Taş kentlerde
Kimsesiz çocuklar
Kediler
Köpekler
Sahipsiz mezarlar
Ve kan
İçime işler heran
Korkunç sessizliğinde ezilir dururum.
Siz anlamasanızda
Uyuyan insanlar
Onlar hep varlar
Var olan hep var.
Kimsesizliği yükleyen omzumuza
Bencil düzensizlik
Verir bizlere karanlığı çoğu zaman
Hissettirir hep
Üzerimizde tarifsiz bir saçmalık
Dolaşırız kentin ruhsuz sokaklarında
Kimse anlamaz.
Koyunlar uyurlar
Yüzükoyun yatarlar
Sokakta bir çocuk ağlar durur
Bir kedi
Bir köpek
Bir adam
Bir kadın eder feryat
Duymazlar
Yaptıkları tek şey uyumak.
Dolanır kentte kimsesiz ruhlar
Ruhlar mı uygunsuz
Yoksa uyuyanlar mı ruhsuz?
