Drag me to hell.

Κεφάλαιο 41ο.

Πέντε χρόνια αργότερα.
Μετά από πέντε χρόνια βρίσκομαι εδώ και κοιτάω τον εαυτό μου. Αυτά που πέρασα, αυτά που ζω τώρα και το πόσο έχω αλλάξει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Μετά τον θάνατο της Sel ένιωθα σαν κάποιο παρατημένο ανθρωπάκι στον κόσμο αυτό που δεν είχε βρει τι πρέπει να κάνει στην ζωή του.

Χωρίς αμφιβολία ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια που είχα περάσει σε όλη την διάρκεια της ζωής μου. Όμως κανείς δεν ξέρει πως θα συνεχίσει η ζωή μας. Δεν θα ξεχάσω πόσο μου στοίχισε που την έχασα, πόσο αδύναμος είχα γίνει και το γεγονός ότι ήθελα να αφήσω τα πάντα πίσω μου και απλά να βρεθώ κοντά της.

Και τώρα κοιτάω τον εαυτό μου και βλέπω έναν άνδρα πλέον, που δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη την τωρινή ζωή του. Γιατί ακόμη με στοιχειώνει η φωνή της, το άρωμά της μέχρι και η παρουσία της. Πράγματα ανεξίτηλα στο μυαλό μου που με κάνουν να ανατριχιάζω.

Πονούσα εκείνη την περίοδο. Πονούσα πολύ και δεν έκανα την παραμικρή προσπάθεια για να το κρύψω. Θυμάμαι ακόμη εκείνη την νύχτα με την ανακοίνωση του θανάτου της που γύρισα σπίτι και τα έσπασα όλα. Είχα τρελαθεί. Ένιωθα κενός.

Πολλές φορές συζητούσαμε. Μου έλεγε συχνά πως όταν πεθάνει δεν θα την θυμάται κανείς και εγώ απλά της έλεγα να σωπάσει. Τραγική ειρωνεία. Όμως τα πράγματα εξελίχτηκαν εντελώς διαφορετικά. Όταν έγινε η κηδεία της πλήθος κόσμου είχε μαζευτεί εκεί. Κανένας δεν την λυπήθηκε κανένας δεν ξεστόμισε κάτι καλό ή κάτι αντίστοιχα κακό για αυτήν. Δεν θα το ονόμαζα κηδεία αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα. Θα το χαρακτήριζα ως έκθεση. Ναι μακάβριο το ξέρω. Αλλά εκείνη την ημέρα μέχρι και ο καιρός είχε φορέσει το πιο ζεστό χαμόγελό του για να υποδεχτεί έναν ακόμη άγγελο στο τεράστιο παλάτι του. Οι άνθρωποι που είχαν παραβρεθεί εκεί δεν έκλαιγαν. Κοιτούσαν αρμονικά. Όταν μιλούσαν για αυτήν, έλεγαν πως ήταν ένας άγγελος. Και ήταν όλοι εκεί για να δουν ένα ακόμη θαύμα της φύσης να ανεβαίνει ψηλά, να κατακτήσει μια θέση εκεί όπου άνηκε.

Πάνω που έλεγε ότι κανένας δεν θα την θυμάται και πως κανένας δεν την συμπαθούσε το γεγονός πως μέχρι και σήμερα έχουν στήσει ένα μικρό μνημείο για αυτήν έξω από το σπίτι της ξεπερνάει κάθε ειρωνεία. Κόσμος κάθε μέρα περνάει και αφήνει λουλούδια ή άλλα αντικείμενα. Και όλα αυτά μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια.

Και όμως μετά από όλα αυτά εγώ την ήθελα κοντά μου. Και ακόμη την θέλω.
Μετά από καιρό ο πατέρας της μου είχε πει πως ήθελε πολύ να φύγει και έκανα το καλύτερα που δεν την εμπόδισα. Ίσως να είχε δίκιο, ίσως και όχι. Βέβαια λυπάμαι πολύ τον ίδιο για το πώς κατάντησε μετά τον χαμό της κόρης του. Τα έχασε. Τρελάθηκε. Άκουσα μετά από καιρό πως κάποιος συγγενής τον είχε βάλει σε ένα ίδρυμα αλλά δεν ξέρω τι ισχύει. Μετά από καιρό ο ίδιος ξεχάστηκε.