Behind Those BLUE EYES (ONGOING)

CHAPTER 16: The Portentous

CHAPTER 16
"The Portentous"

•••••

Third Person's POV.

Two men wearing black americana and white slack are walking inside the dark aisle holding a briefcase. They are also wearing a cap like a magician. Diretso ang tindig nila habang naglalakad papasok sa isang pintong bukas.

Bumungad sa kanilang dalawa ang isang matandang lalaking may hawak na isang upos na sigarilyo at hinihithit ito. His clothes is like a professional detective. A sly smile was formed on his black lips as he saw them. Tumayo siya mula sakanyang pagkakaupo at sinalubong ang dalawang taong kararating lamang.

"Any news?" his voice was bleak and scary. Inilapag ng dalawang tao ang hawak hawak nilang briefcase sa mesa.

"Ang inutasan mong tao upang patayin ang kanyang anak ay patay na."

Sagot ng isa sakanila habang dahan dahan na binubuksan ang briefcase. Nagulat ang matanda dahil sa narinig. Malakas niyang pinalo ang mesa.

"Panung nangyari iyon!?" he exclaimed.

"No one knows your sire.." the other guy answered. The old man gritted his teeth because of it.

"How did Sonie died? He's the strong peculiar I've known. There's no way that he could be defeated." The old man whispered to himself.

"I'll calm down this time. But--I want you to investigate who the hell killed Sonie. Make sure that person will be known." He said in calm tone. Tumango sakanya ang dalawang tao bago naglakad paalis.

Pabagsak na naupo ang matanda sakanyang kinauupuan habang pinapatunog ang kanyang mga daliri.

"Sonie was from the Village of Faith. Village of Faith is second to the strongest village among the rest. There's no way that mortal being would killed him." He whispered. Mas lalo lamang tumitindi ang galit niya kapag naiisip ang bagay na iyon.

'Alam kong peculiar rin ang may kakayahang pumatay sa katulad niyang peculiar. Hindi kaya---'

Naputol ang binubulong niyang iyon dahil sa kanyang naalala.

"Hindi kaya nag-uumpisa ng mabuong muli ang ikalimang baranggay dahil sa buhay ang anak ng kapitan noon?"

•••••

Temer's POV.

Tahimik ang buong klase at walang nag-iingay sakanila. This is the school that I want. Walang pakialam, tahimik at higit sa lahat walang nakangiti o nakatawa, wala ring maaarte.

Matapos akong magpakilala sakanilang lahat ay tahimik akong bumalik sa aking kinauupuan. Iniisip ko pa rin ang sinabi sa akin kanina ni Vidia.

Siguro huwag ko na muna iyon intindihin. Lalo lamang sasakit ang ulo ko kung iisipin ko pa ito.

Gumawi ang aking tingin sa aking pulu-pulsuhan. There's a watch formed on my wrist. Kulay pilak ito. Tiningnan ko itong mabuti at pinilit na tanggalin.