~✿*15*✿~

1.6K 83 33
                                    

﹏๑✿ ・:*:・♥ ・:*:・✿๑﹏

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

﹏๑✿ ・:*:・♥ ・:*:・✿๑﹏

I woke up from my sleep when I felt someone pinching my nose.

I groaned irritatedly and kept my eyes closed.

Sobrang kulit talaga nitong babaeng ito.

"Get out, Katheryne."

"Gising na. Mataas na yung araw. Kanina pa luto yung breakfast natin. Ang tagal mo kasi bumaba kaya nagpunta na 'ko rito."

She was always forcing me to eat breakfast with her.

Bakit ba sobrang kulit nitong Monteverde na 'to? Didn't I tell her again and again that I'm not eating breakfast?

"Ryder!"

"Dāmn it, get out!" I said and pulled the duvet and covered my head.

"Not without you," she told me before she pulled the duvet down.

"Fūck!" I snaked my arm around her back and pulled her body above me. I heard her shrieked. Then I rolled over so she was now lying underneath me. I leaned my head down to her ear. "Magbiro ka na raw sa taong lasing pero wag lang sa taong bagong gising." Ibinaba ko yung katawan ko at idinagan sa kanya. I suddenly felt her body tensed up, stiffened. Her breathing hitched.

"Ang tigas talaga ng ulo mo, Katheryne. Gusto mo bang masampolan ulit?" Ibinaba ko yung mukha ko sa mukha niya at tinitigan siya sa mga mata. May takot na naman akong nabakas doon habang dama ko yung panginginig na naman ng katawan niya.

"G-gusto ko lang naman na kasabay kang kumain k-kasi hindi ako sanay na kumakain mag-isa. Pakiramdam ko ang lungkot-lungkot eh. Naaalala ko yung Mommy at Daddy ko pati yung mga kapatid ko."

I felt something inside me stirred when I saw her sad eyes moistened. That moment, I felt like she was so vulnerable. Like a very fragile crystal that could break when not handled with proper care.
I caressed her cheek with the pad of my thumb. "Don't cry,  Katheryne. Hindi ako marunong mag-alo at magpatahan ng babae."

"Pinipigilan ko naman yung sarili ko na di sila maisip dahil lalo lang akong nalulungkot kaya as much as possible gusto kong gawing busy yung sarili ko kaya ikaw yung palagi kong kinukulit kasi ikaw lang naman yung pwede kong makausap sa bahay na 'to. Wag ka naman magalit sa akin."

My lips parted. Para siyang batang nalulungkot dahil nahiwalay sa mommy at daddy niya. I suddenly remembered Trevor when we were still young and he was always going to my room bawling every time he was remembering and missing Mommy and Daddy. Wala akong magawa dahil hindi ko naman kayang punan yung pagkawala nila sa buhay naming magkapatid.

Now here was Katheryne, feeling almost the same. Pero ano ba yung mas masakit? Yung mangulila ka sa mga taong mahal mo dahil alam mong kahit kailan ay hindi mo na sila makikita? O yung mangulila na tulad ni Katheryne dahil alam niyang buhay pa yung mga taong mahal niya pero hindi niya magawang makita at makasama?

Heart Held CaptiveWhere stories live. Discover now