Τα συναισθήματα της ήταν τόσο έντονα και τόσο άγνωστα μαζί που δεν μπορούσε να τα διαχειριστεί.Πήρε το Γαλλικό κρασί στα χέρια της που έτρεμαν και κατάφερε να γεμίσει λίγο το ποτήρι του, ώσπου εκείνος την σταμάτησε παίρνοντας το μπουκάλι από τα χέρια της.
<<Μου αρέσεις τόσο πολύ>>της είπε και ακούμπησε απαλά την παλάμη του στο αναψοκοκκινισμένο μάγουλο της μη μπορώντας πια να συγκρατήσει την έντονη έλξη που ένοιωθε για εκείνη. <<Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα που έχω γνωρίσει>>συνέχισε πλησιάζοντας την επικίνδυνα. Η λογικη της όμως δεν τον άφησε να συνεχίσει.Επιασε το χέρι του και σιγά σιγά το κατέβασε,απομακρύνοντας τον. <<Πρέπει να φύγω>>του είπε σχεδόν ψιθυριστά. Εκείνος φανερά ενοχλημένος με την αντίδραση της,χτύπησε ελαφριά το χέρι του στο τραπέζι.
<<Δεν θέλω να φύγεις>>ο τόνος της φωνής του είχε ανέβει και τα λόγια του ακούστηκαν σαν διαταγή.
<<Πρέπει να γυρίσω σπίτι,ο ξάδερφος μου δεν ξέρει ότι είμαι εδώ >>είπε σιγά νιώθοντας ότι έπρεπε να απολογηθεί. Την είχε τρομάξει η ξαφνική αλλαγή στην διάθεση του.
<<Τι εννοείς δεν ξέρει;γιατί του έχεις κρύψει ότι είσαι μαζί μου;>>την ρώτησε καχύποπτα ενώ προσπαθούσε να ηρεμίσει τον εαυτό του. Ηταν αρκετά οξύθυμος και δεν του άρεσε που είχε αντιδράσει έτσι μπροστά της.Από την άλλη όμως δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η Αρλιν ήθελε να κρατήσει κρυφή την συνάντηση τους"θα πρέπει να το θεωρείς τιμή σου που είσαι σήμερα εδώ, μαζί μου πάρα να θες να το κρύψεις"ήθελε να της πει αλλά κατάφερε να συγκρατήσει τον εγωισμό του.
<<Απλά Δεν θέλω να ξέρει για την προσωπική μου ζωή>>απολογήθηκε ξανά,θέλοντας να τον καθησυχάσει. <<Εντάξει,τότε φύγε>>της είπε ακόμα προσβεβλημένος.Ήξερε ότι η απόμακρη συμπεριφορά της δεν ήταν μέρος του σχεδίου.Αν ο Αλεξάντερ δεν ήταν ευχαριστημένος όλα θα κατέρρεαν.Ετσι περνώντας θάρρος από τις σκέψεις για μια καλύτερη ζωή τον πλησίασε για ακόμα μια φορά.Ακούμπησε την παλάμη της στο πρόσωπο του.Το δέρμα του ήταν λείο και ζεστό σε αντίθεση με το παγωμένο,από το άγχος χέρι της.Ηταν απίστευτο ότι είχε βρει τη δύναμη να τον αγγίξει. Ένιωθε τρομαγμένη.
<<Αύριο το πρωί θα είμαι στο γραφείο.Εντάξει στρατηγέ>> τον κοίταξε σαγηνευτικά ενώ η ανεξήγητη ανάγκη της για περισσότερη επαφή μεγάλωνε. <<Εντάξει,οι άντρες μου θα σε συνοδέψουν ως στο σπίτι.Είναι αργά>>της είπε πιο ήρεμος αυτή τι φορά καθώς το άγγιγμα της φάνηκε να τον καθησυχάζει πραγματικά.Όσο και αν τον είχε εκνευρίσει πριν το ενδιαφέρον του για εκείνη δεν μπορούσε να κρυφτεί.
Της φίλησε το χέρι όπως πάντα και φώναξε δυο στρατιώτες που καθόντουσαν στην αυλή. Ηταν τόσο ικανοποιημένη με τον εαυτό της.
Εκείνο το βράδυ η Αρλιν κατάλαβε πόσο μεγάλη επιρροή μπορεί να έχει πάνω του, κάτι που θα ήταν υπέρ της στο μέλλον.Ο Αλεξάντερ την παρακολούθησε να φεύγει μέχρι που χάθηκε στο πυκνό σκοτάδι.Πλέον ήταν σίγουρος για εκείνη.