The Theory Of Nothing

Κεφάλαιο 22ο

Ραγισμένη αλλά όμορφη
– 5 Φεβρουαρίου

Η ΒΑΛΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΊΧΕ ΚΛΕΊΣΕΙ μάτι όλο το βράδυ δεν έφταιγε απλά το ότι η συζήτηση με την μητέρα της δεν τα πήγε διόλου καλά, αλλά και το οτι έπρεπε να περιμένει τον Ντάνι το μεσημέρι να περάσει από εκεί. Ήταν κουκουλωμενη με την κουβέρτα της και άκουσε ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια τα περισσότερα ήταν πολύ χαρούμενα σε έναν ενοχλητικό βαθμό που την έκαναν να μισό κοιμάται εκτός από την στιγμή που η πόρτα του δωματίου της άνοιξε χωρίς προειδοποίηση.

Με ένα τι στο διάβολο να κρέμεται από το στόμα της είδε την μητέρα της ακόμη με την ρόμπα της και τον μισό φτιαγμένο κότσο της να τραβάει νευρικά την άκρη της κουβέρτας, λες και είχαν έρθει τίποτα συγγενείς και ο κόσμος γκρεμίζονταν επί τόπου, για να μπει στο δωμάτιο της τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά.

Η έκφραση της όμως δήλωνε περισσότερο έκπληξη πάρα συμφορά, η Βαλερια τράβηξε τα ακουστικά της για να ακούσει « Γιατί δεν μου είπες ότι συμμετείχες σε πρόγραμμα καθαρισμού; » η Βαλερια στεκοταν αλαλη το μόνο που έκανε ήταν μια κίνηση ζαβλακωμενη ακόμη από την υποτονικοτητα του μισό ύπνου και ξύπνιου της « Σε περιμένει ένας συμμαθητής σου κάτω » της είπε αμέσως πιο ζωηρά από πριν κάνοντας την μαγκωθει αλλόκοτα, η μητέρα της δεν μιλούσε ζωηρά.

« Ποιος συμμαθητής; Τι; καθαρισμού; του δήμου; » προσπάθησε να βάλει τις λέξεις στην σειρά και η μητέρα της νευρικά τράβηξε πάλι την κουβέρτα την για να την ισιώσει εκείνη την φορα, αλήθεια τι στα κομμάτια της ελεγε; γιατί φαινόταν τόσο χαζοτυπικη εκείνη το πρωί λες και δεν είχαν τσακωθεί ποτέ; γλίστρησε από το κρεβάτι της και έστριψε στον διάδρομο πριν κατέβει τις σκάλες άρχισε να ρίχνει κλεφτές ματιές προσπαθώντας να πιάσει κάποιο γνώριμο σήμα, τι ώρα ήταν τέλος πάντων; το σαλόνι μύριζε σαν παιωνιες και καφές, κρέμασε το κεφάλι της από το κομμάτι της σκάλας που έβλεπε ακριβώς στην κουζίνα.

« Με δουλεύεις; η αδερφή σου δεν τρώει πατάτες; » η φωνή του Γκρέγκορι ακούστηκε τόσο εύθυμη στα αυτιά λες και την είχε ανακαλύψει από την πρώτη στιγμή που στεκόταν, ήταν γυρισμένος στο ψυγείο και διάβαζε τα χαρτάκια που ήταν κολλημένα στο ψυγείο, κάποια πράγματα φυσικά δεν έπρεπε να διαβαστούν δυνατά. Φορούσε καμπαρντίνα κανονική , μαύρη που έφτανε στους γοφούς του, τα σκληρό πυρηνικά converse της θύμισε κάτι - όχι απλά τον Γκρέγκορι μπορώ να σε τρελανω αλλά έναν άλλο Γκρέγκορι που έκανε τις νευρικές τις απολήξεις να μουδιαζουν, ή ίσως ήταν ο ίδιος και εκείνη δεν τον παρατηρούσε τόσο όσο άξιζε.