New friends | Finn Wolfhard

Hoofdstuk 26

Hiervoor: Ik loop mn huis in. "AAAAAH" de anderen rennen naar binnen en schrikken ook.
_______________________________
"Nee. Nee. Nee! Omg." Ik begin heel hard te huilen en ren naar Millie. "Het komt goed." "Echt. Het komt echt goed schat." Zegt Millie geruststellend. "We moeten 911 bellen." Zegt Gaten. Ik laat Millie los en ren naar Mn moeder die op de bank ligt. "Please. Laat me niet in de steek." Ik geef haar een kus op haar hoofd terwijl mijn tranen over Mn wangen lopen. "Ik hou van je mam. Ik kan echt niet zonder je." Ik sta op en ren naar de keuken. Ik twijfel even maar ik pak toch een mes en snij mezelf in Mn arm. Ik huil nog harder. "Anna wat doe je?!!" Roept Noah terwijl hij aan komt rennen. Hij ziet het mes met bloed. "Wat heb je gedaan?!" Roept Sadie als zij er ook aan komt.
Ik huil nog harder terwijl ik iets probeer te zeggen. "I- ik heb NIEMAND! Mijn vader woont aan de andere kant van de f***ing wereld! EN WAAR IS MN MOEDER?" "Mn moeder is weg. Mijn enige moeder, de enige persoon in mijn leven, die echt van mij hield met haar hele hart, is dood." "ZE IS DOOD." Zeg ik. Ik druk mijn hand op de snee en Sadie plakt er een pleister op. Even later hoor hoor ik sirenes van de ambulance en politie.
Ik ren naar de deur.

Er stappen mensen uit de ambulances en politiewagens. Ook Naomi komt aan rennen met Mila, Roos en Emily. "Anna!" Roept Naomi. Ik sta huilend te kijken naar een agent, Millie en Caleb.
"We kwamen aan bij Anna's huis. En toen liep Anna naar binnen, toen schreeuwde ze. Dus wij renden naar binnen en toen zagen we mevrouw Pessy op de bank liggen." Zei Caleb. "Denken jullie dat het zelfmoord was?" "Nee, ik denk het niet. Mevrouw Pessy hield van Anna. Dat zou ze nooit doen." Zegt Millie. Ik draai me om en Naomi slaat haar armen om me heen. "Wat is er gebeurd An?" "M- Mn moeder lag d-dood op de b-bank." Probeer ik te zeggen zonder te huilen maar toen ik *dood* zei moest ik weer huilen. "Ach schatje." Ik ben zo blij dat ik Naomi enzo heb... Mila, Emily en Roos komen aan lopen. Ze geven mij allemaal een knuffel en zeggen lieve dingen. "Ehm ik moet naar de agent." Zeg ik en ik loop naar de agent toe.
Ik praat met de agent en even later rijden de ambulances en politiewagens weg. Mijn moeder is weg. Ik probeer naar binnen te rennen maar ik val op de straatstenen. Ik heb pijn, mn been ligt open. Ik sta op en loop naar binnen. Ik pak mijn telefoon en bel mijn vader.
Belgesprek: V=vader A=Anna
A: Papa.
V: Hey Anna! Hoe gaat het?
A: Pap. Je moet naar America komen.
V: Ik kan niet.
A: Het is belangrijk.
V: Sorry schat maar ik ga binnenkort trouwen. En ik woon nog in Nederland.
A: Pap! * ik begin zachtjes te huilen *
V: Niet huilen schatje, je hebt mama nog.
A: IK HEB MAMA NIET MEER!!!!! IK WOU ALLEEN ZEGGEN DAT JE HIERHEEN MOEST KOMEN OMDAT MAMA OVERLEDEN IS! Ik haat je!!! *ik huil hard...*
V: M- meen je dat?
A: Ja! Mama is dood. Ik heb niemand meer.
V: Ik bedoel. Haat je me?
A: Ja! Het boeit je niet eens dat mama overleden is!!!
V: W wiel!
A: HOEZO KOM JE DAN NIET NAAR HAAR BEGRAAFPLAATS?! ZELFS OPA EN OMA KOMEN UIT NEDERLAND!!!!!
V: Sorry.
A: Ach rot toch op. Echt de beste vader ever! ( sarcasme )
V: Ik moet gaan.
A: Beter. Ik heb je niet eens nodig!

Ik hang op en leg mn telefoon op de keukenrand. Ik krijg weer een enorme huil uitbarsting en ga op de bank liggen.
"Waarom?! Waarom ben je weg mama?!!" Ik duw mn hoofd in een kussen en schreeuw keihard. "Ik kan het niet geloven dat ik je niet meer heb!" Ik trap mn hakken uit en leg een deken over mezelf heen. Ik val in slaap.

15:30 op de bank bij Anna thuis.
Ik schrik wakker. Ik kijk om me heen en weet gelijk weer wat er gebeurd is. Mn moeder is overleden. Maar waar zijn de andere? "Millie?! Naomi!! Noaaaaah!! Caleb? Gaten! Sadie waar zijn jullie!!!!" Nee nee nee dit kan niet waar zijn!! Ze kunnen niet weg zijn! Ik spring van de bank en krijg een steek in mijn been. Ik probeer mijn telefoon te pakken maar ik val op de grond door de pijn. "Kom op Anna, je kan dit." Zeg ik tegen mezelf. Ik probeer op te staan maar krijg nog een steek. "Laat maar ik kan het niet." Ik schuif over de grond totdat ik bij de keukenrand ben. Dan probeer ik mijn telefoon te pakken zonder dat ik opsta.
________________________________
Het is een paar dagen geleden dat ik dit deel schreef. En ik heb letterlijk gehuild toen ik het schreef. Veel plezier.