Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 18

<<Sileg Heil>>

Η Αρλιν άνοιξε αναστατωμένη τα ματιά της καθώς οι δυνατές φωνές των στρατιωτών την είχαν ξυπνήσει.Χάιδεψε απαλά την κρύα,κενή πλευρά του κρεβατιού.Από τότε που κοιμόντουσαν μαζί ο Αλεξάντερ  ξυπνούσε πάντα πρώτος. Σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά στο παράθυρο για να αντικρίσει το συγκεκριμένο πλήθος των  ανδρών που τώρα τραγουδούσαν ένα, γνωστό σε εκείνη εμβατήριο.Τύλιξε την σατέν ρόμπα γύρω της νιώθοντας ένα ψυχρό κύμα αέρα να την διαπερνάει.Για ακόμα μια φορά ένιωθε παρείσακτη.Κοίταξε πάλι τους άντρες στην αυλή. Κανονικά δεν θα έπρεπε να τρέφει κανένα ίχνος συμπάθειας για το είδος αυτών των ανθρώπων.Τα συναισθήματα της όμως για τον Αλεξάντερ διέψευδαν την προηγούμενη λογική της διαπίστωση. Όσο οι μέρες πέρναγαν δίπλα του δεν μπορούσε να ελέγξει πια τον εαυτό της.Είχε παραδοθεί απόλυτα στην σαγήνη του.Είχε επιλέξει να αγνοεί την σκληρότητα του προς όλους και όλα γιατί η υπερπροστατευτική συμπεριφορά που έδειχνε  στην ίδια την γοήτευε ιδιαίτερα. Παρ'όλ'αυτά όμως, ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει τα πραγματικά του συναισθήματα. Μπορεί κάθε φορά που την κοίταζε το βλέμμα του να  διαπερνούσε την ψυχή της αλλά δεν ήταν σίγουρη αν ήταν  κομμάτι του εφήμερου ενθουσιασμό του  ή κάτι βαθύτερο.Την τρόμαζε αυτή η σκέψη.Ειδικά τώρα που εκείνη ένιωθε διαφορετικά. Η αμφίβολες σκέψεις της σταμάτησαν απότομα μόλις τον αντιλήφθηκε πίσω της.
<<Πόση ώρα είσαι εδώ ;>>του χαμογέλασε ένοχα νιώθοντας ότι θα μπορούσε να είχε ακούσει τις σκέψεις της.
<<Οχι πολύ>>χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο της.<<Σε ξύπνησαν οι πανηγυρισμοί των ανδρών;>>.
<<Τι ακριβώς γιορτάζουν;>>.
<<Σήμερα τα στρατεύματα μας κατέλαβαν ξανά το Χάρκοβο.Είναι η μόνη χαρμόσυνη είδηση που έχουμε λάβει από το ανατολικό μέτωπο εδώ και καιρό.>>είπε ενώ ο ίδιος δεν φαινόταν ιδιαίτερα χαρούμενος.
<<Αυτό είναι σπουδαίο>>είπε με μια ακόμα στερεοτυπική απάντηση από αυτές που πλέον είχε συνηθίσει να απαντάει με πλήρη ευκολία.
Ο Αλεξάντερ τράβηξε τα δυο χέρια της και τα κράτησε ανάμεσα στα δικά του.    <<Είσαι ευτυχισμένη εδώ;>>την ρώτησε βυθίζοντας το βλέμμα  του στο δικό της<<Νιώθω ότι σε παραμελώ, έχω τόσες δουλειές>>.
<<Όλα είναι μια χαρά μην ανησυχείς>>τον καθησύχασε παραξενευμένη από την απότομη αλλαγή στο ύφος του. Αισθάνθηκε το ευγενικό του άγγιγμα να κατεβάζει το σατέν ύφασμα αφήνοντας ακάλυπτο τον ώμο της.Χάιδεψε με τα δάχτυλα του το λευκό της δέρμα μέχρι το λαιμό κάνοντας την να αφήσει την καταπιεσμένη αναπνοή της ενώ τα χείλη του πλησίασαν τα δικά της.
<<Είσαι τόσο πολύτιμη για
μένα>> ψιθύρισε σφίγγοντας ελαφριά τον λαιμό της,κάνοντας την να μετράει βασανιστικά τα δευτερόλεπτα μέχρι να την αφήσει.Η κίνηση του την είχε αγχώσει περισσότερο από όσο θα έπρεπε.Πόσους θα είχε σκοτώσει με αυτόν τον τρόπο άραγε;Ίσως σκότωνε και την ίδια έτσι αν αποκάλυπτε πότε την αλήθεια της.            
Οι πανικοβλημένες σκέψεις της όμως δεν την άφησαν να μην του παραδοθεί για ακόμα μια φορά. Δυστυχώς δεν μπορούσε  ακόμα να παραδεχτεί στον εαυτό της ότι ο θάνατος ήταν αυτό που την εξίταρε πιο πολύ σε εκείνων.                     
                 
             ✦✦✦

Λίγες ώρες αργότερα ο Αλεξάντερ καθόταν στο γραφείο  περιμένοντας ανυπόμονα τον Φριτς για μια παρτίδα χαρτιά.Γέμισε ένα ποτήρι κονιάκ και κάθισε άχαρα στην καρέκλα του.Άναψε ένα τσιγάρο και άφησε τον καπνό να αιωρηθεί μέσα στο χώρο .Δεν γινόταν να την βγάλει από το μυαλό του.Ήταν μάταιο να προσπαθεί να συγκεντρωθεί σε οτιδήποτε άλλο.Η μορφή της ξεπηδούσε αβίαστα ανάμεσα από τις σκέψης του.Δεν μπορούσε να αποδειχθεί τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωθε για εκείνη.Σχεδόν τον εκνεύριζε η μεγάλη επιρροή που είχε αυτή η γυναίκα πάνω του.
<<Γιατί έχεις πάλι τέτοια μούτρα;>> η φωνή του Φριτς τον επανάφερε στην πραγματικότητα.
<<Επιτέλους ήρθες.Σε περιμένω μια ώρα τώρα >> ανακάτεψε την τράπουλα συλλογιζόμενος ότι αυτή η μία ώρα αναμονής έκανε πολύ κακό στις σκέψεις του.
<<Για σένα δουλεύω γι’αυτό άργησα.Σε πολύ λίγο θα μάθουμε που εξαφανίζεται ο Λιχνεσταιν το τελευταίο καιρό.Έχω στείλει να τον παρακολουθήσουν.>>είπε και ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.Ο Αλεξάντερ άνοιξε τα φύλλα του και πέταξε στο τραπέζι τον συνδυασμό πέντε φύλλων.
<<Αλήθεια είμαι πολύ περίεργος να μάθω>>.
Και ενώ η ώρα πέρναγε και η διάθεση του Αλεξάντερ ήταν φανερά ανεβασμένη έχοντας ήδη κερδίσει δυο παρτίδες.Ένας δεκανέας τους διέκοψε.Χτύπησε τις μπότες του και χαιρέτησε στρατιωτικά.
<<Στρατηγέ.Τον εντοπίσαμε.>>