Remembering Mrs. Lewis Book 1 (Rastro)

Kabanata 14

There's a kind of feeling that i wanted to feel for a very long time. The feeling of being free.. free from my past. Free from judgement and most of all free to fall in love again. Hindi ko alam pero sa edad kong ito pakiramdam ko ngayon palang ako nag teteenager. The feelings that i never experienced when i was younger.

Lahat ng ito ay naranasan ko sa iisang tao lang. Si Glaiza, tho, it is very shocking because she's Glen's daughter. And later on  nakapag pagulat rin ang rebelasyon na hindi  pala siya totoong anak nito. But despite of that, i realize na it is Glaiza whom i want to be with,  not Glen. Glen serves as an instrument to know who i really am. To free from closets. But i do loved her. But Glaiza is the one who help me more, to embrace my true self. To take more courage.

And i'm glad that Glaiza and i are okay now. Soon when the final hearing for our divorce is done. Ipaplano ko na kung ano ang magiging buhay ko kasama siya. Yes, i'm planning to broadcast this to media. I don't care if they're against this, i risk too much for this industries why not risk for my own happiness? Kami naman ang magsasama hindi sila o kung sinong hadlang pa ito.

I was ready to lay down here in my bed when my telephone ring. Agad ko itong kinuha para sagutin.

"Hello?" I answered in a lower voice.

"Is this Mrs. Rhian Lewis?" Said from the other line.

"Speaking" inintay kong isalaysay ng kausap ko ang kaniyang sasabihin at nag magsslita na siya napatakip ako sa aking bibig dahil sa nabalitaan ko.

" oh my God! W-where hospital did you take him?!" Ngayon ay hindi ako makakibo sa aking kinatatayuan.

Pagkasabi ng police kung saan dinala si Mark ay agad akong nag bihis para puntahan ito. Hindi ko alam kung ipapaalam ko sa mga anak ko ang nangyari sa kanilang ama.

Nagpasundo ako kay Harvis at pinasama ko na rin si Clement. 20 minutes ang nakalipas ng sunduin nila ako.

"Senyora" malungkot na sambit ni Clement.

"Ang mga anak ko?" I ask him wgile we're on our way to the hospital.

"Tulog po sila. "

"D-don't tell them." Pakiusap ko sa kaniya.

Tahimik lang ang byahe namin papunta sa hospital at ilang sandali lang at nakarating na kami. May ilang mga media ang nag iintay sa entrance ng ospital at ang mga gwardiya ay mahigpit na sinasaway sila. Simula kasi ng mabroadcast ang nangyari sa kumpaniya, hindi na ako nilubayan ng media.

Pinapasok ako ng mga gwardiya kasama si Clement.

"Mrs. Lewis" salubong sakin ni Dr. Edmund, one of my friend. He's the head doctor here. May kasama siyang mga pulis.

"W- where is he?" Tanong ko.

He guide me to a place were no one is allowed to enter unless you're a family or relative.

"I'm sorry Rhian" tapik niya sa balikat ko..

Hinayaan niya akong mapag isa. Lumapit ako sa katawang nababalutan ng puting tela hanggang leeg. Hindi ko mapigilang mapaluha habang lumalapit sa kaniya.

"M-mark" nangingilig kong tawag sa kaniya. Habang nanghihinang yumakap sa kaniyang katawan.

"W-why did you leave us..why" umiiyak kong saad. Nasasaktan ako dahil may pinagsamahan rin kami ni Mark kahit papaano, at ama siya ng mga anak ko.

"H-hindi ko naman ginustong iwan mo ko sa ganitong paraan. We can be friends after our divorce. You're still welcome to my life..to our kids life.. but whhyyyyyyy.. whyyyy maarrrkkkk!!" Sigaw ko habang umiiyak.