Drag me to hell.

Κεφάλαιο 2ο.

Sel's pov.
6:34
Πετάγομαι ιδρωμένη από τον εφιάλτη που μόλις είδα. Δεν αντέχω άλλο, τώρα τελευταία τα ίδια και τα ίδια αυτοί οι ηλίθιοι εφιάλτες μου έχουν κάνει το κεφάλι καζάνι. Από τότε που άρχισαν τα συμπτώματα της αρρώστιάς μου δεν λένε να με αφήσουν.

Εδώ και δύο χρόνια πάσχω απο πορφυρία μια ασθένεια που επηρεάζει το νευρικό σύστημα και την επιδερμίδα, απ' οτι είπαν οι γιατροί προκλήθηκε απο έντονη στεναχώρια, κάποιο γεγονός που με συγκλόνισε ή από την έλλειψη ενζύμων, άλλοι το αποκαλούν σύνδρομο του βρυκόλακα αφού μπορεί η επιδερμίδα μου να καταλήξει σε ενα ωχρό χρώμα αλλά και να μην έχω τόσο καλή επαφή με τον ήλιο. Συνήθως μου προκαλεί έντονους πόνους στο στομάχι στο κεφάλι μου και πολλές φορές εμετό ή κάποιο μούδιασμα που θα με κάνει να χάσω τις αισθήσεις μου.

Σταματάω να σκέφτομαι για την ηλίθια αρρώστιά μου και κοιταω το ρολόι που βρίσκεται δίπλα μου για να δω την ωρα, 7:00 δείχνει το ρολόι και έτσι σηκώνομαι για να ξεκινήσω την ρουτίνα μου. Μπαίνω στο μπάνιο για να πλύνω το πρόσωπό μου και παρατηρώ στον καθρέπτη πόσο χλωμή είμαι, απορώ πως κατάντησα έτσι, πως εγώ που πρόσεχα πάντα τον εαυτό μου επέτρεψα αυτό το χάλι.

Ίσως φταίει το γεγονός οτι δεν περιποιούμαι γιατί δεν θα με δει κάποιος, ή και η ίδια η αρρώστιά μου. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα και βλέπω οτι δεν υπάρχει κανείς κάτω. Λογικό, ο πατέρας μου δεν ξέρω που έμεινε, παλι, χθες και η γιαγιά μου θα έχει βγει για την καθημερινή της βόλτα. Παίρνω μια κούπα και την γεμίζω με καφέ, πάντα λάτρευα την μυρωδιά του, μου θυμίζει τις παιδικές μου αναμνήσεις αλλά και όλα τα ταξίδια που θέλω να κάνω. Αφού πιω λίγο απο αυτον παίρνω την τσάντα μου βγαίνω απο το σπίτι και προχωράω για το σχολείο.

8:00
Περνάω την καγκελόπορτα του σχολείου και αντικρίζω πολλά βλέμματα πανω μου, τα έχω συνηθίσει πλεον, όπως και τα απαίσια παρατσούκλια τους. Παντα θα ακούσω ενα "εε φρικιό πρόσεχε που πας" και πολλά άλλα κακόβουλα σχόλια. Στο σχολείο δεν έχω παρέα, πέρα απο 2-3 παιδιά που λέμε τα τυπικά επειδή βρισκόμαστε στην ίδια τάξη, κανείς δεν με θέλει. Στην ζωή μου εναν κολλητό είχα και αυτον φρόντισα πολύ καλά εγώ η ίδια να τον χάσω. Μα πόσο ηλίθια ήμουν. Τώρα τον βλέπω κάθε μέρα να είναι καλά χωρίς εμένα, με την παρέα του και με την επί δύο χρόνια κοπέλα του Elen.

Ένα απο τα άτομα που ποτέ δεν συμπάθησα και ανήκει στους πολλούς που μου κάνουν την ζωή κόλαση. Τον Blake δεν φαίνεται να τον νοιάζει καθόλου αν και μερικές φορές οταν με κοιτάει μπορώ να διακρίνω αυτό το ύφος που λέει "σε λυπάμαι". Κουνάω το κεφάλι μου για να φύγουν οι σκέψεις μου καθώς μπαίνω στην τάξη μου.

10:45
Βρίσκομαι τόση ώρα μέσα στην τάξη και ειμαι έτοιμη να λιποθυμήσω, ήδη ζαλίζομαι αρκετά και τα μαθηματικά κάνουν την κατάστασή μου πολύ χειρότερη, ο καθηγητής δεν κάνει τίποτα απλά μας έχει βάλει να λύσουμε κάποιες εξισώσεις και αυτός έχει αποχωρήσει απο την τάξη.

Γυρνάω προς τα δεξιά μου και βλέπω πολλά παιδιά να μιλάνε ή άλλα να έχουν βγάλει το βιβλιο των μαθηματικών και να ψάχνουν την λύση, ενώ εγώ ατάραχη συνεχίζω να κοιτάω το χαρτί μου αλλά και τον μπροστινό μου Blake. Ναι είμαστε ίδιο τμήμα βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου αλλά παρ' όλα αυτά δεν έχουμε καμία επικοινωνία. Γαμωτο, μου λείπουν πολύ οι μέρες που κάναμε τόσο παρέα, τα όνειρα μας, οι βλακείες μας, τα πειράγματά μας και όλα τα άλλα. Και τι δεν θα έδινα για να γυρίσω τον χρόνο πίσω και τότε ακούω το κουδούνι να ηχεί στα αφτιά μου.

13:40
Όλοι οι μαθητές τρέχουν για να βγουν απο τάξη και να πάνε σπίτια τους, βαρετή η ζωή αλλά και οι ώρες στο σχολείο περνάνε αργά και βασανιστικά. Κουνάω ρυθμικά τα δάχτυλά μου στον σκοπό του τραγουδιού αλλά πεφτώ πάνω σε κάτι σκληρό, αμέσως καταλαβαίνω ποιος είναι, χρόνια είχα να μυρίσω αυτό το άρωμα για αυτό παίρνω μια γερή τζούρα για να τον θυμάμαι. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάω στα πράσινα μάτια του. Μου έλειψαν πολύ. Αυτός με την σειρά του με κοιτάει και μου λέει ένα ψυχρό "συγγνώμη" καθώς κατευθύνεται προς την έξοδο.

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑΑΑ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;;;
ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΟ
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑΑΑ
@_mairouu_