Drag me to hell.

Κεφάλαιο 39ο.

Μία βδομάδα αργότερα.

Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Εκεί που έλεγα πως είμαι εντάξει όλα γαμήθηκαν. Κάθε μέρα γίνομαι πιο αδύναμη. Κάθε βράδυ οι ημικρανίες εμφανίζονται ξανά. Σπασμοί κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Το δέρμα μου έχει γίνει ένα με τα κόκαλά μου. Πιο ξηρό δεν έχει. Πλέον έχω κάνει δεύτερο στέκι το μπάνιο.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά κανένα πανεπιστήμιο δεν με δέχτηκε αλλά ο Blake έγινε αποδεκτός στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

Όλα πάνε ανάποδα.

Οι εξετάσεις που έκανα δε ήταν ακόμη πιο απαίσιες. Ήξερα ότι δεν είχα πολύ χρόνο μόνο που ο Greg προσπαθούσε να με καθησυχάσει, να μου κρύψει την αλήθεια. Λες και δεν γνώριζα.

Και τώρα να "μαι. Κατάντια να κάθομαι στο σπίτι χωρίς να επιτρέπει να βγω καθόλου έξω από αυτό.

Κάθομαι στο σαλόνι με τον Blake ενώ εγώ προσπαθώ να παραμείνω όρθια αφού ζαλίζομαι για μια ακόμη φορά.

"Blake." Του λέω και αυτός γυρίζει να με κοιτάξει. Πλησιάζω στην πολυθρόνα και κάθομαι δίπλα του.

"Θέλω να σου πω κάτι."

"Ο,τι θέλεις Sel." Μου πιάνει το χέρι και το σφίγγει μέσα στο δικό του.

"Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι."

"Όχι Sel. Δεν μπορώ να σε ακούσω, μην αρχίζεις πάλι. Σε παρακαλώ."

Πιάνω το πρόσωπό του στα χέρια μου και το χαϊδεύω απαλά.

"Αυτήν την φορά πρέπει να με ακούσεις. Σε παρακαλώ."

Δεν μου μιλάει και απλά μου κάνει νόημα να συνεχίσω.

"Θέλω να μου υποσχεθείς πως ότι και αν γίνει δεν θα μείνεις κολλημένος στο παρελθόν. Πρέπει να προχωρήσεις, έχεις ολόκληρη ζωή μπροστά σου. Ξέρω πως έχουμε κάνει αυτήν την συζήτηση εκατομμύρια φορές, όμως τώρα το νιώθω πως θα είναι η τελευταία. Συγγνώμη που δεν ήμουν αρκετή για σένα. Συγγνώμη που σε βασάνισα μέχρι θανάτου. Όμως σε ευχαριστώ που έμεινες. Που ήσουν το στήριγμά μου  και που με έκανες έστω και για λίγο να μάθω να ζω."

Προσπαθώ να συνεχίσω αλλά ένας κόμπος βρίσκεται στον λαιμό μου. Ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλό μου και ο Blake με τον αντίχειρά του το σκουπίζει.

"Πρέπει να ξέρεις πως ποτέ δεν ήμουν τέλεια. Ποτέ δεν προσπάθησα να αλλάξω την μοίρα μου, ούτε και για σένα. Το ξέρω πως αυτό είναι εγωιστικό. Πίστεψε το γνωρίζω καλά. Ακόμη θυμάμαι τα σχέδια που κάναμε για το μέλλον μας και όλα ακουγόντουσαν τόσο τέλεια με σένα δίπλα μου. Όμως ήρθε η ώρα να το σκεφτείς με κάποια άλλη δίπλα σου. Με κάποια που θα σε αγαπήσει με όλα τα αρνητικά και τα θετικά σου. Όπως έκανα και εγώ. Ίσως να σε αγαπήσει περισσότερο που πραγματικά το εύχομαι."

"Σελήνη σε παρακαλώ σταμάτα." Βουρκωμένος και αυτός με αρπάζει από την μέση και με βάζει δίπλα του ενώ τοποθετεί το κεφάλι του πάνω από το δικό μου.

"Δεν θέλω να με θυμάσαι και να στεναχωριέσαι. Θέλω απλά να με θυμάσαι όταν θα βλέπεις τον ουρανό και θα λες να, αυτό ήταν το κορίτσι που ερωτεύτηκα τότε και έτσι θα θυμάσαι όλα τα καλά που ζήσαμε μαζί. Δεν θα με θυμάσαι και θα κλαις. Να σκέφτεσαι πως ότι έγινε ήταν γραφτό να γίνει. Σε ευχαριστώ που ήσουν ο άνθρωπός μου για αυτό το διάστημα."

Δεν μιλάμε καθώς τελειώνω αλλά μετά από μερικά λεπτά ο Blake καταφέρνει να πει κάτι.

"Ξέρεις, δεν ήθελα ποτέ να συμβούν όλα αυτά. Δεν ήθελα να σε παρατήσω έτσι τότε, να μάθω έτσι για αυτό που πέρασες ή το γεγονός ότι δεν έκανες κάτι για να το σταματήσεις. Ξέρω καλά την γνώμη σου σε αυτό και πόσο ξεροκέφαλη είσαι." Λέει και οι δύο μέσα από τα δάκρυά μας βρίσκουμε λίγο χρόνο για ένα χαμόγελο.

"Δεν πρόκειται να σε ξεχάσω. Πώς να σε ξεχάσει κανείς εσένα; Θα θυμάμαι τα πάντα. Όσα περάσαμε. Καλά ή κακά γιατί αυτά μας έκαναν πιο δυνατούς. Θα θυμάμαι τα παιχνίδια και τις τρέλες που κάναμε ως μικρά παιδιά. Θα θυμάμαι το πώς σε ερωτεύτηκα εκείνη την ημέρα, το πως μου τράβηξες το ενδιαφέρον και γιατί σε αγαπώ τόσο πολύ ακόμη και τώρα. Ξέρω πως θα μου είναι δύσκολο να προχωρήσω και θα το κάνω μόνο για σένα. Ξέρω πως θα είμαι πάντα με σένα ερωτευμένος και ένα τεράστιο μέρος της καρδιάς μου θα ανήκει σε σένα. Τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά αλήθεια δεν ξέρω τι θα κάνω όταν θα έρθει εκείνη ώρα. Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να πω αντίο σε κάτι τόσο υπέροχο. Με καταλαβαίνεις;"

Με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του ενώ ακούω με προσοχή αυτά που έχει να μου πει.

"Ξέρω ότι όλο αυτό θα πονέσει και δεν θα μπορώ να περιγράψω αυτόν τον γαμημένο πόνο. Πώς κανείς δεν θα με καταλάβει και εσύ θα βρίσκεσαι αλλού βλέποντάς με να καταστρέφομαι. Αλλά δεν πειράζει γιατί θα έκανα τα πάντα για σένα Σελήνη και το ξέρεις."

Πλέον τα δάκρυά μου εξελίσσονται σε λυγμούς, σε ασταμάτητους λυγμούς. Όχι επειδή θα φύγω αλλά επειδή θα αφήσω κάτι τέτοιο πίσω να καταστρέφεται ενώ ξέρω πως θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι για να το σώσω.

Ο Blake με σηκώνει στην αγκαλιά του και πηγαίνουμε στο δωμάτιο. Ξαπλώνω στο μεγάλο κρεβάτι γυρίζοντας πλευρό στον Blake για να μην τον βλέπω. Αυτός όμως έρχεται δίπλα μου και κολλάει το σώμα του στο δικό μου.

"Καληνύχτα Σελήνη σ' αγαπώ." Μου λέει και πιάνει το χέρι μου.

"Σ' αγαπώ." Του απαντάω και εγώ και σφίγγω περισσότερο το χέρι του.

Δεν θέλω να έρθει η συνέχεια.. But.