Uzun zaman sonra nihayet telefonunu eline aldı. Heyecanlı ama bir o kadar da korkaktı.
Telefonun kenarındaki ince tuşa basıp açılmasını bekledi. Acaba Tuna merak etmiş miydi kendisini? Özlemiş miydi? Gerçekten seviyor muydu?
Telefon açıldığında aniden bildirimler yağmaya başladı. İnstagram, tumblr, whatsapp ve bir kaç tane daha chat uygulamasından yüzlerce hatta belki binlerce mesaj. Hepsini boş verip Tuna'yla konuştukları whatsappa girdi. Nedensizce titreyen elini yumruk yapıp açtı ve kontrol etmeye çalıştı.
Tuna'dan gelen yüzlerce mesajı gördüğünde yaşlar gözlerine birikti. Mutluluktan mı yoksa üzüntüden mi ağlıyordu, o da bilmiyordu.
Mesajları okurken yere çöküp nedenini bilmediği bir şekilde hıçkırıklarla ağlamaya başladı. Uzun zamandır yaşadığı duygu yoğunluğu ona iyi gelmemişti.
O mesajları okurken Tuna mesaj attı tekrar ve tekrardan. Birbirine benzer yüzlerce mesaj.
Nerdesin?
İyi misin?
Neden hala yoksun?
Özledim.
Seni seviyorum.
Çok özledim.
Keşke burada olsan.
Sana ihtiyacım var.
...
Mesajların çift, mavi tik olduğunu fark ettiğinde eli ayağı birbirine girdi. Mutluluktan yaşlar gözlerine birikti. Çığlık atıp ortalığı ayağa kaldırası geldi.
"Geldi! Sonunda!"
İkisi de titreyen ellerini zorlukla kontrol edip konuştular, hasret giderdiler, aşklarını birbirlerine hissettirdiler. Tuna tekrar ve tekrar teşekkür etti.
Hayatıma girip, eskiyi bana unutturduğun için çok teşekkür ederim.
Belki ise tekrar tekrar özür diledi.
Seni uzun süre merakta bıraktığım için özür dilerim.
Sözleştiler, daha fazla uzatmadan buluşmaya karar verdiler. İkisi de özenle hazırlandı.
Bilmiyorlardı ki bu onların hem sonu hem başlangıcı olacaktı.
İkisi de buluşmak için ayarladıkları yere gitmek için otobüse bindi. Heyecan, mutluluk, umutla. İkisi de yeni bir başlangıç istiyordu.
İstedikleri oldu da.
Otobüsler iki ayrı yolda kaza yaptığında Tuna da Belki de ruhunu anında teslim etti. Aynı anda göğe yükseldi ruhları.
__
Onlar mutlular,
Sonsuza dek.
