BxB Series. Blue Eyes: Milk and Honey

Chapter 10: Heavy

...my insides are twisting spitting those lies....

[ Shane ]

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Nahihilo ako... ang sakit sakit ng ulo. Gusto kong umiyak... no! I would never cry!  Pano nangyari to? Ni wala nga akong kaalam-alam o naaalala man na nagkasama kami...

I'm grasping my hair na para bang matatanggal na ito dahil sa lakas ng aking pagsabunot sa aking sarili. I never knew, never in my life naisip na mangyayari saken to.

Kasabay nito ang pinipilit na pagtanggal ng aking kamay sa aking buhok ng aking mga kaibigan habang Umiiyak si Lizzie.

"Anong nangyayari? Panu nangyari to?" Panaghoy ko. Kase kahit ilang beses kong paulit ulit na iniisip, wala talaga aking matandaan.

Kasunod nito ay paglandas sa aking pisngi ng masaganang mga luha mula sa aking mata. Fuck! No! Luha please bumalik ka! Panaginip lang to!

And damn it hit me hard. I am not dreaming. Mas lalo ko pang nilakasan ang pagsabunot sa aking sarili to feel this pain, the pain to wake me up in this misery. Hoping...

"Shane... Shane... Shane.. Wag mong gawin yan please hic- plea-ease." Pagsihok ni Lizzie habang pinipilit na na tanggalin ang aking kamay mula sa pagkakasabunot nito sa aking buhok.

That's when I realize na hindi nga ako nananaginip. This is not a nightmare... it's real.

"No! No! No! This is not happe-ening please Lizzie! Tell me this is not re-eal. Plea-ease." Di ko na kaya, ayaw nang tumigil ng luha ko sa pagpatak. The only thing that's on my mind is the question why.

Niyakap ako ng ni Lizzie, habang nandun pa din ang malakas na pagsigok niya.

"Sorry... sor-ry Shane. Dapat di na kita pinil-lit non. Kasala-nan k-o-o to. Sana nakini-ig ako sayo. Please. Tama na. Nothing's yo-our fau-ault. A-ayusi-in nat-in to-o. Plea-ease." Kasunod ay ang pag-aalo sa akin ng dalawa ko pang tropa.

I can't find myself understanding everything they are saying when suddenly a memory came flashed in me. That morning when I woke up beside him.

Then suddenly the memory of that morning came flashing down my very thought... it's his fault!

Damn it! Kasalanan niya to! Bakit sa akin nangyari to?

Kasalanan niya to! Anger came flushing down on me. I'm so mad that I might explode. I'm trying to calm myself, ngayon lang ako nagalit ng ganito.  I don't want it.

Pero hindi, kasalanan niya to. Naluluha na ako, naluluha ako hindi dahil sa nangyari kundi sa galit. Kailangan ko tong ilabas. Gusto kong manapak! Damn!

Kasabay ng galit ay ang pagakakita ko sa kanya. Through the window I saw him walking in the hallway with his comrades.

That fucker! With all my anger I promptly stood up punching my desk that caused a loud boom. Pinagtinginan nila ako. Mga tinging nanlalait, nanghuhusga... nanghahamak.

Damn it! I can't take it anymore.

Nagmamadali akong naglakad para salubungin siya sa hallway. My fists are itching, gusto ko siyang patayin!

"Oy Shane! San ka pupunta?!!?" Pagtawag saken ni Peter, peor di ko siya pinansin. Ang tanging pinagtutuunan ko lang ng pansin ngayon ay ang galit na unti-unting sumusunog sa kaloob-looban ko.

Nagulat siya nang makita niya ako na nasa harapan niya, ngunit agad-agad din tong napalitan ng blangkong tingin.

Damn this fucker! Pinunas na ko ang mga luhang nagbabadyang pumatak. He can't, no one can see my weakness. I angrily charged towards him, I grabbed his polo and with all my strength pushed him, but he never bulged.