Evlatlık

-2- İntihar İpuçları

Siyah, karanlık. Çığlıklar, bir sürü çığlık. Siren sesleri, ip. İki ceset. Ölüm. Soru şu; Neden ?

Bugün günlerden cumartesiydi. Kafamda hep aynı soru vardı. Sanki beynim bu cevabı biliyor ama tüm cömertliğini bir kenara bırakarak bunu benden saklıyordu. Daha çok küçüktüm, en azından büyüklere göre. 14 yıldır dünyada yerimi alıyordum. Çocukluğum yoktu, yaşamamıştım. Yaşatmamışlardı. Yetimhanede büyümüştüm. Sonra orası da beni bırakmıştı gerçi. "Psikolojik Danışmanlık" adı altında tımarhaneye gittim. Sırf doğru olan şeyleri söylediğim için. 2 yıl önce tedavim bitti. Hayatımdan çalınan koca 4 yıl. Bunu bana kimse ödeyemez. İnsanlara karşı nefret doluyum. Bana her zaman sorunlu gözle baktılar. Beni dinlemediler. O kadar yargı hırslıydılar ki, adalet hiçbir şeyi ifade etmiyordu. Daha 11 yaşımda kaldığım danışmanlıkta öldüresiye dövülmüştüm. Duygusuz insanlar böyledir. Nefretleri o kadar büyüktür ki , bu nefreti diğer insanlara da aktarırlar. İnsanlara karşı hiçbir şey hissetmiyordum. Onlar da bana karşı. Yaşamamın sebebi hikayenin sonunu merak etmem değil, intikamdı. Benim intikamım. Silahların susmasını istemiyordum. Ateşin sönmesini, kavganın bitmesini, istemiyordum. Önümde 4 yılım vardı. Benimde yetişkin olmam için 4 yıl. Özgürlük için, hesaplaşma için... 1997 yılı ne oldu bilmiyorum. Elinde o yıla ait sadece gazete haberleri var. Ve tabii duyduğum sesler. Ama emin değilim. Annemin sesini yanlızca bir kere duydum, çok güzeldi. Bana her şeyin iyi olacağını söylemişti. Onların gidince daha güzel olacağını... Hepsi yalan. Ne daha iyi oldum, ne de daha mutlu. Birde not bırakmışlardı bana. O notu her zaman yanımda taşıyorum. Bana onları hatırlatan, onlardan kalan son şey. Ve bu son belge, beni sadece bir labirente, bir çıkmaza sürüklüyor. Ve diyorki bu son belge; "Canım, bebeğim. Ben Lil, annen. Biliyorum, bize kızgınsın. Haklısın. Ama bilmediğin çok şey var. Seni çok seviyorum, seviyoruz. Seni yanlız bıraktığım için çok üzgünüm. Ama hayat, baban ve benim için değildi. Yaşam bizi kabullenemedi ve biz de taraf değiştirdik. Silahlar sustu, ateş söndü. Ve bizim için nefes durdu. Sen, seni yanımıza almadık. Yine sorsan yine almayız. Bu sana verilen bir şans. Yaşamını iyi değerlendir. Seçimlerin kararlı ve mantıklı olsun. Bize kızma, bizi anlayamazsın. Senin önemli anlarında olamamak, yaşamın boyunca seni ailesiz bırakmak, bu dünyanın en acımasızca şeyi. Ama zorundaydık. Senin yaşamın bizim ölümümüz demekti; ailen ölmedi, senin yaşamanı seçti. Seni seviyoruz; Lil ve Jhon.